Odszedł prof. Janusz Kramarek
Zgłębokim smutkiem przyjęliśmy wiadomość, że tuż przed swoimi 92. urodzinami odszedł od nas prof. dr hab. Janusz Kramarek, który przez 17 lat był członkiem Kapituły Profesorskiej Nagród Naukowych POLITYKI. Prof. Kramarek wykładał archeologię i historię sztuki w ASP we Wrocławiu. Był członkiem zarządu Stowarzyszenia Tradycji Orężnych i Myśli Obronnej. Jako działacz Stronnictwa Demokratycznego był także redaktorem i publicystą jego „Biuletynu” wydawanego w latach 1992–2004 we Wrocławiu. W Kapitule naszych Nagród Profesor oceniał zgłoszenia ze sztuk pięknych, archeologii oraz architektury; żaden z naszych jurorów nie miał tak szerokiego wachlarza dziedzin pod swoją opieką.
W czerwcu 2018 r., kiedy żegnał się, kończąc pracę w Kapitule, napisał do naszej redakcji: „U progu 90-ciu lat życia nadszedł dla mnie czas konieczności wycofania się z członkostwa w Kapitule Profesorskiej POLITYKI, przyznającej corocznie nagrody stypendialne młodym naukowcom. Po 17 latach uczestnictwa w Kapitule moje odejście ma jedyną tylko przyczynę: dolegliwości zdrowotne – stosowne do mojego wieku. Pragnąłem też odejść w pełni jeszcze sprawności intelektualnej. Uczestnictwo w Kapitule było dla mnie zawsze piękną przygodą naukową. Moje odejście – cicho i »po angielsku« jest dla mnie smutną decyzją. (…) Kultura naszych spotkań mogłaby być wzorcem dla innych gremiów w nauce. Ten wysoki poziom naszej Kapituły osiągnęliśmy dzięki jej Przewodniczącemu Prof. Tomaszowi Szapiro, z którym zawsze miałem jak najlepsze relacje.
Porównywalny dla naszego zespołu może być np. zespół uczonych, który w ubiegłym wieku przygotował i zrealizował zdobycie Księżyca. Jest to osąd subiektywny, ale jako archeolog pasjonowałem się relacjami z tego wydarzenia krok po kroku, a potem w publikacjach z archeologii pisałem, że archeolog może być niezbędny w takich akcjach w kosmosie. Taki jest też nasz zespół Kapituły, który swym laureatom otwiera drogę do podobnych rangą osiągnięć naukowych – własnych lub swych uczniów i następców. Niektórzy laureaci pozostający ze mną w kontakcie twierdzą, że otrzymanie nagrody stypendialnej POLITYKI uważane jest w środowiskach naukowych za polskiego Nobla dla młodych naukowców”.
Pan Profesor do końca był związany z naszą redakcją, Kapitułą i swoimi laureatami, pamiętając o nas i życząc nam wszystkim jak najlepiej. My także będziemy Go mieć w swojej pamięci – jako pogodnego, pełnego optymizmu i życzliwości Przyjaciela.
Synowi Janowi i całej Rodzinie oraz bliskim Pana Profesora składamy wyrazy głębokiego współczucia.