Casus Wisły pokazuje charakter Polaków

Sytuacja w Wiśle Kraków się poprawia, wreszcie widać światełko w tunelu dzięki intensywnej pracy nowej grupy zarządzającej klubem, ale jeszcze za wcześnie na otwieranie szampanów. Cała ta historia doskonale pokazuje charakter Polaków. Gdy jest bieda, gdy są problemy, jesteśmy w stanie się zmobilizować i próbujemy za wszelką cenę uratować klub. I to jest w porządku. Ale pojawiają się dwa pytania. Dlaczego refleksja przychodzi tak późno? I co będzie, gdy uda się już załatwić te najpilniejsze problemy? Gdy trzeba będzie odnaleźć się w całkowicie nowej rzeczywistości? Na pewno nie ma co się dziwić, że poruszenie jest gigantyczne. Wisła, razem z Legią, Lechem czy Górnikiem Zabrze to najbardziej zasłużone kluby w Ekstraklasie, dlatego też ratować ją trzeba, bo ratujemy ekipę historyczną dla naszego futbolu. Fajnie, że pojawiają się przy niej ludzie z odpowiednim know-how, nie mówiąc już o tym, co robi Kuba Błaszczykowski. Deklarując grę za darmo i pożyczając klubowi kasę, pokazał wielką klasę i poświęcenie, a do tego sprawił, że o Wiśle mówi cały świat, bo informacje o pięknym geście Kuby publikowały gazety praktycznie ze wszystkich zakątków globu. Teraz nam, kibicom, pozostaje czekać i liczyć na to, że osoby odpowiedzialne za uratowanie krakowskiej ekipy wykonają dobrą robotę. Z długów da się wyjść. Udawało się to wielu uznanym markom – Borussia Dortmund czy Feyenoord Rotterdam to dobre przykłady – i oby Wiśle też się udało, chociaż historia polskiej piłki pokazuje, że nie jest to takie łatwe, jak się wszystkim wydaje… N ie taka prosta okazuje się też rewolucja kadrowa, jaką próbował przeprowadzić Florentino Perez. Real zaczął stawiać na młodzież, na zawodników dopiero wchodzących na najwyższy poziom, ale to spore ryzyko. Młodzież potrzebuje czasu, a w Madrycie nigdy go nie ma. Tam trzeba wygrywać od razu, co wiąże się z gigantyczną presją, której nie potrafili udźwignąć gwiazdorzy światowej piłki, więc jak oczekiwać, że zrobią to młodzi, niedoświadczeni chłopcy? Po czterech zwycięstwach w Lidze Mistrzów w ciągu pięciu lat kibice pewnie wybaczyliby sezon trochę gorszy, ale na pewno nie wybaczą aż tak kiepskiego. A w obecnych rozgrywkach Królewscy spisują się po prostu słabo. Santiago Bernabeu to ogromny teatr, w którym widzowie byli przyzwyczajeni do oglądania najwybitniejszych aktorów światowego sportu. Teraz, gdy nadchodzi czas młodzieży, fani kręcą nosem słysząc, że oglądają przyszłe gwiazdy futbolu. Jakość ma być tu i teraz. W Madrycie nie gra się prób, nie ma nawet próby generalnej. Real zawsze gra na scenie głównej, nieustannie jest pod ostrzałem krytyków (mediów, kibiców) i musi mieć wynik. Filozofia z młodzieżą ma sens, ale tylko w przypadku, gdy opiera się ją na solidnych fundamentach. Teraz, moim zdaniem, ich nie ma. Dziś Real przypomina huśtawkę, która może czasem buja wysoko, ale zaraz spadnie w dół i nie wiadomo, kto ma ją na nowo napędzić. Po odejściu Cristiano Ronaldo na murawie nie ma wyraźnego lidera, który byłby w stanie piłkarsko pociągnąć zespół. To musi martwić, tym bardziej że jesteśmy już w połowie sezonu, więc – teoretycznie – pierwszoplanowa postać powinna się wyłonić. A na razie jej nie ma. Czas ucieka, cierpliwość maleje…