PŁACHETĄ Dużo od siebie wymagam
Walczymy o to, by już w tym sezonie wrócić do Premier League – mówi gracz Norwich City Przemysław Płacheta.
JAROSŁAW KOLIŃSKI: Słyszę, że jedzie pan samochodem. Nie mylą się panu strony jezdni?
PRZEMYSŁAW PŁACHETA: Na początku było dziwnie. Raz zdarzyło się, że przez pomyłkę jechałem prawą stroną, ale już się przyzwyczaiłem. Na razie jeżdżę swoim autem, sprowadziłem go z Polski. Ale samochód z kierownicą po prawej też już prowadziłem, więc nie mam większego problemu.
„Płacheta to klasowy piłkarz, jestem z niego bardzo zadowolony. Myślałem, że minie więcej czasu, zanim będę mógł wystawiać go w meczach. Czasem przecież nawet bardziej doświadczeni zawodnicy potrzebują kilku miesięcy na adaptację” – powiedział trener Norwich Daniel Farke. Też pan uważał, że dłużej będzie uczył się angielskiej piłki?
Nie. Przychodząc do klubu, miałem w głowie myśl, że nie chcę być piłkarzem, na którego trzeba czekać. Znam swoją wartość i zależało mi, by już od pierwszego treningu i sparingu w okresie przygotowawczym pokazać, że trener może na mnie liczyć. Cieszę się, że mi się udało. Nie miałem problemu, by wejść do nowej grupy, zostałem fajnie przyjęty przez drużynę. Ale jeśli chodzi o samą grę, na pewno nie jest to jeszcze poziom, który mnie satysfakcjonuje.
Widać to w pana wypowiedziach. Po strzelonym golu na wagę remisu 2:2 w meczu z Preston miałem wrażenie, że bardziej rozpamiętuje pan wcześniejszą niewykorzystaną sytuację podbramkową niż cieszy się z trafienia.
Dużo od siebie wymagam, to ważne w rozwoju. Zresztą Championship to też jest liga, w której oczekiwania wobec piłkarzy rosną. Jak masz niemal stuprocentową okazję do strzelenia gola, po prostu musisz ją wykorzystać. Ale w tamtym momencie najważniejsze było dla mnie, że gdy nie wykorzystałem dobrej okazji, nie spuściłem głowy, tylko szedłem po kolejne sytuacje. I udało mi się zrehabilitować.
O Championship mówi się, że to najtrudniejsza liga świata. Jest ciężko?
Na pewno jest fizyczna, chociaż akurat pod tym względem nie różni się bardzo mocno od ekstraklasy. Ale czuć większą intensywność i szybkość w grze. Zaczynamy teraz cykl rozgrywania meczów sobota–wtorek, więc za chwilę mocniej się przekonam, jak wygląda Championship. Zaczynam już poznawać ligę i tylko ode mnie będzie zależało, jak będę się prezentował. W Norwich na skrzydłach, oprócz mnie, mogą wystęjuż pować jeszcze Onel Hernandez (w piątek okazało się, że z powodu kontuzji wypadł z gry nawet na trzy miesiące – przyp. red.), Emiliano Buendia i Josh Martin. Rywalizacja jest więc duża, ale wbrew pozorom jestem z tego zadowolony. Czuję bowiem, że „rosnę” i podnoszę umiejętności. Codziennie uczę się czegoś nowego.
Czym Norwich przekonało pana do transferu?
Zdecydowało o tym kilka czynników. Spodobał mi się styl, w jakim gra ten zespół. Norwich to nie jest typowa drużyna z Championship, tutaj gramy do przodu, ofensywnie. Poza tym klub nie boi się stawiać na młodych piłkarzy. W Norwich każdy z nich może nabrać doświadczenia i odwagi w grze, bo dostaje szansę. Ale przede wszystkim zaimponowało mi, jak bardzo chciano mnie pozyskać. Liczne telefony pozwalały mi poczuć, że klubowi na mnie zależy. Odbyłem jedną długą rozmowę z trenerem, w której dokładnie objaśnił mi nie tylko, jak gra zespół, ale w ogóle funkcjonowanie całego klubu.
