ZA OCEANEM TRZEBA MIEĆ SZCZĘŚCIE
Najlepszy polski obrońca ostatniego 20-lecia opowiada o karierze, życiu w Niemczech i synu Jakubie, który może zagrać w NHL.
PIOTR CHŁYSTEK: Niedawno w „Przeglądzie Sportowym” uznaliśmy pana za najlepszego polskiego obrońcę ostatniego 20-lecia. Co pan na to?
ADAM BORZĘCKI: Takie wyróżnienie to zawsze coś fajnego. W dyscyplinie takiej jak hokej człowiek gra i trenuje po to, by przede wszystkim osiągać sukcesy zespołowe. Ale jeśli zostanie doceniony indywidualnie, to jest mu bardzo miło!
Ostatnie miesiące to czas, w którym z tafli zeszło pokolenie przez lata stanowiące o sile polskich klubów lub reprezentacji. Pan zakończył karierę w 2018 roku, później taką decyzję podjął Leszek Laszkiewicz, a ostatnio Damian Słaboń czy pański dobry kolega Adam Bagiński. Coś się kończy... Rzeczywiście. Dziś chłopcom trenującym hokej jest trochę łatwiej. My często graliśmy „przechodzonym” sprzętem wyciąganym ze starego magazynu. Nie brakowało nam jednak motywacji, bo wiedzieliśmy, że aby coś fajnego dostać, trzeba na to zasłużyć. Jak przyszedł nowy kij lub łyżwy, to było święto! Ale my kochaliśmy hokej. To nam pomagało. Wspomniał pan o Adamie Bagińskim. To niezwykła historia, bo jeszcze nasi ojcowie występowali razem w Stoczniowcu Gdańsk, my w tym mieście się urodziliśmy, a potem spotkaliśmy się w klubie. Graliśmy razem od dzieciaka i przyjaźnimy się do dziś. Spędziliśmy też sporo czasu w jednym pokoju na zgrupowaniach kadry. Byliśmy także w Szkole Mistrzostwa Sportowego w Sosnowcu. Ciężko trenowaliśmy tam pod okiem trenera Władimira Safonowa. Zastanawialiśmy się wtedy, jak można tak męczyć ludzi? A dziś się z tego śmiejemy. Zresztą kiedy spotkaliśmy Safonowa po latach przy okazji meczu Polski z Białorusią w Gdańsku, to serce się radowało, ciepło się witaliśmy. Dziękowaliśmy za jego pracę, bo spod jego ręki wyszło wielu dobrych zawodników. Mam nadzieję, że wkrótce doczekamy się nowego pokolenia, które wypłynie na szerokie wody.
Co uważa pan za swój największy sukces w karierze?
Chyba to, że udało mi się grać zawodowo aż do 40. roku życia. Dość szybko zacząłem grać w młodzieżowych reprezentacjach. Z kadrą U-20 w 1996 roku wygraliśmy MŚ Grupy B w Sosnowcu i awansowaliśmy do elity. Wiele razy byłem też członkiem kadry seniorów, wiele lat spędziłem za granicą. Ciekawy był też okres za oceanem, gdy mogłem wziąć udział w obozie ekipy Columbus Blue Jackets z NHL.
