CEL SIĘ NIE Z
Jako jedyna grupa w naszym kraju w zasadzie ani na chwilę nie przerwały treningu. Polskie kajakarki wierzą w medale.
Dwie osoby, doktor Dariusz Sitkowski z Instytutu Sportu i nasz kinezjolog doktor Igor Olejnik, zwróciły mi dzisiaj uwagę na ważny fakt. Obaj powiedzieli, że jesteśmy w trudnym momencie i wielu sportowców, którzy nie będą świadomi, co i dlaczego się dzieje oraz jak sobie z tym radzić, będzie miało problem – mówi trener kadry kajakarek Tomasz Kryk. Nic dziwnego, wielu zawodników układało sobie życie pod ten rok, pod igrzyska. – My też bierzemy to pod uwagę w naszych działaniach i dlatego jesteśmy tak bardzo zdeterminowani. Żyjemy z medali, bo to one określają byt zawodników, trenerów i związku. Fakt, że nasze kobiety zdobyły trzy krążki w dwóch ostatnich igrzyskach, stawia Polski Związek Kajakowy w gronie najlepszych w kraju, a na tym opiera się finansowanie – dodaje Kryk.
Warto być kreatywnym
Siedzimy na kanapie przy wejściu do tej części Instytutu Sportu, w której testowane są zawodniczki. Kryk podzielił kadrę na dwie części. W poniedziałek badano Martę Walczykiewicz, Beatę Mikołajczyk-rosolską, Justynę Iskrzycką, Helenę Wiśniewską, Katarzynę Kołodziejczyk, Sandrę Ostrowską, Julię Olszewską, Nikolę Gapską i Adriannę Kąkol. Dzień później w Warszawie pojawiły się Karolina Naja, Anna i Małgorzata Puławskie, Martyna Klatt oraz Klaudia Cyrulewska. Trudno wskazać w polskim sporcie bardziej poukładaną grupę. I bardziej medalodajną. Także w Tokio celem jest miejsce na podium, najlepiej więcej niż jedno. Tyle że wszystko przesunęło się w czasie co najmniej o rok. – Trzeba pracować nad utrzymaniem motywacji. Podświadomość podpowiada, że skoro nie ma imprez, to spadła presja, ale rozum mówi, że trzeba jednak utrzymać tę motywację. Socjologia, pedagogika mówią, że warto być cały czas kreatywnym i podpowiadać zawodniczkom, co nam pomoże, a co może zaszkodzić w drodze do Tokio 2021 – tłumaczy szkoleniowiec akurat w momencie, gdy tuż po teście obok nas przechodzi ledwo żywa dwukrotna medalistka olimpijska Naja. – O, Karolina, co się stało? – żartuje trener. – A nic, zmęczyłam się trochę – odpowiada Karolina, a szkoleniowiec tylko się uśmiecha i opowiada dalej: – Nawet te badania dadzą nam materiał, który będziemy mogli pokazać decydentom, żeby zobaczyli, co powoduje dwutygodniowa kwarantanna. Bo ja już wiem, że wyniki, choć dobre, to jednak słabsze niż rok czy dwa lata temu w tym samym okresie. Nie ma możliwości robienia sobie przerwy i odpoczywania, a później gładkiego powrotu.
To była dobra decyzja
Polskie kajakarki trenowały nawet wtedy, gdy reszta świata stanęła w miejscu. W szczycie zamieszania związanego z koronawirusem w Europie były w Portugalii. Mogły wrócić, ale cała grupa podjęła decyzję, że zostanie. – To była najlepsza decyzja! Podjęłyśmy ją świadomie. I kiedy już wiedziałyśmy, co się dzieje w Polsce, pomyślałyśmy, że „wygrałyśmy życie” – twierdzi Anna Puławska, a Naja dodaje: – My tę całą pandemię i działania wokół niej wprowadziliśmy w grupie już wcześniej. W lutym stosowałyśmy profilaktykę, na przykład maseczki. Szybko jednak okazało się, że nie jest łatwo utrzymać je w odpowiednich warunkach, że i tak, nawet podświadomie, człowiek wszystkiego dotyka, więc nie będziemy ich promować. Później zaczęłyśmy śledzić informacje i analizować. Wiedziałyśmy, że nie jesteśmy w grupie ryzyka, a całość nie jest tak straszna, jak promują media. I dobrze, że mogłyśmy trenować dłużej, bo to ważne w kontekście igrzysk. Nie widzimy w tym wszystkim, co się dzieje, żadnej logiki. Przed wszystkim chcą nas chronić, ale pojawia się w tym tyle błędów, że wychodzi na to samo.