Podobną rozmowę miał pan przed rokiem z trenerem Śląska Wrocław Vitezslavem Lavičką.
I wtedy też bardzo mi się to spodobało. To ważny dla piłkarza szczegół, gdy widzi, że trener jest zaangażowany w transfer i okazuje swoje zainteresowanie. To skłoniło mnie do przejścia do Śląska i wiem, że wykonałem świetny ruch. Fajnie się rozwinąłem we Wrocławiu i, korzystając z okazji, chciałbym ludziom ze tego klubu bardzo podziękować. Doceniam wszystko, co dla mnie zrobiono. Wracając do Norwich: okazało się, że jego skauci obserwowali mnie od roku.
Byłem zdziwiony, jak dużo o mnie wiedzą. A wiedzieli dosłownie wszystko, każdy detal moich boiskowych zachowań. Powiedzieli, jak zamierzają wykorzystać moje atuty i że wskażą popełniane błędy. Jakim jestem człowiekiem poza boiskiem, też wiedzieli. Pierwszy raz w życiu spotkałem się z takim szczegółowym raportem. Po rozmowach z bliskimi i moim menedżerem uznaliśmy, że ten transfer będzie dla mnie najlepszy.
Kiedyś grał pan już za granicą
– w wieku 17 lat trafił do Niemiec. Tamte doświadczenia pomogły w wyjeździe do Anglii?
Zdecydowanie. Mniej więcej wiedziałem już, choć to inny kraj, na co mam się szykować. Nie bałem się, wiedziałem, czego chcę. Tamta przygoda wiele we mnie ukształtowała – życiowo i piłkarsko. Jedna rzecz z tego okresu szczególnie mi się przydała – nauczyłem się języka. Dzięki temu mogę swobodnie komunikować się z trenerem Farke. W klubie jest też sporo zawodników z Niemiec, więc szybciej mogłem nawiązać kontakt. Język angielski też znam w stopniu komunikatywnym, a zamierzam dalej się uczyć, by mówić najlepiej, jak się da.
Norwich jest tegorocznym spadkowiczem z Premier League. Cel to jak najszybszy powrót do niej?
Tak. Początek sezonu w naszym wykonaniu na pewno nie jest taki, jakiego byśmy chcieli, ale doskonale wiemy, co dalej mamy grać. Sezon jest długi i postaramy się powalczyć o awans.
Ostatnio bardzo dużo się u pana dzieje. Transfer do mocnej ligi, a poza tym zaręczyny. od jakiegoś czasu czułem, że chcę zrobić krok do przodu nie tylko w piłce, ale także w życiu prywatnym. Decyzja o zaręczeniu się wymaga ode mnie większej dojrzałości, ale pragnąłem tego. Piłkarsko też czuję, że dojrzewam. Gdy wróciłem z Niemiec do Polski, bardzo pomógł mi mój menedżer Jarosław Kołakowski. Zadbał o wszystko, dzięki niemu mogłem stawiać sobie kolejne cele i je realizować. Jestem zadowolony, że mój rozwój nie trwał dłużej. Wykonywałem sumienną pracę na treningach, a efekty przychodziły. Jedna rzecz może się panu nie udać – awans do mistrzostw Europy do lat 21. Mocno pan przeżył niepowodzenia zespołu w meczach z Serbią (0:1) i Bułgarią (1:1)?
Szkoda tych meczów. Chłopaki walczyli, starali się. Jedyne co teraz możemy zrobić, to wygrać ostatni mecz w listopadzie i czekać, jak poukłada się sytuacja w innych grupach eliminacyjnych. Żałowałem, że z powodu kontuzji nie mogłem pomóc kolegom. Szczęście w nieszczęściu, że uraz nie był groźny i pauzowałem tylko dwa tygodnie. Z moim zdrowiem już wszystko w porządku.
W Norwich na skrzydłach rywalizacja jest duża, ale wbrew pozorom jestem z tego zadowolony. Czuję bowiem, że „rosnę” i podnoszę umiejętności.