Mięśniak i żelazna pięść
Równo dziesięć lat temu Albert Sosnowski walczył z Witalijem Kliczką o pas WBC wagi ciężkiej.
Zkim mam boksować? Lennoksa Lewisa już nie ma. Nikołaj Wałujew nie chce. David Haye boi się stracić pas. Wybrałem najsilniejszego. Wielu ludzi sądzi, że Sosnowski jest za słaby, ale ja dobrze pamiętam, że mnie też skreślano. Pasa mistrza Europy nie dostał w prezencie – kokietował Witalij Kliczko 31 marca 2010 roku na konferencji prasowej w warszawskim Sheratonie. Tydzień wcześniej nasz „Dragon” udał się do Gelsenkirchen, by na ogromnej Veltins Arenie wspólnie z mistrzem świata WBC rozpocząć promocję pojedynku planowanego na 29 maja w tym samym miejscu. 38-letni Ukrainiec cieszący się w Niemczech statusem megagwiazdy i Polak pokazali się kilkudziesięciotysięcznej publiczności przy okazji meczu Schalke z Bayernem Monachium. Na potrzeby telewizji zagrali w piłkarzyki, dostali też mazaki, którymi kreślili scenariusz pojedynku. I oczywiście zapozowali do zdjęć oko w oko, tak jak siedem dni później w Warszawie.
Luksusowa sytuacja
Współpracownicy 31-letniego Sosnowskiego, byłego kickboksera, od dawna starali się zorganizować mu dużą walkę. I choć „Dragon” brał udział w prestiżowych galach w USA, w Anglii pokonał Steve’a Hereliusa czy Danny’ego Williamsa, a w Niemczech zremisował z Francesco Pianetą, z tych planów nic nie wychodziło. Nie byłoby pojedynku z Kliczką, gdyby nie pas mistrza Europy, który Polak wywalczył 18 grudnia 2009 roku w Londynie. Wygrał wtedy na punkty z włoskim weteranem Paolo Vidozem, brązowym medalistą olimpijskim z Sydney. – Zainwestowaliśmy w tę walkę, by zgarnąć mistrzowski pas EBU i podnieść pozycję Alberta w rankingu WBC – opowiada Krzysztof Zbarski, wieloletni menedżer Sosnowskiego. Jego pięściarza umieszczono na 13. pozycji w rankingu federacji, której pas należał do Kliczki. Z formalnego punktu widzenia „Dr Żelazna Pięść” mógł więc wybrać Polaka na przeciwnika w tzw. dobrowolnej obronie tytułu. Ale wcale nie musiał, bo wśród kandydatów wymieniano też Odlaniera Solisa, Aleksandra Powietkina i Nikołaja Wałujewa.
– Biznes często udaje się wtedy, gdy człowiekowi tak bardzo nie zależy albo nie daje tego po sobie poznać – kontynuuje Zbarski. – Na 9 kwietnia 2010 roku w Londynie mieliśmy zaplanowane lukratywne, jak na nasze warunki, starcie z Audleyem Harrisonem. I nie rezygnowaliśmy z niego, dopóki nie podpisaliśmy kontraktu na walkę z Witalijem. Byliśmy w tej luksusowej sytuacji, że mogliśmy wybierać. Zakładałem, że szanse na pokonanie Kliczki są niewielkie. Byłem natomiast przekonany, że Harrisona rozbijemy. I myślę, że tak by się stało, wspominając walkę, którą Audley stoczył przeciwko innemu rywalowi. Albert był wtedy w gazie – zaznacza jego ówczesny menedżer.