O tym pomówimy za chwilę, ale chciałem zapytać o reprezentację. Jest pan jedynym polskim hokeistą, który grał aż w trzech mistrzowskich turniejach w Spodku. W 1997 roku debiut, trzy lata później kolejny turniej z Mariuszem Czerkawskim u boku i pechowy rok 2016, gdy do awansu do elity zabrakło niewiele. Cztery lata temu po raz ostatni grał pan w kadrze o stawkę. Jednak jeszcze w 2018 roku miał pan wystąpić w MŚ Dywizji IA w Budapeszcie. Selekcjoner Ted Nolan czekał, ale pan wtedy nie przyjechał. Dlaczego? W pierwszym dniu turnieju, gdy Polska grała z Włochami, ja zdobywałem mistrzostwo II ligi niemieckiej z Bietigheim Steelers. Wiedziałem, że to koniec mojej kariery, że kolejnego sezonu już nie będzie. Wiek dawał o sobie znać. Cały czas kontaktowałem się ze sztabem, ale nie byłem przekonany, czy zmęczony 40-latek znacząco pomoże drużynie. Liczyłem, że zamiast mnie szansę dostanie ktoś, komu jest ona potrzebna, by pokazać się na arenie międzynarodowej. Wcześniej nigdy nie odmawiałem i przyjeżdżałem na MŚ. Zresztą dla mnie każdy wyjazd na kadrę był naprawdę czymś szczególnym. A tutaj jednak pierwszy raz pomyślałem nie tylko o zespole, lecz także o sobie. Chciałem z rodziną i kolegami nacieszyć się mistrzostwem na koniec kariery. I to też jeden z powodów, dlaczego nie pojechałem na Węgry. Myślałem, że chłopaki dadzą sobie radę beze mnie...
Nie dali i skończyło się spadkiem. A jak to było z tym NHL? Wspominaliśmy o obozie z ekipą Columbus. Na początku stulecia długo występował pan też na zapleczu najlepszej ligi świata, czyli w AHL w barwach Syracuse Crunch – wówczas filialnej drużynie Blue Jackets. Spełnienie marzeń było naprawdę blisko? W Syracuse spędziłem prawie trzy sezony. Może po prostu byłem za słaby? Ale za oceanem trzeba mieć też trochę szczęścia. Chyba tego zabrakło, by w dobrym momencie się pokazać.
Jeśli masz dzień, skauci są na trybunach, w głównej drużynie są jakieś urazy, to możesz wskoczyć do NHL. Chociaż na jeden mecz. Czasami czułem, że nie byłem gorszy od grupy chłopaków, którzy wędrowali między AHL a NHL. Niestety, ja się w niej nie znalazłem. Może brakowało mi stabilizacji na wysokim poziomie?
Ale wspomnienia zostały. Pamiętam, że na obozie w jednej piątce wyjeżdżałem na lód m.in. z Rayem Whitneyem, który później zdobył Puchar Stanleya z Carolina Hurricanes. Przyjemnie było zagrać z kimś, kogo kojarzyło się z telewizji. Fajnie było z nim rozmawiać, analizować wspólne zmiany, usłyszeć czasem pochwałę. Z zawodnikami tego kalibru gra się dużo łatwiej. Oni zawsze cię zauważą, gdy tylko znajdziesz się na wolnej pozycji. Później, już w sezonie 2004/05, gdy trwał lockout w NHL, ponownie na moment zawitałem do AHL. Spędziłem
dwa tygodnie w ekipie Manchester Monarchs, czyli na farmie Los Angeles Kings. Grał tam np. Dustin Brown, późniejszy kapitan Kings, który zdobył z nimi dwa Puchary Stanleya i wywalczył srebro olimpijskie w barwach USA. To był interesujący epizod. Nastąpił on po jednym sezonie w Szwecji, a potem trafił pan do Niemiec i tam grał do końca ka
Czasami czułem, że nie byłem gorszy od grupy chłopaków, którzy wędrowali między AHL a NHL. Może brakowało mi stabilizacji na wysokim poziomie?
riery. Od kilku lat ma pan też niemieckie obywatelstwo. Jak się panu żyje za naszą zachodnią granicą?
Po karierze zostałem z rodziną w Bietigheim i w miejscowym klubie zacząłem pracować z młodzieżą z drużyn U-15 oraz U-17. Prowadziłem tam już nawet jednego chłopaka z Polski. Wybraliśmy najlepszą możliwą opcję. Jesteśmy tu już od wielu lat. Jeszcze gdy nasze dzieci były małe i nie chodziły do szkoły, to spędzaliśmy między sezonami trzy miesiące w Gdańsku. Jak już zaczęły, było nam trudniej, ale zawsze przyjeżdżaliśmy do kraju. Chociaż na dwa tygodnie.
