Zderzenie selekcjonerów

Do tej pory tylko raz w tym wieku w ekstraklasie zmierzyły się drużyny byłych trenerów kadry.

Kto lepszy – Waldemar Fornalik z Piasta czy Adam Nawałka z Lecha? Nowy rok solidarnie zaczęli od porażek, w obu klubach po kolejnej przegranej może się zrobić nerwowo, choć oczywiście ciśnienie w Poznaniu jest nieporównywalnie większe. Teraz ludzie trenujący Biało-czerwonych mają okazję pokazać swój trenerski kunszt w bezpośrednim starciu. Trenerzy nie chcą podgrzewać emocji. Nawałka: – Nie podchodzę do tego w ten sposób. Interesuje mnie tylko postawa mojej drużyny. To zawodnicy muszą stawić czoło wyzwaniu. A my z trenerem Piasta z pewnością uściśniemy sobie ręce. Fornalik: – Mamy za sobą pracę w reprezentacji, ale tak się po prostu złożyło. Wiem, jak się wchodzi do ligi po kadrze narodowej, jednak ten mecz traktuję normalnie, jak każdy inny.

Wyszedł na światowca

Osiągnięcia z kadrą narodową nie pozostawiają cienia wątpliwości: znacznie lepiej radził sobie Nawałka. Awans do dwóch mistrzowskich imprez oraz ćwierćfinał EURO mają swoją wymowę. Fornalikowi nie udało się zakwalifikować do mundialu w Brazylii, trudno nawet powiedzieć, że do ostatniego meczu toczyła się porywająca walka o ten cel. Gdy jego zespół w czerwcu 2013 roku tylko zremisował na wyjeździe z Mołdawią, jasne było, że jesienią do awansu Biało-czerwoni potrzebują niesamowitej metamorfozy, w zasadzie cudu, który nie nastąpił. Po Fornaliku selekcjonerem został Nawałka i wcale nie zaczynał z przytupem. Męczył się, a kibice razem z nim, niemal przez rok. Przełomem była dopiero wygrana z Niemcami (2:0) w Warszawie, co było mitem założycielskim dla nowej ekipy. Przez prawie cztery lata kibice żyli w uzasadnionym przeświadczeniu, że mamy bardzo solidną i wciąż rozwijającą się drużynę. Nawałka stał się bohaterem i uśmiechającym się z reklam celebrytą. Fornalik mógł mu tych osiągnięć i popularności tylko zazdrościć. Nawałka wyszedł na światowca, a Fornalik był tym, który nie zdołał się wyrwać z krajowych opłotków.

Surowo i niesprawiedliwie?

Dlatego piątkowa konfrontacja ma dodatkowy podtekst, mimo że obaj trenerzy się od tego dystansują. Są zbyt sprytni i doświadczeni, by dać się wciągnąć w taką rozgrywkę, co nie zmienia faktu, że każdemu z nich tym razem na wygranej może zależeć w szczególny sposób. Poprzednio do starcia byłych selekcjonerów doszło w grudniu 2014 roku. Wtedy Ruch Chorzów Fornalika przegrał u siebie z Wisłą Kraków Franciszka Smudy. Dla gospodarzy bramkę zdobył Łukasz Surma, dla gości dwa razy do siatki trafił Paweł Brożek. Wtedy selekcjonerskie podteksty nie były aż tak istotne, bo chodziło o dwóch trenerów, którzy z kadrą zgodnie nie zwojowali świata, ich mi- sja skończyła się niedosytem, więc również w takiej bezpośredniej konfrontacji z medialnego punktu widzenia jeden drugiemu nie miał co udowadniać. Potem Smuda prowadził w ekstraklasie jeszcze Górnika Łęczna, ale tak się złożyło, że już nie spotkał się z drużyną Fornalika. Jeszcze wcześniej podobna potyczka byłych szefów kadry miała miejsce we wrześniu 1997 roku, ale i tam brakowało dodatkowej temperatury, bo jeden selekcjoner nie przejmował reprezentacji Polski po drugim. Górnik Zabrze Henryka Apostela zmierzył się z Wisłą Kraków Wojciecha Łazarka i skończyło się polubownym 1:1. Prowadzenie zabrzanie objęli po strzale Marcina Kuźby, wyrównał z rzutu karnego Bogdan Zając.

