Polska to atrakcyjny rywal
Naszą drużynę stać na to, by sięgnąć po złote medale podczas EURO – mówi były reprezentant Anglii.
JAROSŁAW KOLIŃSKI: Dla Polaków mecz z Anglią to zawsze wielkie wydarzenie. Ale podejrzewam, że w Anglikach starcie z Polską nie wzbudza wielkich emocji.
ANDY SINTON: Dla nas każdy mecz reprezentacji jest wielki, zwłaszcza gdy stawką są punkty w kwalifikacjach do mistrzostw świata. A akurat z Polską rozegraliśmy kilka istotnych spotkań, więc rywal na pewno jest dla nas atrakcyjny.
Dla pana tym atrakcyjniejszy, że właśnie w starciu przeciwko nam debiutował pan w kadrze.
Siedzę sobie w pokoju w swoim domu i po prawej ręce na ścianie wisi moja koszulka z tamtego meczu. Pamiętam go doskonale, takich rzeczy się nie zapomina. Rok 1991, listopad, wynik 1:1, stadion w Poznaniu. Nie był to duży obiekt, wiem, że w tym miejscu stoi wybudowany nowy. Szatnie mieliśmy pod trybunami za jedną z bramek, kibice byli bardzo głośni. Atmosfera była więc fajna, ale sam mecz nie był wielkim widowiskiem. Dla Polski gola strzelił, proszę mnie poprawić, jeśli źle wymówię: Szi… Szi..
Szewczyk. Roman Szewczyk.
Wyrównał Gary Lineker. Ależ ja się denerwowałem przed tym spotkaniem. Na szczęście selekcjoner Graham Taylor już tydzień przed meczem zdradził mi, że zagram, więc miałem czas na mentalne przygotowanie. Gorzej, gdyby w dniu meczu pokazał skład na tablicy i dopiero wtedy zobaczyłbym swoje nazwisko. Wywalczyliśmy wtedy punkt, którego potrzebowaliśmy, żeby zapewnić sobie awans do mistrzostw Europy w 1992 roku. Ja przy okazji spełniłem wielkie marzenia, a kilka miesięcy później załapałem się do kadry na turniej.
Po mistrzostwach Europy był pan świadkiem wielkiej transformacji w angielskiej piłce: starą Division 1 zastąpiła nowa, ekskluzywna Premier League. Jaka była największa różnica między obiema ligami?
W pierwszych latach na boisku nie było praktycznie żadnej, bo grali głównie ci sami piłkarze. Dopiero później poziom piłkarski poszedł w górę, bo wraz z pieniędzmi pochodzącymi ze sprzedaży praw telewizyjnych pojawili się bardzo dobrzy zagraniczni zawodnicy. Dzisiaj Premier League to superliga, wspaniały produkt. Niektórzy mówią, że jest najlepszą ligą na świecie, do czego można mieć pewne wątpliwości, ale z pewnością jest najbardziej ekscytująca. Wracając jednak do różnic, zmieniła się cała otoczka okołomeczowa. Wychodzimy na boisko, a tu strzelają fajerwerki, witają nas cheerleaderki… Wcześniej czegoś takiego nie było. Atmosfera miała być bardziej czarująca, zwracająca uwagę wszystkim dookoła. Ale przede wszystkim zaczęliśmy grać w poniedziałki. To była dla nas zupełna nowość.
Pana trener w QPR Gerry Francis strasznie się denerwował na te poniedziałki. Chyba nawet na znak protestu zakazał wam rozmów ze stacją Skysports.
Trudno mu się dziwić. Już na dzień dobry mieliśmy taką sytuację, że trzy pierwsze spotkania w sezonie musieliśmy rozegrać w systemie poniedziałek – środa
– sobota.
Najpierw pojechaliśmy do Manchesteru na wieczorny mecz z City. Do Londynu wróciliśmy autokarem o trzeciej w nocy, co oznacza, że dopiero około czwartej byliśmy w łóżkach. Czyli cała noc była praktycznie nieprzespana, a tu trzeba się przecież przygotować na mecz, który miał być nazajutrz. Stąd właśnie pretensje trenera. Na szczęście tamten tydzień, mimo napiętego grafiku, okazał się dla nas naprawdę dobry: z Manchesterem City zremisowaliśmy, w środę pokonaliśmy Southampton, a w sobotę Sheffield Utd. To w ogóle był dla nas fantastyczny sezon. Zakończyliśmy go na wysokim, piątym miejscu, wyżej niż Tottenham, Arsenal, Chelsea i Liverpool.