Nie tęskni pan za Polską?
Tęskni się zawsze. Staram się co roku spędzić trochę czasu w rodzinnych stronach. W zeszłym byłem na Górnym Śląsku, w Sosnowcu i Krakowie, spotkałem się z kolegami. Uwielbiam
też wracać do Gdańska. Zobaczymy, może kiedyś będę bywał w kraju częściej. Jako trener mogę przecież wylądować w różnych miejscach.
Wkrótce powinniśmy się za to przekonać, gdzie trafi pański 18-letni syn Jakub, mający już za sobą występy w młodzieżowej reprezentacji Niemiec. Eksperci umieszczają go na liście europejskich zawodników, którzy w najbliższym drafcie mogą trafić do NHL. Jak pan się do tego odnosi? Jestem z Kuby bardzo dumny, ale na ten draft patrzę ze spokojem. Na pewno nie wariuję! Czas pokaże, czy się dostanie. Obecność na takiej liście pokazuje, że jego praca przynosi efekty i zmierza we właściwym kierunku. Nie pomogło mu jednak zamieszanie związane z koronawirusem. Z tego powodu odwołano kwietniowe MŚ elity U-18 w USA. Wobec tego nie mógł się pokazać, a przecież wiadomo, że na takim turnieju pojawia się masa łowców talentów. Nie tylko z NHL.
Mimo to kariera Kuby na razie rozwija się bardzo harmonijnie.
Zaczynał w Reichersbeuern, potem trenował tam, gdzie ja przebywałem. Najpierw w Schwenningen, potem w Bietigheim, ale już jakiś czas temu wyjechał do Kolonii. Dostał tam miejsce w internacie, stał się bardziej samodzielny. Szybko zgłosił się jednak Red Bull Salzburg posiadający wspaniałą akademię. Kuba dostał tydzień na decyzję. Ostatecznie przeniósł się do Austrii i dziś widać, ile mu to dało. Z powodzeniem walczy w rozgrywkach juniorskich. Zaczęły się nim już interesować kluby z DEL. W niemieckiej ekstralidze zmieniają się przepisy i drużyny będą potrzebowały więcej młodych zawodników. To też może być dla niego jakaś szansa.
Czym Kuba może do siebie przekonać skautów i trenerów na najwyższym szczeblu?
Zabawne jest to, że mój tata był bramkarzem, ja grałem na obronie, a Kuba jest skrzydłowym, i to bardzo szybkim! Świetnie czyta grę, widać, że myśli na lodzie i to mnie cieszy najbardziej, bo tego trudno się nauczyć. Ma też dobrą technikę i strzał. Zawsze daje z siebie wszystko. Nawet szybciej wraca do obrony, niż rusza do ataku. (śmiech) Ale oczywiście jeszcze sporo może poprawić w każdym aspekcie.
Pański syn posiada obywatelstwo polskie, niemieckie i amerykańskie, ponieważ urodził się, gdy pan grał w USA. Gra jednak dla Niemiec, bo tam spędził większość życia i sportowo się wychował. To podobna historia do tej Jacka Płachty, który przez lata grał w Niemczech, ale był podporą polskiej kadry. Jednak jego syn Matthias występuje w kadrze naszych zachodnich sąsiadów.
Dokładnie. Mój Kuba nie miał styczności z polskim hokejem. Do Niemiec przyjechał, gdy miał trzy lata, tu chodził do przedszkola, do szkoły. Ja z żoną bez wątpienia czujemy się Polakami, ale nasze dzieci niemal całe życie spędziły w Niemczech, zadają sobie coraz więcej pytań w tym temacie. Mówiąc o Kubie, trzeba zaznaczyć, że w Niemczech miał większe perspektywy. Od małego tu trenuje, korzysta z możliwości, które daje hokeistom ten kraj. Także dlatego gra dla Niemiec. Ja nie mam z tym problemu.