Dziewit-Meller
Jak to się wszystko potrafi zbiec w czasie, te różne koincydencje bywają doprawdy niesamowite! No bo najpierw czytałam w czasie wakacji książkę „Kobiety w Polsce 1945–1989”, zbiorową pracę autorstwa Katarzyny Stańczak-Wiślicz, Piotra Perkowskiego, Małgorzaty Fidelis i Barbary Klich-Kluczewskiej, a w niej rozdział o wychowaniu dziewcząt w komunie. Moją uwagę przykuł szczególnie fragment poświęcony listowi do polskich dziewcząt, jaki 27 lipca 1958 r. odczytał na Jasnej Górze prymas polski kardynał Stefan Wyszyński, więc poszukałam treści całego listu duszpasterza zatytułowanego „Tylko czyste serce jest zdolne do prawdziwej miłości” i doprawdy przykro mi, że nie mam tu miejsca, by cytować o wiele więcej
„Do rodziny, do narzeczeństwa, do małżeństwa wniesiesz przede wszystkim siebie... Twoje serce. To, co wniesiesz, będzie takie, jaka ty jesteś: czyste i nieskalane lub zbrukane... Szczęście twego narzeczeństwa i małżeństwa zależy od ciebie samej. Jeśli wejdziesz w życie narzeczeńskie czysta, twoje małżeństwo będzie czyste. Próg twego domu będzie święty, dzieci twoje będą się rodzić z czystej matki. Jeśli wejdziesz zbrukana, wszystko będzie zbrukane” – powiadał dziewczętom Prymas Tysiąclecia, a potem dodawał jeszcze bardzo dużo ciekawych rzeczy, w tym tę myśl: „jak często się mówi o wyzywającym zachowaniu wielu dziewcząt. Jak chodzisz, jak trzymasz swoje nogi, ręce, jak się pochylasz i podnosisz? Przyjrzyj się sobie. Twoje zachowanie powinno skłaniać raczej do przyklęknięcia przed tobą, niż do znieważenia ciebie. To tylko od ciebie zależy, czy ktoś przed tobą uklęknie, czy cię sponiewiera. I od ciebie też zależy, jakie uczucia wyzwolisz w drugim człowieku: szacunek i gest miłości czy lekceważenie i namiętność. Pamiętaj, jesteś odpowiedzialna nie tylko za uczucia, które masz w sercu swoim dla kogoś, ale także za to, jakie budzisz w drugiej istocie”.
Gdy otrząsnęłam się już z tej lektury, odmęty internetu poniosły mnie dalej i chwilę potem przeczytałam rozmowę z Jolą Szymańską, byłą blogerką katolicką, która opowiedziała dziennikarce „Gazety Wyborczej” o upokorzeniu, jakim była próba wniesienia oskarżenia w sądzie biskupim wobec księdza, który molestował ją, gdy była 15-letnim dziewczęciem. Takim właśnie dziewczęciem, jakby wyjętym z listu księdza prymasa – zaangażowanym w Kościół, szukającym oparcia we wspólnocie, zupełnie czystego serca. W procesie, który był utajniony, a wgląd do zeznań mieli wyłącznie oskarżony i kuria (SIC!), jak mówi Szymańska, nie szło bynajmniej o to, by dojść do prawdy o wydarzeniach sprzed dwóch dekad, ale by oczyścić księdza z zarzutów. Pytano wobec tego między innymi mamę Joli o to, jak dziewczyna ubierała się jako nastolatka i czy dziś jest wierząca. Sąd biskupi zaś winy nie orzekł, bo jej „nie udowodniono”. „Nie polecam tej drogi, to nie jest proces współczesny, ale średniowieczny” – powiedziała dziennikarce Szymańska, a mnie pozostającą w zdumieniu algorytm poniósł dalej, ku słowom Pawła Skrzydlewskiego, doradcy ministra Czarnka, który zupełnie serio, w majestacie wykładowcy Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Chełmie, opowiadał o „ugruntowaniu dziewcząt do cnót niewieścich”. Doktor Skrzydlewski, tytułowany przez sympatyków nieco na wyrost profesorem, znany i lubiany zwłaszcza w katolickim eterze Radia Maryja, przejęty jest niebezpiecznym jego zdaniem zjawiskiem moralnym i religijnym, jakim zdaje się „pewne zepsucie duchowe kobiety”, które polega na rozbudzeniu jej pychy, próżności, zainteresowania wyłącznie sobą i egotyzmem, które prowadzi do zabijania rodziny i zamykania się na płodność.
Doktor Skrzydlewski – co warto przypomnieć – sam od próżności daleki, lubi działać ze szlachetnych pobudek – to on wszak wskazywany był przez dziennikarzy jako autor donosu na profesora Wojciecha Maksymowicza, i to z jego adresu mailowego poszła prośba o sprawdzenie, jak to z tymi eksperymentami na „abortowanych płodach” było. Indagowany w tej sprawie przez dziennikarzy, jako człowiek po katolicku skromny powiedział, że coś tam wie, ale nie czuje się uprawniony, by mówić, bo jest tylko zwykłym filozofem. No jak widać, nie takim znów zupełnie zwykłym.
„Jesteś odpowiedzialna nie tylko za uczucia, które masz w sercu swoim dla kogoś, ale także za to, jakie budzisz w drugiej istocie!” – pisał do polskich dziewcząt w 1958 r. kardynał Wyszyński.
Cnoty niewieście, które powinnyśmy natychmiast wszystkie w sobie ugruntowywać, by ocalić cywilizację życia, to zapewne jedne z tych, o których pisał do naszych babek i matek prymas Wyszyński. Na razie jednak wiele z nas gruntuje w sobie cnoty po prostu człowiecze, takie jak odwaga samotnych ofiar w obliczu bogatej i wpływowej korporacji i zapytuje ją i wszystkich jej przyjaciół zwykłych filozofów – co z ofiarami niecnotliwych księży? Takimi, które stają przed biskupimi sądami, żądając sprawiedliwości, a dostają jej parodię, i tymi, które leżą w zbiorowych mogiłach kanadyjskich prowincji?
Są na tym świecie rzeczy, o których najwyraźniej nie śniło się zwykłym filozofom, którzy w snach widują jedynie Najświętszą Panienkę. Jest na tym świecie upiorzyca Lilith i słychać szum jej skrzydeł nad Chełmem.