Na swoje indywidualne osiągnięcia pan też nie mógł narzekać: dziewięć asyst i siedem goli.
W tym hat trick przeciwko Evertonowi, mój jedyny w Premier League. Piękny czas. Mogę się nazwać szczęściarzem, bo miałem naprawdę fajną karierę. OK, może nie mam na koncie wielu występów w reprezentacji, bo dwanaście, ale na mojej pozycji, a głównie była to lewa pomoc, najlepszym piłkarzem był John Barnes. Absolutnie fantastyczny zawodnik. Jeśli przegrałem rywalizację z takim graczem, w pełni to akceptuję.
Kto był najlepszym zawodnikiem, z którym pan grał?
Było ich naprawdę wielu. Les Ferdinand, Gary Lineker, Teddy Sheringham, Jürgen Klinsmann, Chris Waddle… Ale jeśli musiałbym wskazać tylko jednego, byłby to Paul Gascoigne. Piłkarski geniusz. Grał tak, że zapierało dech w piersiach. Szkoda, że miał problemy z kontuzjami. Zabrakło go choćby podczas EURO 1992, kiedy wróciliśmy do domu już po fazie grupowej. Kłopoty miał nie tylko z kontuzjami. Pamięta pan jakąś historię z nim związaną, którą można opublikować?
Znam ich setki, ale takiej nie pamiętam (śmiech). Co chwila robił jakieś żarty, był niezwykle zabawnym człowiekiem. Do tego oddany drużynie, nigdy nie grał egoistycznie. Można było na nim polegać, a na boisku oddawał wszystko, co ma.
Co będzie dla Anglii sukcesem w tegorocznych mistrzostwach Europy?
Jeśli zapytałby mnie pan, czy stać nas na złoty medal, odpowiedziałbym: tak. Ale na pewno nie zaryzykowałbym deklaracji, że na pewno go zdobędziemy. Mamy na tyle silną drużynę, że jeśli zagra na swoim optymalnym poziomie, może powalczyć o triumf, podobnie jak trzy, cztery inne reprezentacje. Przewidywanie, co się może wydarzyć w mistrzostwach, to zwykłe zgadywanie. To, dokąd dojdziemy, zależy od wielu czynników: kontuzje, okres przygotowawczy do turnieju, wreszcie forma w danym dniu. Mamy młody skład, który ciągle się rozwija. Szczerze mówiąc, wszyscy w kraju jesteśmy podekscytowani, gdy patrzymy kilka lat do przodu i pomyślimy, jak dobrzy mogą być ci młodzi, utalentowani gracze, gdy dojrzeją.
Jude Bellingham, Jadon Sancho, Phil Foden… Selekcjoner Gareth Southgate ma w kim w wybierać.
Foden jest wyjątkowym talentem, ale nie można narzucić mu za dużo presji zbyt wcześnie. Niech chłopak gra i się rozwija. Na pewno jednak znajduje się w idealnym dla siebie miejscu: w jednym z najlepszych klubów w Europie, otoczony klasowymi piłkarzami i z Pepem Guardiolą, prawdopodobnie najlepszym trenerem na świecie. Gdy myślę o kadrze, przede wszystkim jednak muszę wymienić Harry’ego Kane’a. Dla mnie to piłkarz
Wszyscy w Anglii jesteśmy podekscytowani, gdy patrzymy w przyszłość i pomyślimy, jak dobrzy za kilka lat mogą być młodzi zawodnicy reprezentacji.
fenomenalny. Potrafi strzelić głową i nogą, spoza pola karnego i w samej szesnastce. Muszę też pochwalić naszego selekcjonera. Southgate nie patrzy piłkarzom w metryki, nie obawia się stawiać na młodych. A to wcale nie było normą w Anglii. Jego poprzednicy byli często krytykowani, że stawiają na tych samych zawodników. Niezależnie od tego, czy są w dobrej formie czy nie.