Stoi na stacji lokomotywa
Na pierwszy rzut oka trudno o lepszy scenariusz odmrożenia ekstraklasy – tuż po powrocie na boiska mamy „Ligowy klasyk”, „Starcie wagi ciężkiej”. Bla, bla, bla… Piękne określenia, tyle że to ostatnie nijak ma się do rzeczywistości, bo żeby mówić o starciu gigantów, musi być ich dwóch, a ja w tym momencie widzę na naszym ligowym podwórku tylko jednego. Jakie to niby starcie wagi ciężkiej, skoro w walce o mistrzowski pas Kolejorz od trzech lat nie potrafi dotrwać do dwunastej rundy, nie mówiąc już o nokautowaniu rywali? Sezon 2018/19 kończył z dwudziestopunktową stratą do Piasta Gliwice. Wystarczyło zaledwie kilka ciosów, by padł na deski. Rok wcześniej to Jagiellonia, a nie Lech, biła się z Legią do samego końca. Druga sprawa: przepis na porządny ligowy hit ma też na liście składników bardzo wysoką stawkę meczu. Tymczasem Lech gra jedynie o podtrzymanie nadziei. Stęskniliśmy się za piłką i emocjami, więc chcielibyśmy, by walka o tytuł trwała do ostatniej kolejki, ale piłkarze Vukovicia musieliby dokonać nie lada wyczynu, by wypuścić mistrzostwo z rąk. Jeśli Legia nie odzyska tytułu, to tylko na własne życzenie. Przy Bułgarskiej zapewne nikt o mistrzostwie już nie myśli.
Wiceprezes Lecha Piotr Rutkowski mógłby mnie teraz skontrować, że poniekąd przewidywał taki scenariusz. W lipcu 2019 roku mówił na łamach „Przeglądu Sportowego”: „Sukces wymaga czasu. Po tak fatalnym okresie, jak ostatni rok, nie możemy powtarzać i napinać się, że od razu stać nas na wywalczenie tytułu. Nie chodzi o następny sezon. Nasze działania są długoterminowe”. Może i bym uwierzył, gdyby nie to, że słyszymy to od dawna. Długofalowy projekt o nazwie „Nawałka” przetrwał 126 dni, a „trener na lata” Ivan Djurdjević popracował w Poznaniu kilka miesięcy. Żuraw jest już na stanowisku ponad rok, więc – patrząc na liczby poprzedników – złośliwi już teraz mogliby nazwać jego erę projektem długofalowym. Jedno trzeba Lechowi oddać – nikt nie mówi o budowie drużyny tak pięknie, jak szefowie Kolejorza. W wywiadzie dla „PS” cytowany już Rutkowski opowiada o stylu, jaki ma prezentować drużyna: „Ofensywny, dominujący, w którym piłkarze mają grać odważnie i atakować”. Wszystko pięknie, ładnie, tyle że czas mija, a patrząc przez pryzmat ambicji klubu, poznańska lokomotywa, zamiast superszybkiego pendolino, w wyścigu o tytuł częściej przypomina w ostatnich latach tę z wiersza Tuwima: „Ciężka, ogromna i pot z niej spływa”. B ardzo szanuję pracę wykonaną do tej pory przez trenera Żurawia i oczywiście podpisuję się pod tym, że Lech ma w składzie kilku młodych piłkarzy, przed którymi świetlana przyszłość. I wreszcie: bezpośrednio przed pandemią Kolejorz prezentował się bardzo dobrze. Pytanie tylko, kiedy zobaczymy drużynę będącą obok Legii wiodącą siłą ligi? Cała Ekstraklasa potrzebuje silniejszego Lecha. Boję się jednak, że za kilka, najwyżej kilkanaście miesięcy w Poznaniu znów ogłoszą rewolucję i nowe rozdanie. Niech więc Legia spokojnie czeka w narożniku, żadnego starcia wagi ciężkiej o tytuł nie będzie. Przynajmniej na razie.