WEJŚCIE DLA ARTYSTÓW Nestorka zagłębiowskiej inteligencji

W zeszłym tygodniu odbyła się w Będzinie podniosła, wzruszająca i niecodzienna uroczystość. Pani Krystyna Hamankiewiczowa – nestorka zagłębiowskiej inteligencji, wdowa po wieloletnim dyrektorze słynnego Technikum Energetycznego na sosnowieckiej Pogoni, synowa wspaniałego ongiś organisty kościoła Świętej Trójcy w Będzinie i wreszcie matka dr. Macieja Hamankiewicza, wieloletniego prezesa Naczelnej Izby Lekarskiej, a obecnie ordynatora szpitala św. Elżbiety w Katowicach – obchodziła uroczyście swe setne urodziny.

Do reprezentacyjnego salonu będzińskiego hotelu Cumulus przybyło kilkudziesięciu potomków Jubilatki, przyjaciół z Zagłębia i różnych stron Polski, spora grupa gości z zagranicy, a poprzedziła ją wizyta prezydenta Łukasza Komoniewskiego, który w Będzinie ma wprawdzie kilku stulatków, ale taką stulatkę tylko jedną!

Przed kilku laty na zaproszenie Krystyny Hamankiewiczowej gościłem w sosnowieckim Klubie Inteligencji Katolickiej, gdzie po prelekcji dotyczącej polskiej opery narodowej odpowiadałem na szereg pytań licznie zgromadzonych nestorów, z których ja byłem najmłodszy, a dzisiejsza jubilatka – najstarsza. Ale tylko metrykalnie. Bo zarówno wtedy, jak i teraz prezentowała nienaganną elegancję w poruszaniu się i ubiorze, żywiołowo reagowała na bodźce otoczenia i zainteresowana toczącymi się dyskusjami brała w nich aktywny udział.

Widząc mnie, wyraziła mnóstwo uwag dotyczących moich felietonów w „Angorze”. Podziękowała za wspomnienie nazwiska Edwarda Mąkoszy, kompozytora, pedagoga i organisty częstochowskiego, który był nauczycielem Antoniny Kaweckiej i którego znała osobiście. Pochwaliła moje starania o nietykalność inscenizacyjną i reżyserską arcydzieł polskiej opery narodowej. Z uznaniem wyrażała się o promowaniu najmłodszych pokoleń polskiej wokalistyki i artystów baletu. Z troską upominała się o ochronę pamięci „chłopca z Sosnowca” – Jana Kiepury, najcenniejszy znak firmowy Zagłębia Dąbrowskiego. W rozmowach wykazywała tak dogłębną znajomość tematyki moich felietonów, że słuchając tego, uczestnicy urodzinowej uroczystości pobiegli kupić ostatni numer „Angory”, aby chociażby w ten sposób być na bieżąco.

Z uznaniem wyrażała się również o poszczególnych hasłach mojego „Alfabetu” ze str. 56, dodając od siebie niektóre nazwiska. Oczywiście uwzględnię wszystkie, ponieważ pochodzą od mojej najstarszej i równocześnie uważnej, wnikliwej czytelniczki, ciągle dysponującej pamięcią i refleksem, którego mogą jej pozazdrościć liczne nastolatki.

Przywilejem osoby stuletniej w tak świetnej formie jest podkreślanie swego wieku, a nie ukrywanie go, jak czynią to w miarę upływu lat niektóre kobiety. Jedna z gwiazd Teatru Wielkiego w Łodzi za mojej dyrekcji w wypełnionej ankiecie personalnej podała datę urodzenia, z której wynikało, że dorosłego i wykształconego już syna urodziła, mając lat... dwa! Na moją krotochwilną groźbę, że zadzwonię na policję, bo podawanie fałszywych danych personalnych jest przestępstwem, krzyknęła: „Nie pamiętam!” i podarła tę felerną ankietę.

Długo będę wspominał setne urodziny mojej najstarszej czytelniczki, otoczonej córkami, synem, licznymi wnukami i wnuczkami przybyłymi z mężami i dziećmi, czyli prawnukami. Wszyscy urodziwi, wyedukowani, dobrze wychowani – następne pokolenia zagłębiowskiej inteligencji. Przemawiali do nestorki swego rodu serdecznie i troskliwie, prosząc, aby zechciała doczekać praprawnuków, które pomału, ale już są w drodze...

Wśród moich pamiątek rodzinnych pozostał różaniec, który przed laty przywiozłem mojej Matce z Ziemi Świętej, aby modliła się za moje poczynania i zdrowie. Postanowiłem teraz podarować go na setne urodziny Matce mojego przyjaciela dr. Macieja, aby modliła się za całe swe potomstwo i nas wszystkich. Aby nigdy nikt z nas nie pomylił – broń Boże – Kiepury z Paprockim.