DAWID KONTRA GOLIAT
Rezerwy Legii mają swoje pięć minut sławy. Dziś walczą z mistrzem kraju o ćwierćfinał PP.
TRZECIOLIGOWE REZERWY LEGII, KTÓRE W OBECNEJ EDYCJI PP WYSTARTOWAŁY W KWIETNIU, WYELIMINOWAŁY JUŻ SZEŚCIU RYWALI. W 1/8 FINAŁU GRAJĄ DZIŚ Z PIASTEM. MISTRZ KRAJU PRZEGRAŁ OSTATNIO DWA RAZY PO 0:3.
Kiedy piłkarze Piasta odbierali medale za zdobycie mistrzostwa Polski, trzech zawodników rezerw Legii czekało na dyplomy ukończenia gimnazjum. Od kilku lat wychowują się w cieniu walczącej o tytuły pierwszej drużyny, teraz wykorzystują szansę, by na chwilę z tego cienia się wydostać. – Za kilka lat chcemy ten puchar zdobyć, a nie tylko cieszyć się z awansu do 1/8 finału. Na to przyjdzie czas, teraz podchodzimy do meczu z Piastem jak do nagrody – mówi 16-letni Ariel Mosór, którego ojciec cztery lata reprezentował drużynę z Łazienkowskiej. Piotr Mosór dwukrotnie zdobył to trofeum, dziś jego syn pisze w Legii swoją historię.
Namiastka ekstraklasy
Jakub Szmatuła: 143 mecze w ekstraklasie, Tomasz Jodłowiec: 333, Patryk Tuszyński: 143. Na papierze legijna młodzież jest bez szans, ale historia Pucharu Polski nieraz zaskakiwała. – Przed nami wielki mecz, nigdy nie mieliśmy okazji sprawdzić się z takim rywalem – Patryk Konik nie może się już doczekać wtorkowego spotkania. Nawet w trzecioligowych rozgrywkach jest głównie rezerwowym, a jednak to on 30 października był bohaterem. W 75. minucie meczu z Odrą Opole (1:0) wyskoczył w polu karnym i głową skierował piłkę do siatki – właśnie ten gol dał legionistom awans do 1/8 finału. – Nie mogłem w to uwierzyć! Trudno było nam w tym meczu wykreować jakąkolwiek sytuację, a co dopiero zdobyć bramkę – opowiada 18-latek, który w klubie z Łazienkowskiej gra od 2014 roku, ale legionistą jest dużo dłużej. Jako dziecko chodził na mecze z tatą, od prawie trzech lat regularnie ogląda je z „Żylety”. Dzięki niemu coraz częściej przywoływany jest rok 1952, kiedy rezerwy Legii dotarły do finału PP. – Zdobyłeś bramkę życia – wtrąca o dwa lata młodszy Mosór. Konik powtórzył tę akcję podczas sobotniego treningu, na co zespół zareagował śmiechem. Dotychczas robił to bowiem bardzo rzadko.
Szkoła kontra futbol
Czwartek. Pierwszy dzień przygotowań do meczu z Piastem. Przed tygodniem rezerwy Legii zakończyły jesień w III lidze, piłkarze dostali kilka dni wolnego na regenerację. Mikrocykl przygotowany, plan ustalony. Szybko trzeba go jednak zmodyfikować. Trener Piotr Kobierecki dostaje wiadomość, że plan lekcji jego zawodników się zmienił: w piątek mająszkolne wyjście do kina. Trening nie może odbyć się w godzinach popołudniowych, spotykają się rano. Dla 34-letniego trenera to nic nowego. – Obstawiam, że problemy trenera Fornalika są nieco innej natury – szkoleniowiec nie narzeka, ale obrazuje charakter pracy z nastoletnimi piłkarzami. Wie, że młodzi ludzie popełniają błędy. Czasem odpalą racę na boisku szkolnym, co kończy się interwencją policji, innym razem przejadą się skuterem po obiekcie – pech chciał, że zabawa skończyła się wywrotką, o tyle szczęśliwą, że wyszli z niej z otarciami, bez złamań. Kobierecki często z nimi rozmawia, ale nie kontroluje. Nie składa niezapowiedzianych wizyt, jak to w przeszłości miał w zwyczaju Jacek Magiera. – Pewne rzeczy trzeba przeżyć, wywrócić się, obetrzeć kolano. Każdy ma prawo do błędu, ale raz. Kiedy człowiek upada po raz drugi, to już jest wybór. My jesteśmy od tego, aby uświadamiać, co zrobić, by w przyszłości być na wysokim poziomie. Na razie są w przedpokoju do dużej piłki – mówi Radosław Pruchnik (58 meczów w ekstraklasie), nieformalny „ojciec” tego zespołu na boisku.
Szkodliwy komfort
Niespodzianki są wpisane w rozgrywki Pucharu Polski. Pięć lat temu wszyscy śledzili drogę Błękitnych Stargard
Szczeciński – trzecioligowców, którzy dotarli aż do półfinału. Tyle że są to zupełnie inne historie niż ta pisana przez piłkarzy Kobiereckiego. Wtedy mówiliśmy o zawodnikach, którzy na co dzień mieli inne zajęcia. Emocjonowaliśmy się, gdy obrońca Błękitnych – strażak Tomasz Pustelnik – strzelał Lechowi Poznań dwa gole, gdy Puchar Polski była dla niego przygodą życia. Dla zawodników z drugiej drużyny Legii wielka piłka to nie jest coś nieosiągalnego. Wychowali się w takim otoczeniu, mijali i mijają na korytarzach zawodników z pierwszej drużyny. Czują, że marzenia, by do nich trafić, są z jednej strony na wyciągnięcie ręki, z drugiej – selekcja jest bezlitosna. I tak jak oni spoglądają na „dorosłą” Legię, tak inne zespoły z III ligi mogą z zazdrością patrzeć na nich. Sztab szkoleniowy rezerw złożony z siedmiu ludzi, trenują w kamizelkach z GPS, mają szczegółowe analizy, zgrupowania w czterogwiazdkowych hotelach. Warunki, jakich nie powstydziłoby się wiele zespołów ekstraklasy. Tyle że ten komfort nieco wypacza myślenie.
