Pop opera 4/6

Elton John, Tim Rice, Aida, reż. Wojciech

Kępczyński, Teatr Muzyczny ROMA

Trzeba mieć wielką wiarę w siebie, by po tym, co zrobił Verdi, porwać się na muzyczną adaptację opowieści o Aidzie. Ale wyzwanie podjął nie byle jaki tandem: bodaj najsłynniejszy musicalowy tekściarz Tom Rice i sam wielki Elton John. Efekt? Triumfalny pochód ich „Aidy” od premiery na Broadwayu, gdzie spektakl grany był blisko 2 tys. razy, przez sceny teatralne całego świata. Na polską premierę czekaliśmy 19 lat. Czy było warto? To zależy. Spektakl rekomendowany jest dla widzów od lat 10 i taki jest w istocie: efektowną familijną opowieścią o wielkiej, acz od początku skazanej na klęskę, miłości nubijskiej księżniczki Aidy i kapitana wrogiej egipskiej armii Radamesa, zaręczonego z kolei z córką faraona. Mamy tu wielkie namiętności, wyraźnie zarysowane postaci, no i zaskakująco zróżnicowaną (pop, ale też rock, reggae, blues, gospel itd.), choć

pozbawioną wyraźnego przeboju, muzykę wielkiego małego Anglika. Do tego Roma dorzuciła to, co zawsze stanowiło

o sile jej musicalowych produkcji: doskonałych wokalistów i orkiestrę, żywiołową choreografię, niezwykle efektowną, wspartą tzw. efektami specjalnymi, scenografię i fantazyjne momentami kostiumy. Ale mimo potężnego pakietu walorów „Aida” to musical dla realizatorów wymagający. Prawdziwie dramatycznych, podobnie jak i humorystycznych momentów jest jak na lekarstwo, większość songów ma statyczny charakter: są wyznaniem uczuć, deklaracji, zamierzonych działań. Często więc soliści wyglądają jak w karykaturze opery; po prostu stoją i śpiewają dla publiczności. Ładnie – to fakt. Z wirującą scenografią. Ale to nadal za mało jak na standardy, do których przyzwyczaiły nas musicale z najwyższej półki. Postaci są wprawdzie wyraziste, ale boleśnie jednowymiarowe, a ich duchowe przemiany (jest ich kilka) wyglądają nieprzekonująco. Jak u córki faraona Amneris, która niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki przemienia się z rozkapryszonej, głupiutkiej trzpiotki w zimną, wyrachowaną władczynię. Na spektaklu zabawa jest więc przednia, ale łatwo o nim zapomnieć wkrótce po wyjściu z teatru.