Dodatek mieszkaniowy

Razem z mężem jesteśmy właścicielami mieszkania o pow. 51,06 m2 we wspólnocie mieszkaniowej. Jedynym naszym dochodem są emerytury (razem około 2900 zł na rękę) i coraz trudniej nam wiązać koniec z końcem. Czy możemy ubiegać się o dodatek mieszkaniowy?

– Danuta Kozłowska (e-mail) Wiele wskazuje na to, że tak. Kwestie dodatku mieszkaniowego zostały szczegółowo uregulowane w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. „O dodatkach mieszkaniowych (tekst jedn. Dz.U. z 2021 r., poz. 2021 z późn. zm.). Generalnie dodatek mieszkaniowy przysługuje: 1) najemcom albo podnajemcom lokali miesz

kalnych zamieszkującym w tych lokalach; 2) osobom mieszkającym w lokalach mieszkalnych, do których przysługuje im spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego; 3) osobom mieszkającym w lokalach mieszkalnych znajdujących się w budynkach stanowiących ich własność i właścicielom samodzielnych lokali mieszkalnych; 4) innym osobom mającym tytuł prawny do zajmowanego lokalu mieszkalnego i ponoszącym wydatki związane z jego zajmowaniem; 5) osobom zajmującym lokal mieszkalny bez tytułu prawnego, oczekującym na przysługujący im lokal zamienny albo najem socjalny lokalu. W oparciu o art. 3 ust. 1 ww. ustawy dodatek mieszkaniowy przysługuje wskazanym w niej osobom, jeżeli w okresie trzech miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku o jego przyznanie średni miesięczny dochód przypadający na jednego członka gospodarstwa domowego wnioskodawcy nie przekroczył w gospodarstwie: 1) jednoosobowym – 40 proc., 2) wieloosobowym – 30 proc. – przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej, obowiązującego w dniu złożenia wniosku (przy czym, jeżeli średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego jest wyższy od określonego w art. 3 ust. 1, a kwota nadwyżki nie przekracza wysokości dodatku mieszkaniowego, należny dodatek mieszkaniowy obniża się o tę kwotę). Obecnie w przypadku gospodarstwa jednoosobowego dochód nie może przekroczyć 2265,01 zł, zaś wieloosobowego – 1698,76 zł (na osobę).

Kolejnym warunkiem ubiegania się o dodatek jest to, aby powierzchnia użytkowa lokalu mieściła się w granicach wskazanych w ustawie. Wedle jej art. 5 ust. 1, normatywna powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego (lub budynku mieszkalnego, w którym znajduje się tylko jeden lokal mieszkalny – dom jednorodzinny), w przeliczeniu na liczbę członków gospodarstwa domowego nie może przekraczać: 1) 35 m2 – dla 1 osoby; 2) 40 m2 – dla 2 osób; 3) 45 m2 – dla 3 osób; 4) 55 m2 – dla 4 osób; 5) 65 m2 – dla 5 osób; 6) 70 m2 – dla 6 osób, a w razie zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym większej liczby osób dla każdej kolejnej osoby zwiększa się normatywną powierzchnię tego lokalu o 5 m2.

Zgodnie z treścią ust. 5 ww. przepisu, „dodatek mieszkaniowy przysługuje, gdy powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego nie przekracza normatywnej powierzchni o więcej niż: 1) 30 proc. albo 2) 50 proc., pod warunkiem że udział powierzchni pokoi i kuchni w powierzchni użytkowej tego lokalu nie przekracza 60 proc.”.

Rada gminy, w drodze uchwały, może podwyższyć maksymalną normatywną powierzchnię lub maksymalny dopuszczalny stopień przekroczenia normatywnej powierzchni.