Aktorka i wokalistka
Filmowa wersja musicalu „Grease” (1978 r.) wypromowała ją na gwiazdę ekranu i piosenki. 8 sierpnia, po ciężkiej chorobie, w wieku 73 lat, zmarła Olivia Newton-John, odtwórczyni roli Sandy Olsson w tym ekranowym hicie.
„Najdroższa Olivio, uczyniłaś nasze życia lepszymi – napisał na Instagramie John Travolta, partner artystki w tym filmie, odtwarzający rolę Danny’ego Zuko, romansującego na ekranie z bohaterką o imieniu Sandy, którą ona gra. – Byłaś niesamowita. Tak bardzo cię kocham”.
„Grease” to ekranowy przebój. Przy kosztach 6 milionów dolarów zarobił ponad 396 milionów (dane „Box Office Mojo”). Newton-John stworzyła z Travoltą niezapomniany duet, błyszcząc zarówno tańcem, jak i wokalistyką. Utwory „You’re The One That I Want”, „Summer Nights” i „We Go Together” w ich wykonaniu podbiły świat. Furorę zrobiła też miłosna ballada „Hopelessly Devoted to You”, śpiewana wyłącznie przez nią. Utwór dotarł do trzeciego miejsca listy „Billboard Hot 100” i był nominowany do nagrody Grammy.
Niewiele brakowało, aby Newton-John w „Grease” nie wystąpiła. Po kasowej klapie drugiego filmu z jej udziałem, którym był „Toomorrow” (zadebiutowała na ekranie 5 lat wcześniej w „Funny Things Happen Down Under”), artystka obawiała się, że ponownie może ponieść porażkę w roli aktorki. Zamierzała więc zerwać z filmem i skupić się na karierze piosenkarskiej. Tym bardziej że miała już na tym polu liczne sukcesy.
Jej pierwszy album ukazał się w 1971 roku i nosił tytuł „If Not For You”. Trzy lata później artystka zdobyła nagrodę Grammy za piosenkę „Let Me Be There”, a w 1975 roku odebrała dwa kolejne pozłacane gramofony za utwór „I Honestly Love You”. Wcześniej wzięła udział w konkursie Eurowizji. Zajęła w 1974 roku czwarte miejsce z piosenką „Long Live Love”. Miała wówczas mocną konkurencję, bo wygrał utwór „Waterloo” grupy ABBA, uznawany za największy hit festiwalu.
Mimo że kusiła ją propozycja filmowa, nie chciała ryzykować utraty estradowej pozycji. Dlatego nie widziała siebie w kolejnym aktorskim wcieleniu. Poza tym do „Grease” kandydowały też inne popularne w latach 70. artystki. Reżyser „Grease” Randal Kleiser przymierzał się do obsadzenia w roli Sandy aktorki Carrie Fisher, która gra księżniczkę Leię w „Gwiezdnych wojnach”. Rozważał też współpracę z siostrą popularnego w tym czasie Donny’ego Osmonda, Marie Osmond. Ona miała największe szanse, zwłaszcza że Newton-John nie radziła sobie z amerykańskim akcentem, a taki był wymagany od aktorów grających w „Grease”.
Trudno jednak było, żeby mówiła jak Amerykanka, skoro urodziła się w brytyjskim Cambridge. Kiedy miała 6 lat, wyemigrowała z rodzicami i dwojgiem rodzeństwa do Melbourne. Jako nastolatka śpiewała w dziewczęcym zespole i występowała w australijskiej telewizji. Później stworzyła wokalny duet z Pat Carroll, a po powrocie do Wielkiej Brytanii zadebiutowała w roli solistki. Nagrała w 1966 roku dla wytwórni Decca Records singiel z piosenką „Till You Say You’ll Be Mine”.
Do obsadzenia jej w roli Sandy przekonał Kleisera Travolta. Namówił reżysera, żeby skorygowano scenariusz, nadając bohaterce granej przez Newton-John australijskie pochodzenie. Miał co do niej rację. Jego ekranowa partnerka wypadła w filmie wspaniale. Po „Grease” mogła przebierać w aktorskich rolach. W 1980 roku trafił na ekrany kolejny musical z jej udziałem, zatytułowany „Xanadu”. Trzy lata później wróciła do filmowej współpracy z Travoltą na planie romantycznej komedii „W swoim rodzaju”. Później była jeszcze 10 razy na ekranie. Ostatnio w 2020 roku w obrazie „Mr. Dundee. Powrót”, przypominającym bohatera komedii „Krokodyl Dundee”, najbardziej kasowego australijskiego filmu. W uznaniu za sukcesy uhonorowano ją gwiazdą w hollywoodzkiej Alei Sławy.
Równolegle z karierą aktorską nagrywała przebojowe piosenki. Swobodnie poruszała się w różnych muzycznych stylach – od muzyki pop, poprzez country, a na wczesnym rock and rollu kończąc, czego przykładem hity z „Grease”. Zahaczyła również o Broadway, wykonując przebój „Don’t Cry For Me Argentina”, znany z musicalu „Evita”. Nie stroniła od elektronicznej nowej fali, a na planie „Xanadu” współpracowała z Jeffem Lynnem, liderem rockowej formacji Electric Light Orchestra.
Wydała 23 albumy solowe. Jej płyty rozeszły się w nakładzie blisko 100 milionów egzemplarzy. Miała też w dorobku kilka longplayów z repertuarem gwiazdkowym. Krążek „Have You Never Been Mellow” (1975 r.) dotarł do pierwszego miejsca zestawienia „Billboard 200”. Rok przed nim na amerykańskim szczycie była składanka jej przebojów, zatytułowana „If You Love Me, Let Me Know”. W 1983 roku Newton-John otrzymała czwartą nagrodę Grammy, tym razem za teledysk do utworu „Physical”. Za artystyczne osiągnięcia została w 1979 roku mianowana Oficerem Orderu Imperium Brytyjskiego.
W latach 2014 – 2016 koncertowała regularnie w sali widowiskowej kasyna Flamingo w Las Vegas. Była tam na scenie 180 razy. Aktywnie działała na rzecz ochrony środowiska i opiekowała się zwierzętami. Mimo artystycznych sukcesów, przegrywała z problemami zdrowotnymi, które długo ją prześladowały. Po premierze składanki „Back to Basics: The Essential Collection 1971 – 1992” zdiagnozowano u niej raka piersi. W 1992 roku poddała się operacji. Na pewien czas musiała odwołać występy. Choroba jednak wracała. Newton-John stała się orędowniczką testów na raka i popierała badania w tej dziedzinie. Pod koniec ubiegłego wieku założyła fundację promującą profilaktykę nowotworową. W 2014 roku wznowiła współpracę z Johnem Travoltą. Nagrali razem kilka piosenek, które ukazały się na krążku „This Christmas”. Dochody ze sprzedaży płyty zasiliły firmowane przez nią centrum do walki z rakiem.
Krótko przed pandemią, w 2019 roku, artystka ponownie spotkała się na estradzie z Travoltą. Dali na Florydzie trzy występy, przypominające przeboje z „Grease”. W 2017 roku nastąpił u niej kolejny nawrót choroby nowotworowej. Tym razem z przerzutami na kości. Newton-John zmarła w swoim domu w kalifornijskiej Dolinie Santa Ynez.