Fabio wraca na rower
„Nic nie pamiętam z wypadku i to jest mój atut” – mówi Fabio Jakobsen przed pierwszym startem od czasu wypadku w Tour de Pologne, który omal nie zakończył się jego śmiercią.
Mówi się, że jedno zdjęcie jest warte tysiąc słów. Akurat to wcale nie jest drastyczne. Wykonano je w Calpe, w nadmorskim kurorcie na północ od Alicante. W te okolice ciągną zimą grupy kolarskie, w tym Deceuninck-Quick Step.
Żeby zrozumieć potęgę tego zdjęcia, trzeba przeczytać, co Fabio Jakobsen napisał na Twitterze na początku marca: „Powrót do zdrowia idzie dobrze. Ostatnie trzy tygodnie były bolesne, miałem trudności z piciem i jedzeniem. Implanty i śruby wciąż mam, tkanki bliznowate usunięte, wnętrze [jamy ustnej] odtworzone. Brakuje jeszcze czterech-pięciu miesięcy do pełnego wyzdrowienia i wzmocnienia [kości] na tyle, żeby dostać »nowe« zęby. W poniedziałek lekarze usuwają szwy z twarzy. Mam nadzieję, że wrócę do treningu”.
„Kochani, powiedzcie mi, co się stało?”
Jego nos jest przestawiony i zdeformowany. Widać bliznę na czole. Usta są wykrzywione, częściowo z powodu zszytego i zabliźnionego kilkukierunkowego rozcięcia między nosem a górną wargą. Fabio nie uśmiecha się szeroko, więc nie wiemy, czy w chwili robienia zdjęcia miał sztuczną szczękę. Raczej tak, ale nie jest to pewne, gdyż w lutym wmontowano mu w szczękę implant, do którego zostaną przytwierdzone te „nowe” zęby. Implant nie lubi sztucznej szczęki, więc Fabio jej raczej nie wkłada, przez co trochę sepleni.
Prawdziwe zęby stracił podczas zeszłorocznego wypadku na Tour de Pologne (10 sztuk, potem trzeba było jeszcze usunąć inne). 5 sierpnia w Katowicach, pchnięty przez Dylana Groenewegena (Jumbo-Visma) przy prędkości 85 kilometrów na godzinę wpadł na bramę mety głową naprzód. Leżał,
Powrót Fabio Jakobsena do peletonu to niemal cud
krztusząc się własną krwią. Przestał dopiero, gdy śmiertelnie spanikowany kolega z zespołu Florian Sénéchal podbiegł, usiadł obok i położył jego głowę na swoich udach. Wtedy krew wypłynęła z ust, nosa i gardła, Fabio mógł oddychać.
Pierwsze wspomnienie po wybudzeniu ze śpiączki: trzech lekarzy przy łóżku i ich prośba, aby poruszył palcami rąk i stopami. Dlaczego kazali mu to zrobić? Nic nie pamiętał. Drugie: ojciec, mama, siostra, dziewczyna i psycholog z jego zespołu kolarskiego zgromadzeni wokół szpitalnego łóżka. Wtedy pojął grozę sytuacji. Na telefonie napisał: „Kochani, powiedzcie mi, co się stało”. Kazał pokazać sobie nagranie z wypadku.
Delore – dziewczyna Fabia – wspominała, że poznała go tylko po fragmencie twarzy, dzięki charakterystycznym zmarszczkom przy kąciku oka. Cała głowa była ogolona, szew leżał na szwie. Rurki przypięte
do głowy drenowały czaszkę z płynu mózgowo-rdzeniowego. Inne rurki pomagały w oddychaniu, Fabio miał uszkodzony przewód oddechowy i płuca. Lekarze założyli w podniebieniu 80 szwów. Wycięli część kości miednicy i zrekonstruowali szczękę. Ale zanim to się stało, Delore opowiedziała w jednym z wywiadów, że – kiedy mógł już otworzyć usta – zajrzała do środka. Nic tam nie było.
Dwa miesiące od wyjścia ze szpitala spędził w ciemnym pokoju, bez telewizora, bez telefonu. Wdrukował sobie w głowę kolejność: najpierw wyzdrowieć, potem stać się znów sprawnym człowiekiem, a potem zobaczyć, czy da się jeszcze jeździć.
Dało się. Gdzieś na początku grudnia wsiadł na rower. Potem jeździł co drugi dzień. Przed końcem roku był już na zgrupowaniu ze swoim zespołem. Ale jeździł wolniutko, 30 kilometrów na godzinę, i był w euforii,
„jakby jechał po Polach Elizejskich w Paryżu” – tam co roku kończy się Tour de France.
Nie wygrywa się w totka dwa razy, prawda?
W kolarstwie można rozróżnić kilka rodzajów odwagi. Kiedy kolarz widzi odległy szczyt – niewiarygodnie daleko i wysoko – gdzie wyznaczono metę, jego atak jest aktem odwagi. Gdy zjeżdża w dół 105-110 kilometrów na godzinę, chcąc uciec rywalom – to drugi rodzaj odwagi. Trzeci: gdy kierownica przy kierownicy, centymetry od stalowych barier kolarz pędzi do mety w tłumie innych szaleńców 80 kilometrów na godzinę.
Pytanie brzmi, czy po doświadczeniu z Katowic Fabio będzie w stanie ścigać się tak jak kiedyś. – Nie dowiem się, dopóki nie wrócę do sprintu grupowego. Mam jeden ważny atut, który może przeważyć: nic nie pamiętam z wypadku. Nie śni mi się po nocach, nie boję się upadku. Takie coś nie zdarza się często. Nie wygrywa się w totka dwa razy, prawda? – powiedział w wywiadzie dla Algemeen Dagblad.
Ale czy rzeczywiście wypadek nie pozostawił rysy, Fabio dowie się, gdy będzie musiał to zrobić: zanurkować głową w dół do kierownicy, ścigając się w masowym sprincie. Miał się dowiedzieć w niedzielę podczas pierwszego etapu wyścigu Dookoła Turcji.
Dylan Groenewegen, który został zdyskwalifikowany na dziewięć miesięcy, do 7 maja, przepraszał Fabio. Dopytywał, jak się czuje. Przed kraksą byli dwoma najlepszymi sprinterami Holandii.
Szanse na to, że zostanie mu wybaczone, nie są wielkie. Ostatnio Remco Evenepoel, 21-letnia gwiazda zespołu Deceuninck-Quick Step, powiedział, że jego zespół będzie ignorował sprawcę wypadku, gdy ten już wróci do ścigania. Słowa Evenepoela prawdopodobnie wyznaczą stosunek innych kolarzy do Groenewegena. Zacznie od wyścigu Dookoła Węgier, który rozpocznie się 14 maja. On również przeżywa wypadek, choć uważa, że część odpowiedzialności spada na polskich organizatorów.
Po zdjęciu Jakobsena ze skałą w tle wykonano jeszcze trzy inne fotografie. Na pięknym miradorze, jak nazywają w Hiszpanii punkty widokowe, stoją Delore i Fabio. To jedno zdjęcie. Na drugim Fabio klęka i wyciąga ku niej rękę z pierścionkiem zaręczynowym.
Na trzecim się całują.
l