BÓJ TRENERÓW O PRZYWÓDZTWO
Hiszpania nie będzie taka jak w eliminacjach. Luis Enrique pisze nowy rozdział.
Kiedy sztab Jerzego Brzęczka przystąpi do analizy rywali w EURO 2020, eliminacje nie powiedzą mu całej prawdy o Hiszpanach. W dziewięciu meczach na ławce trenerskiej zasiadał Robert Moreno, zwłaszcza w drugiej połowie kwalifikacji tworzący drużynę na własną modłę, ale pożegnano go jako człowieka, którego ambicje zniszczyły dziesięcioletnią przyjaźń z Luisem Enrique. Hiszpanię tradycyjnie można opisać hasłem – na boisku może wygrać z każdym, ale wizerunkowo musi się uczyć od pozostałych. Jak zwykle wysłała w świat przykry obraz zarządzania.
Kto przyjaciel, a kto nie
Obaj panowie przeszli wspólnie wiele – dziewięć lat temu zaczęli przygodę w Romie, później pracowali w Celcie Vigo i wielkiej Barcelonie, a następnie Luis Enrique zabrał Moreno do reprezentacji Hiszpanii. Aktualny konflikt przenieśli w sferę życia publicznego, bo kibicom należały się wyjaśnienia, co ich poróżniło. Trzy miesiące po śmierci dziewięcioletniej córki Xany, Enrique uznał, że czas żałoby się skończył i jest gotowy, by wrócić do normalnej pracy. Robert Moreno nie chciał mu jednak ustąpić miejsca, odszedł z kadry z płaczem, czuł się oszukany. – Spór z Moreno zaczął się 12 września. To jedyny dzień, w którym miałem z nim kontakt. Spotkaliśmy się w moim domu na pół godziny. Widziałem, że chce poprowadzić Hiszpanię jeszcze na EURO 2020, a dopiero później wrócić do roli drugiego trenera. Nie zaskoczył mnie. Rozumiem, że to byłaby dla niego życiowa szansa, zapracował na nią, ale to jednak brak lojalności. Ja bym tak nie postąpił i nie chciałem utrzymywać w sztabie ludzi z takimi cechami. Przesadna ambicja nie jest zaletą, a raczej wielką wadą – powiedział Enrique na spotkaniu z dziennikarzami. On też poczuł się skrzywdzony, że to inni mieli decydować za niego, co ma robić po śmierci córki. Nie usłyszał tego bezpośrednio, ale tak to odczytał. Po tym spotkaniu Moreno poprowadził drużynę jeszcze w czterech meczach. – Powiedziałem Robertowi, że czuję się silny i zamierzam wrócić, ale nie wiem jeszcze kiedy. Żeby była jasność, nigdy nie oferowałem się federacji, nie dzwoniłem do nikogo ani nikt nie zrobił tego w moim imieniu. Pozostawałem na uboczu. Dopiero kiedy Rubiales i Molina ze związku zadzwonili do mnie pod koniec października, sytuacja się zmieniła. Powiedziałem im: „Nie macie już wobec mnie żadnych zobowiązań”. Ale starali się, żebym jednak wrócił. Oczywiście nie jestem dumny, jak to wszystko się skończyło. W tym filmie nikt nie jest dobrym bohaterem, ale na pewno ja nie jestem czarnym charakterem – dodał Enrique. Moreno najbardziej mogły jednak zaboleć słowa: „W życiu są sytuacje, które pozwalają lepiej poznać ludzi. To doskonały sposób, aby się przekonać, kto jest przyjacielem, a kto nie”. Kilka dni później on też zwołał konferencję, by przedstawić swój punkt widzenia, ale nie pozwolił dziennikarzom zadawać pytań. Odczytał tylko przygotowane oświadczenie. – W czerwcu Rubiales przekazał mi, że zostanę selekcjonerem. Nie wyraziłem zgody, dopóki nie otrzymałem pozwolenia Luisa Enrique. Pamiętajcie, że gdybym nie pozostał na stanowisku, on dziś też nie byłby trenerem. Na naszym pierwszym spotkaniu usłyszałem od niego, że jest ze mnie dumny.
Później to ja poprosiłem o spotkanie, bo chciałem udzielić mu wsparcia. Usłyszał ode mnie, że ustąpię, jeśli zdecyduje się na powrót. Odpowiedział tylko, że on już nie będzie uwzględniał mnie w swoich planach. Zszokował mnie. Długo myślałem, co zrobiłem źle i dalej nie wiem, dlaczego nie chce ze mną pracować. Pewnie nie dowiem się nawet za parę lat. W swoim wystąpieniu jeszcze przypisał mi bardzo brzydkie cechy, które zupełnie do mnie nie pasują – wyjaśniał były asystent.
