Ostatnie El Clásico z Leo Messim?
Wygląda na to, że im bliżej do rozstrzygających chwil sezonu, tym bliżej madrytczykom do ideału. Deszczowy, kapitalny sportowo hit wygrali 2:1 i wyprzedzili w tabeli Barcelonę.
A w przypadku gości długo wyglądało to na powtórkę z rozrywki, stały punkt programu w całym bieżącym sezonie: Barcelona może tygodniami grać świetnie, niemal odrywać się od murawy, tłuc rywala za rywalem, ale gdy stanie naprzeciw naprawdę poważnego przeciwnika, nagle bezbronnieje.
W sobotni wieczór jej piłkarze mieli prawo wmówić sobie, że przyjechali do Madrytu na byle mecz. Zamiast wrogo nastawionych 75 tys. fanów na trybunach – pustki. Zamiast monumentalnego Santiago Bernabéu – boisko w ośrodku treningowym Valdebebas. I rozwiane włosy oraz koszulki przypominające, na jak kameralnym obiekcie toczy się gra – nie było stadionowej niecki, której ściany osłaniałyby piłkarzy od wiatru. Dziwactwo. Już typowe, pandemiczne.
Gospodarze ustalili warunki gry błyskawicznie. Im nigdy się nie spieszy, trener Zinedine Zidane preferuje zmierzanie do celu cierpliwe i pozbawione fajerwerków, ale jeśli nadarzy się okazja, zawsze ją wykorzystają. A Barcelona podsuwała im okazję za okazją.
Symboliczny słupek Messiego
Zanim minął kwadrans, Federico Valverde rzucił się do sprintu w środku pola, stawiającego na bierny opór Jordiego Albę nawet nie minął, lecz przeniknął; podał Lucasowi Vasquezowi, który rzetelnie wykonał proste zadanie – dośrodkował po ziemi do wpadającego w pole karne napastnika; Karim Benzema błysnął kunsztem, trącając piłkę piętą. Gol. Prowadząca do niego perfekcja. Nie zdołalibyśmy w tej akcji poprawić żadnego muśnięcia piłki.
Owszem, gdy gospodarze podwyższyli na 2:0, wypada zawołać, że sprzyjało im szczęście – Toni Kroos uderzył z rzutu wolnego, w zmyleniu bramkarza pomogły mu aż dwa rykoszety.
Tyle że kilka minut później Real znów wyprowadził przeszywający, idealnie odmierzony kontratak. I tym razem kolejnego gola odebrał mu pech – Valverde chybił minimalnie, bo trafił w słupek. Upłynęło ponad pół godziny gry, a Barcelona nie oddała jeszcze celnego strzału!
Madrytczycy zachowywali się na dobrą sprawę jak zwykle. Ich osiągnięcia w bieżącym sezonie układają się bowiem w niekonwencjonalny, rzadko spotykany wzorzec – im słabszych napotkają rywali, tym chętniej rozdają punkty, nie okazują natomiast żadnej litości gigantom. W Lidze Mistrzów aż dwukrotnie ulegli Szachtarowi Donieck (zdziesiątkowanemu przez koronawirusa!), by pokonać zarówno Inter Mediolan oraz Atalantę, jak i Liverpool. W rozgrywkach krajowych poprzegrywali z Alavés, Cádiz czy trzecioligowymi prowincjuszami z Alcoyano, by rozprawić się ze wszystkimi głównymi konkurentami – Atlético, Sevillą, Barceloną. Z tą ostatnią już dwukrotnie.
Symboliczna scena z soboty: przed przerwą największe zagrożenie gospodarze poczuli, gdy piłka odbiła się od słupka po kopnięciu Messiego. To było niezamierzone, Argentyńczyk wykonywał rzut rożny.
Katalończycy podążali dotychczas w odwrotnym kierunku niż Real. Poddawali się, ilekroć ujrzeli niebezpiecznego przeciwnika. Zwłaszcza w Lidze Mistrzów, gdzie jesień żegnali 0:3 z Juventusem, a wiosnę witali 1:4 z Paris Saint-Germain – w obu przypadkach na własnym stadionie.
Oba cele Realu Madryt
Na El Clásico przybyli jednak z czystymi głowami jak po udanej psychoterapii. Odetchnęli, gdy na stanowisko prezesa wrócił po wygraniu wyborów Joan Laporta, zapomnieli o klęskach, rzucili się do seryjnego wygrywania, a przede wszystkim – potrafili zafundować kibicom kilka widowisk porywających, wywołujących skojarzenia z cudownymi czasami Pepa Guardioli czy Luisa Enrique. Jałowe i powolne turlanie piłki zastąpili efektywnym i diabelnie szybkim, odgrywali raczej koncerty, niż toczyli żmudną walkę.
W lidze hiszpańskiej zdobyli ostatnio 51 z 57 możliwych do wzięcia punktów. I gdyby zatriumfowali w Madrycie, po 293 dniach wróciliby na pozycję ligowego lidera – przynajmniej do niedzielnego wieczoru, bo wtedy na boisko wyszło stołeczne Atlético (mecz zakończył się po zamknięciu wydania).
Kiedy jednak zderzyli się z Realem, wszystkie atuty rozwiał hulający po Valdebebas wiatr. A gdybyśmy mieli brnąć w pogodowe metafory, moglibyśmy dodać, że po przerwie kataloński kunszt rozpłynął się w deszczu – nad stadionikiem zaczęło rzęsiście lać, a gości wciąż nie było stać na zryw, który przynajmniej delikatnie naruszyłby madrycką defensywę.
Niemoc gości zaskakiwała tym bardziej, że własna słabość z lutego – czytaj: odpadnięcie z Ligi Mistrzów – dała im przewagę. W minionym tygodniu normalnie trenowali, tymczasem madrytczycy szarpali się z Liverpoolem – to wykańcza wielu faworytów, wcześniej w sobotę punkty pogubili ćwierćfinaliści z Bayernu Monachium i Manchesteru City. Zidane musiał pamiętać, że jego ludzi czeka jeszcze rewanż w Anglii, więc 20 minut przed końcem odwołał z boiska dwóch liderów, Benzemę oraz Kroosa.
Dał im odpocząć przy wyniku niebezpiecznym, bo nacierająca Barcelona zdołała wbić kontaktowego gola. I miała szansę wyrównać. Niejedną, urwałaby punkt zasłużenie. Piłkarze Realu też by pewnie nie dramatyzowali, wszak ewidentnie usiłowali godzić dwa cele – zdobyć coś tu i teraz oraz oszczędzić energię na środę.
Udało się wydrzeć z meczu maksimum, Barcelona zawaliła sprawę w pierwszej połowie. A Messi znów schodził do szatni podłamany. On, odkąd stracił w 2018 z oczu wielkiego rywala Cristiano Ronaldo (przejętego przez Juventus), nie strzelił w El Clásico gola. Teraz też wypadł przeciętnie, w dodatku wymarzł. Przemoczony tak się trząsł, że w końcówce poprosił – w trakcie gry – o zmianę koszulki. Niecodzienny obrazek, typowa już puenta. Barcelona przegrywa ważny mecz, Barcelona w trwodze, że jej piłkarz wszech czasów nie przedłuży wygasającego po sezonie kontraktu.
+
Symboliczna scena z soboty: przed przerwą największe zagrożenie Real poczuł, gdy piłka odbiła się od słupka po kopnięciu Messiego