NO TO POLEJ, CZYLI WALKA Z ZIMĄ
Pogoda jest problemem w wielu klubach. Górnik wyjechał ze Śląska, Jagiellonia i Arka ćwiczą na sztucznej murawie, licząc na poprawę aury.
Polscy trenerzy nie mogą być jak drogowcy. Ich zima nie może zaskoczyć, bo w gruzach legnie cały plan treningowy. Kombinują więc, sprawdzają prognozy pogody i starają się przechytrzyć klimat.
Rury pod boiskiem
Piłkarze Jagiellonii zdążyli przyzwyczaić się do srogiego klimatu, spośród klubów ekstraklasy to im zima daje się najmocniej we znaki. Na Podlasiu jest bardziej tęga niż w innych częściach kraju. Białystok to ligowy biegun zimna. Ale i w nieco cieplejszych stronach wraz z nadejściem chłodnych dni słychać głosy, z których wybrzmiewa bezradność: „Sorry, taki mamy klimat”. W Białymstoku mogą się za to pochwalić, że byli pionierem wśród polskich klubów w podgrzewaniu murawy. Wszystko dzięki rurze ciepłowniczej przebiegającej pod bocznym boiskiem na początku lat 90. Zimą w zasypanym mieście oczy cieszył piękny zielony pasek, po którym biegali zawodnicy. – To była nasza Turcja – dowcipkuje Samuel Tomar, piłkarz tamtej Jagiellonii. Ireneusz Mamrot jest człowiekiem pogodnym, ale czasem i jemu mogą opaść ręce. Dzień z życia tego trenera. Wtorek, godzina 17. Trening pierwszego zespołu nie może rozpocząć się punktualnie, na boisku ze sztuczną murawą, obok stadionu, przedłużył się sparing juniorów z Karpatami Lwów. Trzeba chwilę poczekać. W końcu zaczynają się zajęcia. Nie każdy z piłkarzy dobrze znosi bieganie po syntetycznej nawierzchni. W przeszłości na takiej murawie nie ćwiczył Michał Pazdan, bo kończyło się kłopotami z kolanem. – Nie był jedyny. Jeżeli mieliśmy zawodnika po rekonstrukcji więzadeł krzyżowych i mogliśmy go wprowadzić do treningu trzy tygodnie wcześniej, lecz w perspektywie były zajęcia na sztucznej murawie, to rezygnowaliśmy. Woleliśmy, by zaczął na naturalnej. To gra warta świeczki – mówił nam Krzysztof Koryszewski, lekarz Jagiellonii, od lat alarmujący o szkodliwości gry na sztucznych boiskach. – Zagrożeniem jest zmiana nawierzchni z naturalnej na sztuczną. Najczęściej dzieje się tak po powrocie z zagranicznych obozów w zimie, gdzie piłkarze najpierw ćwiczą na zadbanych, normalnych boiskach. Po powrocie do kraju w lutym trafiają na sztuczne, często zmrożone murawy, co kończy się wyższą podatnością na urazy – twierdzi Koryszewski.
Nowa baza Jagi
W ciepłe miesiące Jagiellonia ćwiczy na naturalnej płycie w Pogorzałkach, 30 kilometrów od Białegostoku. Teraz nie może, zalega tam śnieg. Pogoda przejęła władzę przed wyjazdem jagiellończyków na obóz do Turcji, przez tydzień w ogóle nie mogli ćwiczyć z piłkami. Swego czasu trener Jagi Michał Probierz gratulował swojemu zespołowi heroicznej postawy w grudniowych meczach, bo zajęcia odbywały się od wielkiego dzwonu. Szkoleniowiec psioczył, że ślęczał po nocach nad opracowaniem treningu na naturalnej murawie, bo szczęśliwie obeszło się bez opadów śniegu. Kiedy nad ranem wyjrzał przez okno, to już wiedział, że plan można zgnieść w kulkę, a drużynę zaprosić na kulig. Nie przeszkodziło mu to zdobywać medali, podobnie jak jego następcy. W Białymstoku liczą się z tym, że na naturalne boisko piłkarze wrócą za miesiąc, podobnie było w zeszłym roku. Przed sobotnim meczem z Wisłą Płock sztab szkoleniowy zastanawiał się nawet, czy na trzy dni nie przenieść się do Warszawy, gdzie mogliby trenować w lepszych warunkach. Pomysł w końcu upadł. W Jagiellonii pocieszają się, że to ostatnia zima, która w taki sposób ogranicza pracę trenerów. Wkrótce zawodnicy przeniosą się do nowej bazy treningowej, gdzie jest boisko z podgrzewaną płytą. Na nim spróbują zmierzyć się z niskimi temperaturami.
