Skaranie boskie z dużym domem

W polskim krajobrazie dominują trzy rodzaje domów – tzw. kloc polski z lat 70. (w obrysie 10 na 10 m), smerfiaste domy z lat 90. z falistymi dachami oraz współczesne szarobure bunkry z czterospadowymi pokryciami. Pierwsze są tak bardzo passé, że to zupełny obciach w nich mieszkać. Dwa następne typy nazywa się parterowymi z użytkowym poddaszem. Ale tak w istocie to są budowle parterowe z użytkowym strychem. Na dole mają wielkie salony, w których już nie urządza się żadnych przyjęć. Już od lat imieniny, urodziny, komunie, wesela i stypy z mieszkań przeniosły się do lokali z wątpliwej jakości pożywieniem. Z kolei na górze znajdują się pokoje, a właściwie pokoiki, bo przy mocno skośnych stropodachach trudno mówić o jakimś sensownym wykorzystaniu całej ich powierzchni. Człowiek do nich wchodzi, robi trzy kroki i wali głową w sufit. Żaden luksus. W dodatku, żeby się do tych pomieszczeń dostać, trzeba najpierw pokonać schody. Dla starszych ludzi to problem. W rezultacie zaczynają korzystać tylko z parteru, a płacić muszą za ogrzanie całego domu. Co to za kalkulacja?!

– I po co myśmy z żoną 35 lat temu zbudowali taki duży piętrowy dom? – pożalił mi się znajomy. – Świetnie spełniał swoją rolę, gdy córki były małe. Każda miała swój pokój. Wtedy jeszcze budowało się z myślą, że w jednym miejscu będą mieszkać przynajmniej dwa, jak nie trzy pokolenia.

Byliśmy pewni, że przynajmniej jedna z córek nawet po wyjściu za mąż zostanie z nami na stałe.

Ale od tamtego czasu wiele się zmieniło. Młode pokolenie wyruszyło w świat – jedni do innych miast, a drudzy za granicę. Jeśli przyjeżdżają, to na krótko i szybko wracają do siebie – powiedziałam. – Ale za to wy macie rozległą wolną chatę i swobodnie możecie przyjmować znajomych na herbatce z ciasteczkami. A jak nie będą chcieli swawolić z wami po całym domu, to go sprzedacie, kupicie niewielkie mieszkanie, a pozostałą gotówkę wydacie na własne potrzeby albo na prezenty dla wnuków. Trzeciej opcji nie ma.