Czego się bać?
Kajakarki i ich trener idą pod prąd albo mówią to, na co innym brakuje odwagi. – Prywatnie uważam, że zbyt pochopnie odwołano wiele imprez. To mój punkt widzenia. A dzisiaj myślę, że trzeba funkcjonować i realnie oceniać sytuację na podstawie prawdziwych wiadomości. Skoro ludzie do 30. roku życia są w grupie z prawie zerowym zagrożeniem, to czego się bać? Jeśli mamy nabyć odporność stadną, to jak? Trzeba nauczyć się funkcjonować – twierdzi szkoleniowiec. Wszyscy jednak stosują się do zaleceń. Po powrocie z Portugalii przeszli dwutygodniową kwarantannę, co szkoleniowiec nazwał „odpoczynkiem mentalnym”. Później wszyscy stawili się w COS-IE w Wałczu. Zanim jednak oficjalnie mogli zacząć pracę, czekali na wyniki testów od 11 rano w poniedzia
łek do 17 w czwartek, bo nie wyrabiało się laboratorium. – Było inaczej niż zwykle. Przyjechałyśmy, zrobili testy i miałyśmy czekać 24 godziny na wyniki, ale ich nie było. Siedziałyśmy więc w pokoju – wspomina Puławska. – Najgorsze było poczucie zmarnowanego czasu i bezsilności. To denerwowało. Kiedy już przyszły wyniki, mogłyśmy biegać dookoła jeziora, był też dostęp do wody. Nie było wielkich odstępstw od tego co zwykle poza tym, że wciąż powtarza się dezynfekcję – opowiada Naja. I wszyscy cały czas podkreślają, że chodzi przede wszystkim o igrzyska. To dlatego już 14 czerwca kajakarki chcą być we włoskim Livigno i pracować w wysokich górach. O ile dostaną na to zgodę, bo dla wielu decydentów wyjazd do północnych Włoch wydaje się dzisiaj co najmniej oryginalnym pomysłem. Kryk jednak przedstawił argumenty i czeka na odpowiedź. – Napisałem w uzasadnieniu, że szczególnie dla młodych dziewczyn będzie to ogromna wartość dodana. Szczególnie jeśli przeprowadzimy tam badania. Na tej podstawie będzie można ustalać plany treningowe w przyszłych sezonach. Marta, Beata czy Karolina były w wysokich górach wiele razy i wiemy o nich prawie wszystko. Z młodymi jest inaczej – przekonuje trener, który cały czas pracuje nad tym, żeby za rok w Tokio jego dziewczyny znowu błyszczały. Najlepiej na złoto, bo polskie kajaki jeszcze takiego medalu nie mają.
Muszą być gotowe
W kadrze jest sporo utalentowanych i młodych zawodniczek oraz grupa doświadczonych, starszych kajakarek, które medale już mają, czyli Mikołajczyk-rosolska, Walczykiewicz i Naja. Im przesunięcie igrzysk nie musi pasować. – Młode lwice będą miały więcej czasu, żeby bardziej powojować. Ale ja też wojuję, taki mam charakter. To tylko rok. Smutek się pojawił, ale dlatego, że byłyśmy już tak blisko igrzysk i wszystko dobrze się układało. Realizowałyśmy plan trenera, „łapa zaczynała się kręcić”, wszystko jak trzeba i nagle musiałyśmy spuścić powietrze. To było najtrudniejsze – przyznaje Naja, a Puławska zaraz dodaje, że choć cel się przesunął, to wciąż go widać. – Za rok staniemy w torze, obok staną inni i wszyscy będą chcieli wygrać – mówi.
– Czas gra na korzyść grupy, ale Marta, Karolina i Beata zdają sobie sprawę, że 400 czy 500 dni to szansa dla młodzieży na szybkie postępy. One, medalistki olimpijskie, myślą raczej o utrzymaniu poziomu i poprawie w drobnych elementach. To stawia wyzwania przed dziewczynami, ale wyciągam z tego pozytywy. Jeżeli Marta będzie chciała bronić miejsca, musi być lepsza. I odwrotnie, młode muszą gonić, jeśli chcą igrzysk. A że przesunięcie olimpiady nie jest dla wszystkich sprawiedliwe? Trudno, tego nie zmienimy, ale musimy być gotowi, gdy przyjdzie godzina zero – mówi trener Kryk.