Różne spojrzenia na personalia
Mimo że poświęcili kilka godzin na wyjaśnienia, wiemy mniej więcej tyle, ile w momencie wybuchu konfliktu. Między nimi wrzało, a prezydent federacji na koniec eliminacji rozegrał wszystko w taki sposób, jakby podlał ogień benzyną. Brak przejrzystości stał się symbolem rządów Luisa Rubialesa, podobnie jak przed mundialem, gdy zwolnił Julena Lopeteguiego dwa dni przed pierwszym meczem mistrzostw. A obejmując stanowisko, zapowiadał dążenie do „stworzenia najbardziej transparentnego związku świata”. Z konferencji starego-nowego selekcjonera można było jednak wyłapać dość istotną wskazówkę. – Reprezentacja nie zmieni się, ale na liście powołanych może dojść do drobnych zmian – zaznaczył Luis Enrique. Starły się dwa silne charaktery, mężczyźni o dużym ego i ambicjach, dlatego można zakładać, że aktualny selekcjoner będzie chciał odciąć się od śladów zo
stawionych przez poprzednika. I wrócić do swoich najlepszych pomysłów sprzed roku. Paradoksalnie dla Polski lepszym punktem odniesienia może być Liga Narodów, gdzie oglądaliśmy Hiszpanów wygrywających 6:0 z wicemistrzem świata Chorwacją czy 2:1 z Anglią na Wembley. Ostatecznie nie zajęli pierwszego miejsca, ale nawiązali do intensywności, dynamiki, zdecydowania i skuteczności, jaką oglądaliśmy w Barcelonie za kadencji trenera z Gijon. U Enrique najbardziej błyszczeli Isco, Dani Ceballos czy Marco Asensio. Na listopadowe zgrupowanie (już u Moreno) ani jeden z nich nie otrzymał powołania (Asensio leczy się po zerwaniu więzadeł krzyżowych). Pojawiło się za to mnóstwo nowych twarzy: Pau Torres, Dani Olmo, Gerard Moreno czy Pablo Sarabia. Dopiero w marcu przekonamy się czy Luis Enrique potraktuje ich jako przedstawicieli ery poprzednika czy doceni ich dobre, odważne wejście do reprezentacji (każdy z nich strzelał gole). Enrique miał swoje pomysły, czasem zaskakujące. U niego faworytem do gry nie był np. Jordi Alba (z powodu niechęci mających źródło jeszcze z czasów Barcelony), a w ataku ważnym graczem był Isco. Nie zmieni się z pewnością jedno – najważniejszą postacią obu kadr pozostawał Sergio Ramos. Rekordzista pod względem liczby występów w kadrze ma do powiedzenia najwięcej po selekcjonerze. Jest spoiwem i twarzą reprezentacji. Zresztą u Enrique środkowy obrońca był nawet najlepszym strzelcem kadry – zdobył pięć bramek w sześciu spotkaniach.
Pamiętają go z młodości
Choć w naszej grupie mistrzostw Europy jedynym nominowanym piłkarzem do Złotej Piłki był Robert Lewandowski, a na liście nie znalazł się żaden Hiszpan czy Szwed, nie oznacza to słabości rywala z Półwyspu Iberyjskiego. Nadal to jeden z najlepszych zespołów na świecie. A powrót Luisa Enrique może go tylko umocnić – trener zaczął nowe otwarcie w charakterystyczny dla siebie sposób, wykładając sytuacje szczerze, brutalnie i bezpośrednio. Piłkarze cenią to u niego. Jego wszechstronność i inteligencja są idealne, by zarządzać takim bogactwem talentów i umiejętności. Selekcjonowanym ze wszystkich topowych lig, a nie tylko z Barcelony. Istniały obawy, że będzie faworyzował znanych sobie piłkarzy, ale w kadrze najczęściej grali u niego zawodnicy Realu Madryt. Patrzy na formę, chce być trenerem sprawiedliwym, a nie kierującym się sympatiami. Już rok temu miał dostosować styl do zawodników i dać nowe bodźce reprezentacji czekającej na sukcesy na arenie międzynarodowej od mistrzostw Europy w 2012 roku. Możemy być pewni, że jego drużyna nie będzie trzymała piłki w nieskończoność, by uśpić rywala, tylko szukała jak najszybszego zakończenia ataku. Będzie cechować się wysokim pressingiem i próbą stłamszenia rywala. Luis Enrique jest twardszy niż Moreno, ale też wydaje się, że bliższy piłkarzom. Jego były już asystent to teoretyk futbolu, a Luisa Enrique niektórzy za młodu podziwiali w reprezentacji. Tak jak oni nosił korki, zna ich potrzeby, bo poznał piłkę z każdej strony. Pozostaje tylko pytanie, czy osobista tragedia i konflikt z przyjacielem nie odcisną na nim zbyt dużego piętna. Na przykład na relacjach międzyludzkich, które bywały trudne już u poprzednich pracodawców. Na razie Luis Enrique wrócił z wielkim głodem sukcesu i życia pod presją rezultatów.