Długo się nie zastanawiałem – mówi Bartosz Jurecki o pracy asystenta trenera kadry.
WOJCIECH OSIŃSKI: Tak się pan znudził w czasie pandemii, czy może Piotrkowianin za mało płaci, że znalazł pan sobie nową posadę i został asystentem selekcjonera kadry mężczyzn Patryka Rombla?
BARTOSZ JURECKI: Nie no, bez żartów. Reprezentacja zawsze stanowiła dla mnie wyjątkową wartość. Grałem w niej przez dwanaście lat i kiedy teraz pojawiła się szansa, by wrócić – choć już oczywiście w innej roli – długo się nie zastanawiałem. Oczywiście zgodę musiał wydać prezes Piotrkowianina Tomasz Zwierzchowski, ale na szczęście to zrobił.
Ma pan 41 lat, w trenerskim fachu pracuje jednak od niedawna. Kadra bardziej skorzysta na współpracy z panem czy pan na współpracy z kadrą?
Mam nadzieję, że zadziała to w obie strony. Dysponuję doświadczeniem, które mogę przekazać tym młodym chłopakom, a z drugiej strony, dla mnie, młodego stażem trenera, to też będzie okazja do zdobycia nowej wiedzy.
Co takiego Bartosz Jurecki da reprezentacji, czego ona bez niego nie miała?
Uff, trudne pytanie. Myślę, że w niektórych momentach będę mógł coś podpowiedzieć selekcjonerowi, bazując na wieloletnim doświadczeniu. W kadrze zagrałem ponad 200 razy, byłem na wielkich turniejach i mam nadzieję, że w toku pracy z drużyną narodową moje pewne spostrzeżenia mogą być przydatne. Zresztą nie tylko moje, bo w sztabie pozostaje też Sławek Szmal. Oczywiście my tylko pomagamy, a decyzje podejmuje Patryk Rombel.
Piłka ręczna bardzo się zmieniła przez ostatnie dziesięć lat?
Na pewno stała się szybsza, ale dekada to nie jest tak długi okres, żeby zmiany były rewolucyjne.
Polska 2020 wygrałaby z Polską 2010?
Nie, bo w tamtej ja grałem! Dekadę temu mieliśmy niezłą ekipę, ale teraz są nowi ludzie, z potencjałem, którzy muszą zacząć pisać swoją historię.
Będzie pan też człowiekiem od właściwej atmosfery?
Jeśli trzeba będzie ją czasem rozluźnić, czemu nie? Wiem, jaka presja ciąży podczas spotkania na selekcjonerze. Asystent nie jest aż tak mocno zaangażowany w mecz, dzięki czemu emocje i nerwy nie szybują tak wysoko i łatwiej zachować spokój także już po zakończonej grze. Ale jestem gotowy zarówno do tonowania, jak i podkręcania nastrojów w drużynie.
Jakie zwyczaje z kadry Bogdana Wenty chciałby pan przenieść do obecnej reprezentacji?
U nas bardzo ważna była świetna atmosfera. Lubiliśmy ze sobą przebywać i ja bardzo doceniam ten aspekt. Teraz też tak powinno być. Wszystko musi być przejrzyste, fair. Żadnego udawania. Jeśli ktoś coś do kogoś ma, powinien to mówić wprost.
W czerwcu macie pierwsze zgrupowanie, ale europejska federacja anulowała kwalifikacje do MŚ 2021 i Polska w nich nie zagra. Do czego się zatem szykujecie, skoro najbliższa realna impreza to dopiero ME 2022?
Tli się jeszcze nadzieja na dziką kartę do tych mistrzostw świata. Ale generalnie na tym zgrupowaniu chodzi o wspólny trening, spotkanie się, przypomnienie sobie schematów reprezentacyjnej gry.
Będzie pan chciał namówić do powrotu do kadry któregoś kolegę ze starej gwardii?
W tej kwestii chyba wszystko zostało powiedziane. Wielu z nas pokończyło już kariery, inni z reprezentacji zrezygnowali. Mamy nowy skład, który buduje własną historię, i trzeba tym chłopakom na to pozwolić.
Na co dzień prowadzi pan Piotrkowianina, który skończył ten sezon na dziesiątym miejscu w PGNIG Superlidze. Co się panu najbardziej podoba w pracy trenera?
To, że nie muszę biegać i mogę rozkazywać! Trener ma dużo większą skalę odpowiedzialności niż zawodnik. Właściwie nie ma czasu, żeby o niej nie myśleć, ale to mi nie przeszkadza. Choć bywają i trudne momenty – po przegranym meczu łatwiej było mi zasnąć jako zawodnikowi niż w roli trenera. Kiedy pracowałem w Puławach czy teraz w Piotrkowie, bywało, że nie mogłem spać, więc zamiast przewracać się do rana z boku na bok, odpalałem komputer i o piątej rano zaczynałem analizować przegrany mecz.
Wielu byłych zawodników, którzy grali na wysokim poziomie, jako trenerzy denerwuje się na swoich graczy, że ci nie reagują odpowiednio na ich wskazówki. Pan też tak miał, a może ma?
Coś w tym jest. Na początku pracy trenerskiej myślałem, że pewne rzeczy uda mi się wprowadzić do gry zespołu szybciej, tymczasem okazywało się, że gracze nie przyswajali sobie tych elementów tak prędko, jakbym oczekiwał. Musiałem trochę zweryfikować podejście, co też wzbogaciło mnie jako szkoleniowca, bo zyskałem w ten sposób więcej pokory. Między zawodnikami i trenerem musi być zaufanie. Rozmawiam
Trener ma dużo większą skalę odpowiedzialności niż zawodnik. Po przegranym meczu łatwiej było mi zasnąć jako graczowi niż w roli trenera.
z nimi i oczywiście nie spełniam wszystkich próśb, ale biorę pod uwagę ich punkt widzenia i bywa, że modyfikuję swoje pomysły.
Widzi się pan w przyszłości w roli selekcjonera?
Nie wiem. Myślę, że każdy chciałby być pierwszym trenerem reprezentacji Polski, ale ja dopiero zaczynam być jego asystentem. Proszę mi dać rok na pełnienie tej funkcji, zobaczę, jak to wygląda od kuchni i potem może mi pan zadać to pytanie ponownie.
Oczywiście, jesteśmy umówieni!