Patrząc na sport w czasie zarazy...
Urodzony w Gdańsku niemiecki filozof Arthur Schopenhauer zauważył, że każdy naród naśmiewa się z innych i wszystkie na pozór mają rację. My na przykład lubimy pod wieloma względami naśmiewać się z Czechów, a tymczasem sportowe osiągnięcia tego raptem 10-milionowego narodu są doprawdy imponujące. I to nie tylko w hokeju na lodzie i tenisie. Przypomnę choćby, że Czesi (będący jeszcze w państwowym zespoleniu ze Słowakami) zdołali wywalczyć w 1962 wicemistrzostwo świata w piłce nożnej, podczas gdy my doszliśmy w tego typu imprezie tylko do trzeciego miejsca. I teraz, w eliminacjach do mistrzostw, gdy nam tylko cudem udało się wywalczyć remis ze słabymi Węgrami i wymęczyć zwycięstwo nad Andorą, Czechom przyszło zremisować z najwyżej notowaną obecnie Belgią. I to po świetnym meczu, w którym bynajmniej nie indywidualne umiejętności, lecz sztuka gry zespołowej była zaprezentowana z obu stron. A trzeba wziąć pod uwagę, że czterech czołowych piłkarzy czeskich nie mogło wystąpić w meczu w Pradze, bo jako zawodnicy grający w Bundeslidze, musieliby przy powrocie do Niemiec odbyć związaną z pandemią dłuższą kwarantannę, nie służąc swoim pracodawcom.
Wwypadku reprezentacji Polski zdołano podobny problem korzystnie rozwiązać, jeśli chodzi o udział naszego najwybitniejszego bundesligowca Roberta Lewandowskiego w czekającym nas w środę 31 marca meczu z Anglią na Wembley, ale i tak „Lewy” nie zagra z powodu kontuzji. Tam więc nie pandemia, ale anemia ataków może nam przeszkodzić w uzyskaniu korzystnego wyniku, zwłaszcza wtedy, gdy portugalskiemu mędrcowi, rządzącemu dziś naszą kadrą, przyjdzie do głowy kolejne szalone rozwiązanie, jak na przykład to, żeby Arkadiusz Milik znowu postał sobie przynajmniej 45 minut na boisku, pełniąc w drużynie rolę członka-obserwatora.
Paradoks rodzimego futbolu polega dziś na tym, że polska liga jest tak naprawdę Ligą Cudzoziemską, a już reprezentacja narodowa to niemal wyłącznie Legia Cudzoziemska, składająca się w większości z graczy klubów zagranicznych, na domiar złego oddana pod skrzydła nie bardzo orientującego się w polskiej specyfice obcokrajowca. I tak naprawdę obydwa te twory na „L” niewiele mają wspólnego z PZPN-EM, który – chcąc nie chcąc – musi je firmować.
Nie przejmując się wszakże piłką nożną zanadto, pamiętajmy, że w sporcie raz się bywa na wozie, raz pod wozem. Dlatego ostatnio trzeba było przełknąć takie gorzkie pigułki – jak tylko jeden złoty medal naszych lekkoatletów w halowych mistrzostwach Europy w Toruniu oraz porażki skoczków narciarskich i wschodzącej gwiazdy tenisa Igi Świątek. No cóż, nie samymi zwycięstwami jest życie usłane, a i tak na pociechę pozostał niespodziewany awans siatkarzy ZAKSY Kędzierzyn-koźle, którzy wznieśli się nawet ponad rosyjski Zenit umiejętności.
Tymczasem zaś bynajmniej nie kwestie czysto wynikowe są w sporcie na porządku dziennym, tylko zmagania z koronawirusową zarazą, która zmusiła na przykład rząd Kenii, by zaprowadził tam na obiektach sportowych całkowity lockdown. W Japonii – jak wiadomo – postanowiono nie wpuścić na tokijskie igrzyska olimpijskie kibiców zagranicznych, a najświeższa hiobowa wieść to rezygnacja z organizowania owianego legendą maratonu w Fukuoce. Pod koniec br. odbędzie się jego siedemdziesiąta piąta, niestety – już ostatnia edycja, bo z powodu pandemii brak zainteresowania ze strony telewizji i sponsorów.
Niezależnie od wspomnianych posunięć organizacyjnych wszędzie dyskretnym problemem pozostaje to, czy wybitnych sportowców wypada szczepić przeciwko koronawirusowi w pierwszej kolejności. W Niemczech 46 procent opinii publicznej jest za tym. Sądzę, że w Polsce taka ankieta dałaby podobny wynik.