Wielka Orkiestra Wiślackiej Pomocy
Im dłużej trwa walka o uratowanie Wisły Kraków, tym z większym niedowierzaniem patrzę na to, jak poprzednie władze z Marzeną Sarapatą i Damianem Dukatem na czele pokpili sprawę znalezienia nowego właściciela. Tym i innymi wątkami związanymi z drenowaniem klubowego konta zajmie się już jednak policja i prokuratura. Wystarczył tydzień, aby zrobić więcej dobrego w temacie ratowania Białej Gwiazdy niż wyżej wymieniony duet przez wiele miesięcy – w tym czasie zajmujący się raczej konsekwentnym prowadzeniem jej na skraj przepaści. Z zawiązanymi oczami.
Paradoksalnie stan krytyczny w Wiśle, jeśli pacjent nie zejdzie na stole operacyjnym, może wyjść klubowi na dobre. Oczyszczająco. Wielu w Krakowie przejrzało na oczy. Zrozumiało, kto jest kto. Było regularnie oszukiwanych przez kolegów po szalu. Wielokrotnie naciąganych na kasę przez zbiórki napędzane pięknymi ideami. Muzeum, największa sektorówka w kraju, czy efektowny mural – nic z tych rzeczy nie powstało. W takim razie, gdzie są zebrane środki? SKWK ma niewiele wspólnego z prawdziwymi kibicami, oni skupili się wokół Socios Wisła. Skrót należałoby raczej rozwijać jako Stowarzyszenie Kolesi Wyprowadzających Kasę, jak celnie napisał na twitterze Krzysiek Stanowski. Sens ich istnienia jest w tym momencie żaden. Długo szukano wroga nie w tym obozie, co trzeba. Najciemniej pod latarnią. Trwa akcja odcinania się od szemranych typów, którym dobro klubu tak mocno leżało na sercu, że zjechało do portfela. Wszystko pięknie, obserwujemy mobilizację napędzaną przez zainteresowanie mediów, ale co dalej? Normalna społeczność – jak zawsze w podobnych przypadkach terroryzowana przez niewielką grupę silnorękich – musi wytrwać. Bez totalnego wypchnięcia ze struktur rozpanoszonej patologii nie da się zrobić prawdziwie nowego otwarcia. Potrzebna będzie konsekwencja zwłaszcza po tym, gdy Wisła zejdzie z czołówek gazet.
Dziś wygrzebanie się z bagna, w którym jeszcze na przełomie roku klub tkwił po same uszy, uważam za bardzo realne, a nawet da się z tego zbudować fajną, wręcz heroiczną historię. Były właściciel Legii, jednego z największych rywali, pomaga pro bono w sprzątaniu organizacyjnej stajni Augiasza, a legenda klubu wraca, by grać w nim za darmo, w tle zbiórka fanów (#50kforwk) na ratunek drużyny napędzana przez kolegę z dzieciństwa nowego prezesa Wisły – dziś właściciela wielkiej firmy informatycznej. Bogusław Leśnodorski, Kuba Błaszczykowski czy Jarosław Królewski podłączyli Wisłę do respiratora. Dali nazwiska, know-how i wiarygodność, że ta misja może skończyć się powodzeniem. W innym wypadku nie byłoby już czego zbierać. Po ostatnich tragikomicznych wydarzeniach nikt normalny nie rozważyłby włożenia do klubu choćby złotówki (Gang Olsena nie potrafił nawet tego), gdyby po drugiej stronie nie miał poważnych ludzi. Wokół Białej Gwiazdy wytworzyła się przychylna atmosfera, pod którą można podpinać kolejne akcje wciągające i scalające społeczność z Reymonta – sprzedaż karnetów czy okolicznościowych koszulek. Ale koniec końców to tylko piękne, godne pochwały, spontaniczne zrywy przed koniecznością wprowadzenia stałego i stabilnego oparcia. Dlatego tonując nastroje – do szczęśliwego finału jeszcze daleka droga.