Granie za czekanie
Dla bramkarza Pogoni Dante Stipicy bohaterkami są jego siostra Ivona, która jeździła karetką do pacjentów z objawami COVID-19, i mama Iva, od lat pracująca w ekipie ratunkowej.
Sygnał karetki pogotowia to dźwięk nieszczęścia. Gdzieś komuś dzieje się krzywda, śmierć znowu próbuje wygrać z życiem. Dante Stipica wie o tym doskonale, bo jemu pędzący ambulans przede wszystkim kojarzy się z mamą Ivą i siostrą Ivoną. Ta pierwsza od wielu lat jest szefową ekipy ratunkowej w miasteczku Solin, ta druga w normalnych okolicznościach pracuje jako lekarka pierwszego kontaktu w Splicie, ale w czasie pandemii koronawirusa jeździła w specjalnym zespole do pacjentów z objawami COVID-19.
– Jestem z nich dumny. W moich oczach są bohaterkami – mówi nam chorwacki bramkarz Pogoni Szczecin.
Z policjantem po angielsku
– Wiadomo, to był nerwowy czas. Wiem, że obie są odpowiedzialne, ale jednocześnie zdaję sobie sprawę, że często muszą ryzykować własnym zdrowiem, by ratować cudze. Dają z siebie naprawdę wszystko – tłumaczy golkiper. – Czy nic im się nie stało? – pytamy.
– Na szczęście nie. Postępowały zgodnie z protokołem bezpieczeństwa i choć walczyły na pierwszej linii, wszystko z nimi dobrze. Są zdrowe. Teraz sytuacja w Chorwacji się uspokoiła, notuje się dziennie niewiele przypadków zarażenia wirusem – wyjaśnia. Stipica nie pojechał do ojczyzny na czas zawieszenia PKO BP Ekstraklasy, razem z żoną Anją został w Szczecinie. Granice zamknięto, loty anulowano. Podróżowanie nie było ani łatwe, ani całkowicie bezpieczne, a do tego dochodził przymus kwarantanny: najpierw
14 dni w Chorwacji, następnie kolejne 14 w Polsce. Prawie miesiąc w domu, bez możliwości choćby spaceru. – Dlatego z Anją zdecydowaliśmy się nie wyjeżdżać – mówi bramkarz Portowców. Mieli siebie, z najbliższymi mogli porozmawiać za pośrednictwem internetu, dało się wytrzymać. A iw naszym kraju zaaklimatyzowali się błyskawicznie. Krótko po przyjeździe Anja kupiła polsko-angielski słownik z podstawami gramatyki i oboje zaczęli naukę. Ponadto władze Pogoni zorganizowały lekcje dla obcokrajowców, co też pomogło. Dante twierdzi, że to kwestia szacunku do miejsca, w którym przyszło mu grać. Poza tym uważa, że dzięki znajomości nowego języka staje się bogatszy jako człowiek. Podstawy opanował prędko, już jesienią. W restauracji czy sklepie dogada się bez problemu. – Ale ciągle nie rozumiem wszystkiego i nie powiem wszystkiego, co bym chciał. Mój polski nie jest bardzo dobry, wciąż się muszę uczyć. Zazwyczaj w codziennym życiu dam radę się skomunikować, aczkolwiek bywają sytuacje, że jednak brakuje słów. Np. kiedy policjant zatrzymał mnie do rutynowej kontroli i uznał, że świetnie znam polski. Zaczął szybko mówić, nie za bardzo rozumiałem, pojawił się kłopot i musiałem wspomagać się angielskim – opowiada Stipica. Polskiej telewizji nie ogląda, z wyjątkiem Canal+, oczywiście ze względu na ekstraklasę. Seriale czy filmy? Za wcześnie na to. Na klubowej wigilii dostał w prezencie trzy
polskie kultowe komedie.
– „Chłopaki nie płaczą”, „Poranek kojota” i nie pamiętam tytułu trzeciego filmu. Zresztą do tej pory obejrzałem tylko jeden z nich. Za mało rozumiałem, nie ma co oszukiwać – przyznaje 28-latek.