– W ostatniej kolejce ligowej graliśmy z Radomskiem (3:1 – przyp. red.). Obawialiśmy się o boisko. Nasz styl to utrzymywanie się przy piłce, kreowanie gry, dlatego stan murawy ma dla nas bardzo duże znaczenie – tłumaczy Kobierecki. Gdy byli na miejscu, wysłał na boisko Inakiego Astiza, obrońcę z pierwszej drużyny, na którego nałożono w tym sezonie nowe obowiązki. Hiszpan jest łącznikiem między pierwszym a drugim zespołem, pomaga młodym wejść do drużyny Aleksandara Vukovicia, czasami wspiera rezerwy na boisku. – Zapytałem go, jak ocenia murawę. Stwierdził, że jak na listopad jest bardzo dobra, spokojnie można pograć piłką – relacjonuje szkoleniowiec „dwójki’. Następnie to samo pytanie zadał dwóm siedemnastolatkom ze swojego zespołu. – Jeden stwierdził: „dramat”, drugi: „tragedia”. Ten przykład pokazuje, jak postrzegają rzeczywistość moi zawodnicy – dodaje trener. Dlatego tak dobrze na piłkarzy działają wypożyczenia. Kiedy widzą w pierwszej czy drugiej lidze, jak wyglądają szatnie, zaplecze, organizacja, wtedy za
czynają doceniać strefę komfortu przy Łazienkowskiej. – Dla nich to jak katharsis. Wracają z oczyszczonymi głowami. Najbardziej pokorni piłkarze to właśnie ci, którzy byli na wypożyczeniach – Kobierecki wiele razy widział taki schemat. Widział też, jak zmieniają nie tylko wymagania, ale i podejście do piłki. – W innych klubach spotykają ludzi, którzy walczą o premie, pieniądze dla swoich rodzin. Widzą, czym jest odpowiedzialność, której oni jeszcze nie mają. W piłce juniorskiej istnieje duża strefa komfortu. Nad przegranym meczem bardzo szybko przechodzą do porządku dziennego. Jeśli uważają, że sami zagrali dobrze, są zadowoleni, niezależnie od wyniku. Po pobycie w innych drużynach to się zmienia – twierdzi szkoleniowiec.
Wzorowa współpraca
Rezerwy to osobowościowy misz-masz. W jednym zespole spotykają się różne światy. Zawodnicy zesłani z pierwszej drużyny, piłkarze z akademii, dla których awans jest chwilowym spełnieniem marzeń, młodzi, którzy marzą, by wskoczyć do zespołu Vukovicia, oraz ci, którzy w „dwójce” utknęli na dobre. Z założenia ta drużyna nie może być potęgą. Kiedy ktoś się wybija, przeskakuje do pierwszej. To ona stanowi cel. Kobierecki uzależniony jest od decyzji Vukovicia, musi składać jedenastkę z graczy, dla których miejsca nie widzi u siebie trener „jedynki”. Dlatego dopiero w poniedziałek dowiedział się, kogo będzie miał do dyspozycji, w którym zespole zagra choćby Maciej Rosołek (w pierwszym). Do 19 października – etatowy trzecioligowiec. Od debiutu w ekstraklasie (w meczu z Lechem) występuje na zmianę w obu zespołach. – Dla nas to nic nowego. O kadrze na mecz niedzielny często dowiadujemy się w sobotę, po spotkaniu pierwszej drużyny, czyli około godziny 22 – Kobierecki jest już do tego przyzwyczajony. O współpracy z „jedynką” mówi w samych superlatywach. – Zajmujemy trzecie miejsce w lidze, wiosną możemy walczyć o awans. Rok temu nie mieliśmy gorszej drużyny, a byliśmy na szóstej pozycji. Różnicę stanowiły nasze relacje z „jedynką”. Odkąd trener Vuković prowadzi zespół, widać, że ci, którzy do nas trafiają, czują, że jest im to potrzebne. Dają nam jakość – opowiada Kobierecki. W scalaniu grupy bardzo pomagają mu doświadczeni zawodnicy. Wartość zespołu podnosi Astiz, nauczycielem z boiska jest Pruchnik. Trener ma też do dyspozycji przesuniętego do „dwójki” Chrisa Philippsa, który przeżywa huśtawkę emocjonalną. Jednego dnia gra w III lidze z Concordią Elbląg, a cztery dni później z reprezentacją Serbii i walczy w środku pola z Sergejem Milinkoviciem-saviciem. To się kończy – starcie z Piastem będzie jego pożegnaniem z Legią. Niezależnie od wyniku na tym meczu na pewno dodatkowo nie zarobi. Mimo sensacyjnych wyników, piłkarze rezerw nie są dodatkowo nagradzani. – Nie interesuję się pieniędzmi. Nie chcę za ten mecz premii. Dla mnie nagrodą jest sam fakt, że możemy takie spotkanie rozegrać – mówi Kobierecki i właśnie taką filozofię zaszczepia piłkarzom. W teorii się udaje. – Nie widzę po nich stresu – zapewnia Pruchnik. Dziś się przekonamy, czy chłodne głowy legijnej młodzieży w starciu z mistrzami Polski wciąż pozostaną chłodne.