Zbarski współpracował z amerykańskim promotorem Joe Deguardią, który w 2009 roku do starcia ze starszym z braci Kliczków, a więc Witalijem, doprowadził Kevina Johnsona. To jemu polska ekipa zawdzięcza pomyślny finał najtrudniejszego etapu negocjacji z obozem mistrza WBC. – Oczywiście wiedziałem, że obóz Kliczków rozmawia też z innymi, środowisko bokserskie jest zbyt małe, aby to mogło pozostać tajemnicą. Pamiętam, że Wałujew chciał za dużo pieniędzy (podobno 3,5 miliona dolarów – przyp. red.), a z dwoma pozostałymi, Powietkinem i Solisem, też się nie dogadano. Z nami wszystko szło gładko – wspomina Zbarski. Według niemieckich mediów obóz Sosnowskiego miał otrzymać za walkę milion dolarów brutto. Początkowo propozycja była jednak zbyt niska. – Obóz Kliczków zawsze rzucał byle jaką pierwszą ofertę. Ale powtórzę, że nam szczególnie nie zależało. Mieliśmy potyczkę z Harrisonem. Często bokserzy muszą gdzieś zaboksować, żeby zdobyć kasę. My byliśmy świeżo po dobrej walce, mieliśmy pas mistrza Europy. Kliczko był tak naprawdę poza naszymi marzeniami. Można powiedzieć, że przekraczaliśmy nasze możliwości. Finalnie dogadałem wszystko z Witalijem podczas jego wizyty w Warszawie – tłumaczy menedżer.
Władymir pod wrażeniem
W marcu do zespołu polskiego pretendenta dołączył trener Fiodor Łapin, zatrudniono też psychologa. Sosnowski trenował w Zakopanem, Wiśle i Warszawie, sparował m.in. z Davidem Price’em, Jewgienijem Orłowem i Mariuszem Wachem. Dzień przed pojedynkiem, podczas ważenia w Essen, pokazał imponującą muskulaturę. Fizycznie był w życiowej formie. Pod wrażeniem był nawet 34-letni Władymir Kliczko. – Myślę, że Albert okaże się trudnym rywalem. Ani ja, ani mój brat do tej pory nie walczyliśmy z kimś tak znakomicie wyrzeźbionym. Jednak Witalij będzie skoncentrowany i zrobi, co trzeba, aby go zastopować – mówił ówczesny mistrz federacji IBF i WBO. Pojedynek na stadionie w Gelsenkirchen nie miał wielkiej historii. Sosnowski, wyraźnie ustępujący Kliczce wzrostem i zasięgiem ramion, starał się, jak mógł, ale doświadczony Ukrainiec kontrolował walkę długim i potężnym lewym prostym. Wraz z upływem czasu
Polak zaczął słabnąć. „Dr Żelazna Pięść” machnął prawą ręką w 10. rundzie i zakończył nierówną potyczkę. – Albert jest całkiem silny i ma niebezpieczny cios. Pokazał charakter. Jestem przekonany, że mimo przegranej wiele zyskał. Nie spieszyłem się, ale rywal w końcu się zmęczył i uznałem, że trzeba kończyć – mówił zwycięzca. Sosnowski nie był szczęśliwy, lecz miał świadomość, że nie dał plamy. – Przyjechałem tu wygrać. Początkowo nie brakowało mi koncentracji, ale gdy narastało zmęczenie, wróciły stare nawyki. Prostowałem się, brakowało szybkości. Witalij narzucił wysokie tempo. W końcu przymierzył, trafił i wywróciłem się. Byłem przytomny, lecz sędzia postąpił słusznie. Czuję niedosyt, ale wiem, że stanąłem na wysokości zadania – opowiadał Polak.
Adamek też nie dał rady
Pochwalił go sam Michael Buffer, który tamtej nocy zapowiedział bitwę bohaterów gali. – Walka trwała dłużej, niż wielu się spodziewało. Sosnowski pokazał serce do walki. Udowodnił, że należy mu się miejsce w czołówce wagi ciężkiej. W rewanżu z Witalijem nie dawałbym mu większych szans, ale pomyślcie o zestawieniu go z Tomaszem Adamkiem – mówił słynny konferansjer. W Polsce jego pomysłu nikt nie zrealizował, za to kilkanaście miesięcy później we Wrocławiu „Góral” Adamek też przegrał przed czasem ze starszym Kliczką, również w 10. rundzie. Sosnowski w marcu 2011 roku walczył jak lew z Aleksandrem Dimitrenką w Hamburgu, ale został znokautowany w 12. starciu i to rywal sięgnął po pas mistrza Europy. Kariera „Dragona” trwała jeszcze parę lat, jednak o dużą stawkę nie bił się już ani razu.