Piękny trzydziestoletni
W sobotę, dzień po starciu z KGHM Zagłębiem, skończy 29 lat. Tuż przed trzydziestką Chorwat przeżywa zdecydowanie najlepszy czas w karierze. Tak naprawdę od początku musiał być cierpliwy. Najpierw w stosunku do własnego organizmu, bo jako 13-latek rozwijał się wolniej od rówieśników i trener wolał stawiać na bardziej wyrośniętych chłopców. Kartki w kalendarzu się zmieniały, a centymetrów mu nie przybywało. Mógł tylko czekać. Bo przecież na życzenie nie da się urosnąć, prawda? Choćby pragnęło się tego nie wiadomo jak mocno.
– To dziwne sytuacje, kiedy trener mówi do rodziców: „Nie martwcie się, to chwilowe, dopingujcie go”. A potem działa przeciwko tobie – wraca do tamtych chwil Stipica. Następnie potrzebował cierpliwości, by znieść rolę dublera w ukochanym Hajduku Split. Przez dziewięć lat w pierwszym zespole zebrał tylko 71 występów we wszystkich rozgrywkach. Potem podjął próbę podbicia Bułgarii, bardzo nieudaną, i wreszcie trafił do Polski w czerwcu 2019. – Nie mam za sobą idealnej drogi, ale nigdy się nie poddawałem. Nie rezygnowałem z marzeń, choć bywało ciężko. Dzięki Bogu, mojej rodzinie i innym dobrym ludziom przetrwałem to – mówi.
Kiedy pierwszy raz przyjeżdżał do Szczecina, kibice mogli mieć wątpliwości, jak właściwie ma na imię. Na pewno Dante? A nie Ante? To „D” nie ulokowało się na początku przez pomyłkę? Przecież chorwackie imię to Ante, a Dante włoskie... Nie było szans, by ktoś wiedział, że golkiper Portowców imię dostał po dziadku, faktycznie Włochu. Ale po niecałym roku każdy zainteresowany ekstraklasą wie, że Stipica to Dante. 26 meczów w lidze wystarczyło. Aż 11 z nich kończył z czystym kontem i to nie tylko najlepszy rezultat w ekstraklasie, lecz w ogóle w karierze Chorwata. A przecież do końca sezonu pozostało jeszcze 11 spotkań. Do tego najlepsza skuteczność interwencji (80,4 procent wg portalu ekstrastats.pl), która przełożyła się na najmniejszą liczbę straconych bramek.
Nic dziwnego, że kibice Pogoni zwariowali na punkcie Stipicy. Na stadionie skandują jego nazwisko w połączeniu z pseudonimem „Ośmiornica”, nadanym mu przez kolegów po jednym z meczów, w którym bronił, jakby miał osiem rąk, nie dwie. Poza obiektem regularnie zaczepiają na ulicy, prosząc o zdjęcie czy autograf. – To bardzo miłe, szczególnie gdy zagadują cię dzieci. Tyle że teraz jest trochę inaczej, bo z powodu koronawirusa trzeba trzymać dystans – opowiada.
Wielka improwizacja
Inaczej jest także na murawie, bo piłkarze wrócą do gry bez żadnego sparingu, po nagłej przerwie w trakcie sezonu. Jak się czuje po takiej pauzie? – Nie wiem, co powiedzieć. To jest dziwna sytuacja, bo wszyscy ćwiczyliśmy w domu, co nie było łatwe, jako że nie wszystko można tam wykonać. Trochę trzeba było improwizować. Trenerzy przygotowali nas do tego najlepiej jak mogli, ale pewnych ograniczeń nie da się przeskoczyć. Ponadto tak naprawdę nie wiedzieliśmy, do kiedy potrwa przerwa – wyjaśnia Stipica. Chorwat znowu musiał czekać, ale tym razem mógł być spokojny. W Szczecinie numeru jeden nie zdołałaby zmienić nawet zaraza.