„Franek. Prawdziwa historia łowcy bramek” już w sprzedaży!
Książka „Franek. Prawdziwa historia łowcy bramek” już jest na rynku. Była gwiazda piłkarskiej reprezentacji Polski odsłania kulisy swojej kariery.
PIOTR WOŁOSIK: Przyznasz, że przynajmniej z jednego powodu trudno narzekać na koronawirusa.
TOMASZ FRANKOWSKI (BYŁY NAPASTNIK PIŁKARSKIEJ REPREZENTACJI POLSKI)]: Fakt, mocno przysłużył się temu, że skończyliśmy pisać książkę. Ty pracowałeś zdalnie, ja też, a skoro w pierwszych miesiącach epidemii mnóstwo czasu spędzało się w domu, pożytecznie go zagospodarowaliśmy.
Szczerze powiedziawszy, wiele razy miałem wątpliwości, czy kiedykolwiek skończymy.
Nie tylko ty. Piętnaście lat minęło, gdy po raz pierwszy zaproponowano nam jej napisanie. Paradoksalnie może lepiej, że wtedy nie wyszło.
Mawiają, że „niekiedy z daleka widać lepiej”. Ale dla porządku – w 2005 roku, gdy zostałeś bohaterem eliminacji mistrzostw świata w Niemczech i polskim Piłkarzem Roku, byliśmy w trakcie pisania. Książka miała być gotowa na mundial. Ale plany, przede wszystkim twoje sportowe i nasze związane z wydaniem wspomnień skasował Paweł Janas. Selekcjoner zaszokował Polskę, nie zabierając cię na mistrzostwa. Wtedy uznaliśmy, że klimat do pisania jest kiepski i sensowniej będzie poczekać.
Tak, a poza tym lepiej ocenić pewne fakty na chłodno, a nie w „afekcie”.
Co też czynimy w książce. Na przykład mając pewną wiedzę i skłaniając się do najbardziej prawdopodobnej wersji w kwestii skreślenia cię z listy wyjeżdżających na mundial. Były trener reprezentacji nigdy nie podał jakiegokolwiek powodu. Nie tylko w twojej sprawie, ale też wobec pominięcia innych pewnych wydawałoby się kandydatów do wyjazdu. Wyjaśnienie „nie, bo nie” otwiera drogę do spekulacji i tworzenia spiskowych teorii. My skłaniamy się ku jednej z pewnym menedżerem w tle...
Niech po lekturze każdy wyrobi sobie zdanie, oceni i zgodzi lub nie z naszymi przypuszczeniami. Książka jest autentycznym podsumowaniem mojej kariery. Napisałem w mediach społecznościowych, że jestem ciekaw, czy ludziom przypadnie do gustu.
„Piętnaście lat pisania” – brzmi bardzo poważnie, jakbyśmy ślęczeli nad jakimś monumentalnym dziełem literackim. A trwało to tyle często z powodów wybitnie prozaicznych.
Z obu stron – dom, rodzina, praca, brak czasu, a kiedy spotykaliśmy się, bywało, że dyktafonu nie włączałem, bo spotkanie zamieniało się w lekką biesiadę, skoro my i nasze rodziny dłużej się nie widzieliśmy. „Całą prawdę o człowieku zna tylko on sam”. Zgadzasz się z tym?
I tę prawdę postarałem się w książce ukazać. Jasne, pamięć bywa zawodna, lecz na pewno dołożyłem wszelkich starań, by wiernie i bez ogródek odtworzyć swoje piłkarskie i osobiste losy, anegdoty. Nie ma bata, udało ci się! W książce dotknęliśmy też wielu tematów dalekich od śmiechu. Zacytuję fragment: „A jak było z „kupionym” meczem przeciwko Amice. Kiedyś temat poruszył w wywiadzie Maciej Szczęsny, wiślacki bramkarz. O co konkretnie chodziło”?
Jeden z naszych starszych piłkarzy sprawnie so
Książka, którą prezentuje Tomasz Frankowski, powstawała... 25 lat, bo „z daleka niekiedy widać lepiej”. bie przeliczył, że skoro mamy premię za mistrzostwo, trzy miliony do podziału, to lepiej odżałować 200–300 tysięcy złotych i dać piłkarzom Amiki za remis, który dawał nam tytuł. „Lepiej zgarnąć 2,8 miliona premii niż ewentualnie nic” – klarował. W klubowym jacuzzi, bo tam ta gadka miała miejsce, niektórzy rzucili zdanie, że może rzeczywiście warto zrobić zrzutkę.
„Trzeba być pier...ętym, żeby bawić się w takie rzeczy” – oznajmił Szczęsny. Poparłeś go, tu cytat: „Po chwili odezwał się Tomasz Frankowski, który powiedział, że nigdy czegoś takiego nie robił i nie ma zamiaru tego zmieniać”. Ale jak „Szczęśniak” się odezwał, a ja go poparłem, uznano, że nie ma tematu. Tyle że temat dotarł do pani Jasi, księgowej Bogusława Cupiała. Przed wyjazdem do Wronek wkroczyła do szatni. Zamknęła ją, rzuciła torebką o podłogę i wykrzyczała: „Czy was popi...liło?!”, „Jesteście normalni!? Przecież gdy prezes się o tym dowie, to wszystkich wywali, ze mną na czele. W miarę uspokoiliśmy ją, że żadnego tematu z dogadywaniem się nie ma”.
„Choć włos jeszcze się trzyma głowy, bohater książki i pytający znają się jak łyse konie... 46-letnie konie. Wychowaliśmy się na białostockim osiedlu Piasta, od pierwszej klasy tej samej szkoły podstawowej, tocząc boje na piaszczystym boisku, gdy za bramki robiły szkolne tornistry. Choć „Franek” od większości był o głowę niższy, to przynajmniej o głowę przerastał wszystkich smykałką do piłki i strzelaniem goli, o czym nie raz boleśnie przekonał się współautor, jeśli pechowo znalazł się w przeciwnej drużynie” – podsumowałem.
A pamiętasz, gdy w 1989 roku Jagiellonia walczyła w Olsztynie w finale Pucharu Polski z Legią Warszawa, marzyliśmy, by znaleźć się na trybunach? Niestety, jak to bywa u nastolatków, nasze plany pokrzyżowali rodzice, a na boisku to samo z planami jagiellończyków uczynili legioniści. Nasze życiorysy
Jeden ze starszych piłkarzy sobie przeliczył, że skoro mamy 3 miliony premii za mistrzostwo, to lepiej dać 200 tysięcy piłkarzom Amiki za remis, który dawał nam tytuł.
pięknie splotło zamiłowanie do futbolu. Ja zostałem piłkarzem ze specjalizacją „strzelanie goli”, ty dziennikarzem o specjalizacji „piłka nożna”.
Z przyjemnością i radością opisywałem, gdy serdeczny kolega od czasów dzieciństwa w pocie czoła pracował na przydomek „Franek łowca bramek” i znalezienie się w galerii sław najpopularniejszej dyscypliny nad Wisłą. Teraz „popisaliśmy” wspólnie, a czy popisaliśmy się, niech ocenią Czytelnicy.
Książka „Franek. Prawdziwa historia łowcy bramek” już w salonach Empiku i w sprzedaży internetowej. www.literia.pl, www.empik.com.