Nasze gwiazdy w kryzysie. W najgłębszym Paweł Wojciechowski.
Paweł Wojciechowski, Konrad Bukowiecki i Kamila Lićwinko próbują wyjść z kryzysu.
Wreprezentacji na zbliżające się halowe mistrzostwa Europy w Toruniu (4–7 marca) znalazło się 45 osób. W tym gronie są fatalnie spisujący się ostatnio tyczkarz Paweł Wojciechowski i kulomiot Konrad Bukowiecki.
Uśmiech tylko na plakacie
Na plakatach promujących rozegrane w ostatni weekend halowe mistrzostwa Polski i akredytacjach dla dziennikarzy obsługujących tę imprezę widniało zdjęcie uśmiechniętego Pawła Wojciechowskiego, który jednak po zawodach był podłamany. Tyczkarz co prawda zdobył brązowy medal, ale wynik 5,30 to katastrofa. W końcu mówimy o byłym mistrzu świata i wciąż aktualnym halowym mistrzu Europy, który tytułu będzie mógł bronić tylko dzięki przychylności PZLA, bo minimum na HME nie wypełnił. – Rezultat z mistrzostw kraju w ogóle nie odzwierciedla formy, w jakiej się znajduję. W teorii wszystko jest na swoim miejscu. Ale od teorii do praktyki daleka droga. Jechałem na HMP w Toruniu z nastawieniem, że nastąpi przełamanie.
Szybko jednak doszło do weryfikacji, choć rozgrzewka wyszła świetnie. Zacząłem na niej skakać tak jak kiedyś, ale potem czas oczekiwania na pierwszą próbę i nie wiem co jeszcze spowodowało, że nie było takich wyników, o jakich myślałem. Wiem, że jestem gotowy skakać wysoko. Trzeba tylko do tego dojrzeć – mówi nam zawodnik Zawiszy Bydgoszcz. – Mimo wszystko w głowie wciąż siedzą mi Światowe Igrzyska Wojskowe w Wuhan 2019 i złamana tam tyczka oraz problemy, które potem nastąpiły. Zmieniam sprzęt, zmieniam wiele rzeczy. Myślę jednak, że przyjdzie taki dzień, kiedy Wojciechowski wróci i pokaże, że jest „firmą” w świecie tyczki – dodaje 31-latek, który w swojej karierze przeżywał już niejeden kryzys. – Tak było choćby w 2011 roku, gdy po rekordzie polski w hali latem nie mogłem skoczyć 5,40, a sezon skończyłem jako mistrz świata. Tyczka jest specyficzną konkurencją i wiem, że tu wszystko może się wydarzyć. To też taka dyscyplina, w której walczę sam ze sobą, jestem swoim największym przeciwnikiem i muszę pokonać wszystkie swoje słabości. Do wyjścia z kryzysu potrzebny jest czas i samozaparcie. Ja się nie poddaję, bo ten sport ciągle sprawia mi przyjemność. Mimo że aktualnie się męczę, to naprawdę cieszę się, że mogę skakać o tyczce. Uwielbiam to robić! Za mną bardzo kiepski rok, a może nawet półtora, bo od wspomnianych zawodów w Wuhan jest po prostu źle. Ale ja po każdym konkursie, bez względu na to, jak się skończył, czekam, kiedy znów wezmę tyczkę do ręki. Wciąż jest we mnie entuzjazm – zapewnia Wojciechowski.
Smutny profesjonalista
Po brązowy medal HMP sięgnął również Konrad Bukowiecki, ale nasz kulomiot, podobnie jak Wojciechowski, uzyskał fatalny wynik. W najlepszej próbie osiągnął zaledwie 19,77 m. Dla wicemistrza Europy i byłego halowego mistrza Starego Kontynentu brak pchnięcia powyżej 20 metrów w konkursie to w zasadzie kompromitacja i 23-latek ze Szczytna, który do niedawna zmagał się z urazem pleców, zdaje sobie z tego sprawę.
– Nie ma co mówić o kontuzji, bo jest już zaleczona. Nie mogę też wiele powiedzieć o swoim występie na HMP, bo niezbyt cenzuralne słowa cisną mi się na usta. Mam świadomość, że nie jestem w świetnej formie, ale na pewno jestem w dyspozycji, która pozwala pchać dalej niż 19,77. Mimo że wiedziałem, co mam robić, to robiłem to źle. Najzwyczajniej w świecie jest mi smutno i przykro po tym, co się wydarzyło – stwierdził Bukowiecki po zawodach w Toruniu, ale decyzją PZLA znalazł się w kadrze na HME, choć minimum wynoszącego 20,85 m nie uzyskał. – Przywykłem raczej do tego, że minimum jest dla mnie czymś łatwym do zrobienia. Fakt, że to minimum było tym razem bardzo wysokie, natomiast nie jest to wynik wykraczający poza moje możliwości – podkreśla Konrad, który po konkursie HMP był wściekły i najchętniej szybko wyszedłby z hali, lecz mimo to zatrzymał się i poświęcił nam sporo czasu. A gdy w trakcie rozmowy zadzwonił do niego tata Ireneusz, pełniący równocześnie funkcję jego trenera, Konrad przeprosił, odebrał i poinformował ojca, że oddzwoni za chwilę, bo naj
pierw musi dokończyć wywiad. Pełen profesjonalizm, cechujący prawdziwych mistrzów w każdej sytuacji!
Uniknie kompromitacji
Na liście kadrowiczów na HME nie ma za to Kamili Lićwinko. Utytułowana skoczkini wzwyż jest niezwykle rozczarowana swoją postawą w ostatnim czasie. Co prawda kilka dni temu została w Toruniu halową mistrzynią Polski. Kolejny tytuł na krajowym podwórku nie mógł jednak dobrze smakować, skoro 34-latka zdobyła złoto z wynikiem 1,82 m – gorszym o 14 cm od minimum na HME, którego zresztą nie wywalczyła. Istniała jeszcze możliwość, że PZLA i tak włączy ją do kadry na czempionat Starego Kontynentu, lecz sama zawodniczka uznała, że nawet gdyby otrzymała propozycję startu, to i tak by za nią podziękowała. – Nie będę się kompromitować – stwierdziła krótko w rozmowie z „PS”. – Nie ma przebłysku. Od dłuższego czasu wyniki odbiegają od moich oczekiwań. Czułam się dobrze przygotowana do mistrzostw Polski. Nie brałam pod uwagę takich słabych rezultatów. To kwestie techniczne decydują o tym, że nie skaczę poprawnie. Nie mogę przełamać złej passy. Ciągle czekam, ale już czasami brakuje mi siły, by walczyć – przyznaje była halowa mistrzyni świata, która po igrzyskach w Tokio zakończy karierę. – Na pewno tak się stanie. Dałam sobie jeszcze szansę, trenowałam dłużej, by zaczekać na przełożone igrzyska. Za mną ostatni sezon halowy, przede mną ostatni na świeżym powietrzu – powiedziała nam Lićwinko i choć próbowała się uśmiechać, to trudno było ukryć jej smutek. Trzymamy kciuki, by zawodniczka z Białegostoku jeszcze odzyskała radość ze skakania.