Ślązacy na wyjeździe
Klimat Białegostoku bardzo dobrze poznał Grzegorz Kurdziel, dziś drugi trener Cracovii, wcześniej pracujący na chwałę Jagiellonii. Nieraz zdarzało się, że gdy sypnęło z nieba, chwytał z Probierzem za łopatę, by odśnieżyć boisko. Teraz Kurdziel wraz z piłkarzami Pasów czeka na nowy dom, gdzie będą mogli tre-
nować w komfortowych warunkach. W Rącznej powstanie ośrodek z siedmioma boiskami – czterema pełnowymiarowymi trawiastymi, jednym pełnowymiarowym ze sztuczną nawierzchnią, boiskiem z halą pneumatyczną i boiskiem z podgrzewaną murawą. Inwestycja ma zakończyć się w przyszłym roku. To plany, a teraz rzeczywistość, w której zimowa aura przyszpiliła piłkarzy Probierza do sztucznej płyty przy ulicy Wielickiej. Boisko z naturalną nawierzchnią pozostaje nieużywane, gracze Pasów ostatni raz pojawili się na nim w listopadzie. Pół żartem, pół serio dodajmy, że być może nie powinni wracać na główne boisko w ośrodku, bo w lidze wygrali pięć kolejnych meczów. Pasy ćwiczą na swoim stadionie lub plastiku dobrej jakości – na obiekcie przy Wielickiej. Problemem są jego wymiary (92 metry długości, 60 metrów szerokości). Brakuje przestrzeni, a czasem, gdy mróz wygoni zawodników, chowają się pod balonem na jeszcze mniejszym boisku. – W pracy trenera ekstraklasy liczy się kreatywność. Musisz reagować na zmieniającą się pogodę i tak planować zajęcia, by nie odbijało się to na ich jakości – podsumowuje Kurdziel. Podobnie pomyślał Marcin Brosz i... wyjechał z Zabrza. Piłkarze Górnika najbliższy mecz zagrają w Szczecinie, a w poszukiwaniu zielonych boisk opuścili Śląsk i od wtorku ćwiczą w Opalenicy. W poprzednim tygodniu próbowali walczyć z kapryśną pogodą na własnych obiektach – przed spotkaniem z Wisłą Kraków trenowali głównie na stadionie. Kiedy raz przenieśli się na boczne boisko, piłkarze biegali w śniegu. W takich warunkach trenerzy myślą o tym, żeby nikt nie doznał kontuzji, a nie o zrealizowaniu szkoleniowych założeń.
Wiatr w Lubinie
Baza treningowa Zagłębia Lubin w polskich warunkach jest imponująca, zawodnicy mogą ćwiczyć na naturalnej murawie. Teraz Ben van Dael zmienił godzinę treningów – zamiast o jedenastej, zaczynają godzinę później, by słońce miało więcej czasu na naświetlenie boiska. Dodatkowo po zajęciach rozciąga się płachtę chroniącą murawę przed opadami. W Lubinie zmagają się z innym problem, czyli... wiatrem. Obok rozpościera się ogromna przestrzeń należąca do lotniska, boisko nie jest osłonięte (brakuje wiatrochronów czy posadzonych drzewek). Zdarzają się dni, że wiatr rządzi na boisku i znosi piłkę tam, gdzie zawodnik nie chciał kopnąć. Przed wylotem na obóz na Cyprze na sztucznej płycie ćwiczyli gracze Wisły Płock. Skarżyli się na bolące mięśnie, więc po powrocie ze zgrupowania już tam nie wrócili. Trenują na naturalnej trawie. – Nie zmieniamy tego, bo boimy się urazów. Poza tym na sztucznym boisku inaczej zachowuje się piłka, odbija się w inny sposób. W meczu ligowym zawodnicy
przechodzą na naturalną płytę i muszą na nowo przyzwyczajać się do takich warunków – argumentuje Tomasz Tchórz, drugi trener Wisły. Pogoda zmusiła w zeszłym tygodniu Dominika Nowaka do gimnastyki umysłu. Szkoleniowiec Miedzi szukał boiska do treningu, bo w Legnicy aura zagrała wszystkim na nosie. Znaleziono w Środzie Śląskiej, 35 kilometrów dalej. Na sztucznej murawie gracze Miedzi ćwiczyli tam dwa razy. Od poniedziałku ku radości Nowaka termometry są już na plusie. Piłkarze przestali tułać się po innych miastach, a ich trener nie musi korygować pomysłów w głowie. – E tam, nie jest tak źle, jak kiedyś we Flocie Świnoujście. Tam dopiero trzeba było kombinować. Dwa razy w tygodniu ćwiczyliśmy na zakolach za bramkami, bo już nie mieliśmy gdzie – wspomina Nowak.
Dlaczego prezesi wielu klubów nie dbają o to, by zawodnicy mieli odpowiednie warunki do treningu? Pewnie wytłumaczenie jest banalne. Wszyscy widzą potrzebę, ubolewają, że taki mamy klimat, ale mało kto myśli, jak temu zaradzić. Jak ze spotkaniem znajomych, które opisywał psycholog Jacek Walkiewicz. Jego wystąpienie na Youtubie ma ponad 3 mln odsłon. – Kiedy chodziłem na imprezy, moi koledzy palili papierosy i mówili „Życie ucieka, trzeba by coś zrobić”. Ja mówię: „To zróbmy”. „Ale co? No to polej”. Ja mówiłem: „Knajpę otwórzmy”. Oni: „Ale gdzie?”. Mówię: „Nie wiem, bo jeszcze z imprezy nie wyszliśmy”. „No to polej”. A potem mówili: „Ale skąd weźmiemy kasę?”. Mówię: „Pójdziemy do banku”. „Ale który bank ci da?”. „Nie wiem, jeszcze z imprezy nie wyszliśmy”. „No to polej”. I tak było w następnym roku, mówili: „Rok już minął”. I znowu, znowu. Po pięciu latach ktoś mówi: „Wiecie, szwagier mój otworzył. Świetnie mu idzie”. Ja: „Mówiłem o tym pięć lat temu”. A oni: „Kto wiedział, że szwagier wstrzeli się w temat?! No to polej”. Z wieloma prezesami w ekstraklasie jest podobnie. Może i mają pomysły, ale niewiele robią. W loterii z pogodą liczą na jej łaskawość. Boiska schowane pod dachem zdążyli już pobudować szefowie klubów na Białorusi, Litwie czy w Kazachstanie, gdzie klimat również uprzykrza życie piłkarzom. A u nas? No to polej.