WSKRZESZENI
Ivan Perišić miał się nie nadawać na wahadłowego, a Christian Eriksen w ogóle do niczego. Dziś stanowią o sile Interu.
Czarny to kolor żałoby, ale przedzielony niebieskimi pasami zmienia się w symbol nadziei. No, przynajmniej w Mediolanie, gdzie drugie życie w Interze zaczęli Christian Eriksen oraz Ivan Perišić. W pewnym momencie w żadnego z nich nie chciał wierzyć Antonio Conte, najchętniej widziałby obu odchodzących w siną dal, ale zmuszony okolicznościami musiał spróbować wykorzystać umiejętności tego duetu i opłaciło mu się to. Duńczyk z Chorwatem stali się ważnymi postaciami Nerazzurrich, wydatnie przyczynili się do pokonania AC Milan 3:0 w Derby della Madonnina i odskoku od Rossonerich na cztery punkty.
Pytać trenera
Wskrzeszenie Eriksena jest bardziej spektakularne, bo zawód wywołany jego grą był proporcjonalnie duży do ogromnych oczekiwań związanych z jego zatrudnieniem. Przecież ledwie kilka miesięcy przed transferem z Tottenhamu za 27 mln euro w drugiej połowie stycznia 2020 był kluczową postacią finalisty Ligi Mistrzów, nie żadnym emerytem, który na stare lata chce wygrzać kości we włoskim słońcu i jeszcze zarobić kilka euro. Duńczyk miał być tym dla drugiej linii Interu, kim dla ataku stał się Romelu Lukaku. Zaczął przeciętnie, ale wiadomo, calcio to skomplikowana taktyka, którą trzeba pojąć, więc uznano, że potrzebuje czasu. Kiedy w marcu wstrzymano Serie A ze względu na pandemię, Eriksen z powodu obostrzeń musiał opuścić hotel (czekał na wykończenie mieszkania) i zamieszkał w centrum treningowym „Pinetina”. Tym samym jako jeden z nielicznych miał dostęp do pełnowymiarowych boisk w trakcie lockdownu, co więcej – przebywał z nim przedstawiciel sztabu szkoleniowego Conte, który miał mu pomóc w zrozumieniu wszystkich niuansów taktycznych. Dlatego po wznowieniu sezonu miał błyszczeć i pokazać, na co go stać. Tyle że nie pokazał. Ani w drugiej części poprzednich rozgrywek, ani w pierwszej obecnych. – Musicie zadzwonić do trenera i jego zapytać, dlaczego nie gram w Interze – powiedział Eriksen w trakcie jesiennego zgrupowania kadry narodowej. Niezadowolenie obu stron rosło, wyjazd Duńczyka z Italii wydawał się nieunikniony. Kiedy w grudniu Conte posłał go na murawę w doliczonym czasie starcia z Bologną (1:0) niczym niedoświadczonego juniora, pomocnik wyglądał na kompletnie zdołowanego. Jak wrak człowieka. A później nie było lepiej. Aż do potyczki z Fiorentiną w Coppa Italia (2:1 po dogrywce) w styczniu. W tym spotkaniu Eriksen wystąpił jako najbardziej cofnięty z trzech środkowych pomocników w ustawieniu 3-52, nie jako ofensywny, i zaskoczyło. To było to. Okazało się, że sprawdza się bliżej własnego pola karnego i choć do składu wrócił Marcelo Brozović i to on z zawodników drugiej linii biega głównie przed obrońcami, Duńczyk już nie wrócił za plecy napastników. Ciągle jest aktywny w ataku, jednak przejmuje obowiązki Chorwata w fazie rozegrania, a poza tym operuje bliżej lewej flanki, częściej uczestniczy w grze na własnej połowie i realizuje zadania w defensywie. To zdaje egzamin, przeciwko Lazio (3:1) czy Milanowi 29-latek spisał się bardzo dobrze.
– Christian zaczął rozumieć, czego od niego oczekujemy. Próbowaliśmy mu to przekazać na wszystkie sposoby i teraz chyba ruszył w kierunku, który mu wyznaczyliśmy – chwalił
Eriksena Conte. Pochwała od trenera? Jeszcze grudniu – niemożliwa sytuacja.
INTER GENOA niedziela, godz. 15.00
Lewa jak prawa
Eriksen w derbach zanotował asystę drugiego stopnia przy trafieniu Lautaro Martineza, natomiast bezpośrednio do gola Argentyńczyka nogę przyłożył Perišić, a później Chorwat przysłużył się jeszcze przy bramce zdobytej przez Lukaku. Co więcej, brylował w defensywie. Był najlepszy w Interze pod względem odbiorów (trzy) oraz przechwytów (cztery), co w zestawieniu z dwiema asystami daje kompletny występ jako wahadłowego. Czyli na tej pozycji, na którą według Conte wicemistrz świata z Rosji miał się kompletnie nie nadawać.
– Nie pasuje do roli, którą chciałbym, żeby pełnił – utyskiwał trener Nerazzurrich w lipcu 2019, a w sierpniu Perišić udał się na wypożyczenie do Bayernu Monachium. Po sezonie wrócił i... w grudniu zakładano, że odejdzie z klubu, zresztą razem z Eriksenem. Tymczasem Conte mylił się co do przydatności Chorwata tak samo jak w ocenie Duńczyka. Obu nie udało się sprzedać, co sprawiło, że z braku laku (wobec m.in. słabej formy Arturo Vidala czy ograniczeń Roberto Gagliardiniego) szkoleniowiec musiał podjąć jeszcze jedną próbę wkomponowania ich w zespół (choć pewnie wolałby dostać nowych zawodników...). Tym razem udaną i rywale Interu już nie tylko muszą obawiać się prawej flanki z Achrafem Hakimim oraz Nicolo Barellą, lecz także lewej – z Perišiciem i Eriksenem.