Wybór Laty

Teraz historia dzieje się na naszych oczach. Skoro w ostatnich 22 latach w ekstraklasie tylko dwa razy doszło do selekcjonerskiego starcia, gliwicka konfrontacja urasta do rangi wydarzenia. W przeszłości Fornalik w wywiadach dosyć często sugerował, że jako trener kadry był wyjątkowo surowo i jego zdaniem często niesprawiedliwie oceniany przez dziennikarzy. Tego już nie mówił, ale rzeczywiście było widać, że w żadnym momencie nie miał takiej „prasy” i przede wszystkim wsparcia prezesa PZPN Zbigniewa Bońka jak jego następca. Szef piłkarskiej federacji doskonale pamiętał, że Fornalika zatrudniał Grzegorz Lato, więc wymiana na „swojego” trenera była tylko kwestią czasu. Oczywiście Fornalika mógł uratować awans do mundialu, ale z pewnością nie czuł życzliwego wsparcia przełożonych, pracodawca nie stał za nim murem. Po dymisji szybko przekonaliśmy się, jak ważna jest cierpliwość i wyrozumiałość wpływowego szefa. Drużyna Nawałki kiepsko spisywała się w meczach towarzyskich, trener testował na całego, jednak miał zielone światło, wiedział, że może eksperymentować aż do meczów o punkty. Fornalik czasu właściwie nie miał, bo eliminacyjna walka zaczynała się już dwa miesiące po jego nominacji. Gdy drużyna Nawałki zaczęła wreszcie wygrywać, zaczęto ją przeciwstawiać zespołowi Fornalika, a pojawiające się wnioski dla obecnego trenera Pia- sta były szczególnie przykre. Na ich podstawie można było uznać, że był zdecydowanie gorszym selekcjonerem i to pod wieloma względami. Jakkolwiek wyniki jednoznacznie wskazywały na Nawałkę, to Fornalik miał prawo poczuć się przytłoczony lekceważącym tonem wielu komentarzy. Dosyć dyskretnie próbował się bronić – tłumaczył, że postawił na Kamila Glika, Grzegorza Krychowiaka, docenił Piotra Zielińskiego, Kamila Grosickiego i Arkadiusza Milika. Oni wszyscy później się pięknie rozwinęli, dając nową wartość kadrze. Oczywiście u Fornalika grał też Robert Lewandowski i wszyscy się zgodzą, że wtedy jeszcze nie był aż tak wybitnym zawodnikiem jak parę lat później, co przełożyło się też na jego rolę w kadrze.

Kolejna odsłona

Za Nawałki piłkarze z ekipy Fornalika wykonali zamaszysty krok do przodu, ale poprzedni selekcjoner też dołożył swoją cegiełkę. Tych argumentów prawie nikt nie brał pod uwagę, co można nawet zrozumieć, bo to Nawałka miał wyniki. On wygrał, a Fornalik przegrał. I nawet po nieudanym mundialu w Rosji ten werdykt się nie zmienił. W Gliwicach mamy więc kolejną odsłonę tej nieformalnej rywalizacji. Lech i Piast są sąsiadami w tabeli, wygrany będzie na wyższym miejscu i przy okazji wpędzi rywala w nowe problemy, bo początek roku po ewentualnych dwóch porażkach będzie można nazwać alarmującym falstartem. Remis nie wzbudzi takich emocji, ale też nikogo nie ucieszy. Rasowi trenerzy z selekcjonerską przeszłością muszą walczyć o pełną stawkę.