MATKOWSKI: Będzie inaczej patrzył na sport i tenis
Po takim wyniku zmieni się podejście Huberta Hurkacza do turniejów – przewiduje Marcin Matkowski.
BARTOSZ GĘBICZ: Czy ten chłopak kiedykolwiek grał tak dobrze? Pan jako kapitan patrzył na niego w ATP Cup, gdy po kolei wygrał z Diego Schwartzmanem, Borną Ćoriciem i Dominikiem Thiemem. Czy można to porównać z tym, co osiągnął na Florydzie?
MARCIN MATKOWSKI: Obserwowałem już w przeszłości znakomite mecze Huberta, ale nigdy nie wiedziałem w jego wykonaniu takiego turnieju. Ten był bez wątpienia wyjątkowy. I z powodu pojedynczych spotkań, i jako całość. Hurkacz udowodnił sobie i nam wszystkim, że może wygrywać największe imprezy. I to na różne sposoby. Po drodze spotykał kompletnie innych rywali. Z niektórymi musiał kontrować, z innymi prowadzić grę, a na przykład z Raonicem pilnować własnego serwisu i wywierać presję returnem. On jest tak dobry dlatego, że jego tenis jest niezwykle bogaty. Nie ma jednego, a przynajmniej trzy–cztery patenty na zwycięstwa!
Co przesądziło o sukcesie w finale?
Myślę, że odporność psychiczna. Mentalnie Hubert ten mecz rozstrzygnął na swą korzyść może nawet bardziej zdecydowanie, niż wskazuje na to rezultat. Obaj – i on, i Jannik – grali po raz pierwszy w finale tysięcznika. Obaj wiedzieli, co jest na szali. Czuli z tego powodu obciążenie. Nasz tenisista poradził sobie z nim lepiej. Szczególnie gdy rywal wyszedł na prowadzenie 6:5 w pierwszym secie.
Czy to będzie przełom w karierze Hurkacza?
Na pewno po tym turnieju zyska zupełnie inne spojrzenie na tenis, na sport, na świat. Ktoś, kto wygrywa tak wielką i świetnie obsadzoną imprezę, przyjeżdża na kolejne z zupełnie innym nastawieniem. Zmieniają się priorytety i cele. Nie jest tak, że gdzieś jedziesz i liczysz najwyżej na ćwierćfinał. Taki puchar daje ci pewność, że możesz walczyć do końca. Poprzednie zwycięstwa w Winston-salem czy Delray Beach były jednak zupełnie innego kalibru.
Ale odniesione w tym samym zakątku Stanów Zjednoczonych. Geograficznie Hubert najlepiej czuje się na wschodnim wybrzeżu USA.
Gwarantuję, że ten triumf czyni z niego tenisistę globalnego...
Nawet jeśli nie było tu Djokovicia, Nadala, Thiema i Federera?
To jest właśnie nasze polskie myślenie i zdaję sobie sprawę, że wielu kibiców może w ten sposób ten sukces analizować. Ale to błąd. Rogera zresztą bym do tego grona w ogóle już nie włączał. Na starcie pojawili się świetni gracze z dziesiątki, a Hubert pokonał dwóch z nich, do tego dwóch bardzo mocnych Kanadyjczyków i Sinnera, który jest wschodzącą gwiazdą z perspektywami na Top 5. Jak Hurkacz. Trudniejszą drogę do tytułu naprawdę trudno było tutaj wymyślić. I jest jeszcze coś, co te dwa tygodnie bez wątpienia pomogły uporządkować.
O co chodzi?
O niezdrowe emocje. Słyszałem opinie, że Hubert powinien się rozstać z Craigiem Boyntonem. Na szczęście obaj byli cierpliwi. Zawodnik wierzył, że ta współpraca ma sens. Trener również. Ten wynik to walidacja całego projektu.
Pan jest umysłem ścisłym, ale wyjaśnijmy czytelnikom termin. W naukach technicznych i informatyce walidacja to działanie mające na celu potwierdzenie w sposób udokumentowany i zgodny z założeniami, że procedury, procesy, czynności i systemy rzeczywiście prowadzą do zaplanowanych wyników.
Zgadza się. Myślę, że teraz nikt nie będzie już kwestionował i pytał, czy ten duet idzie w dobrą stronę. Ja wiedziałem, że tak jest, ale ludzie, którzy patrzą z zewnątrz i nie mają pojęcia, co się dzieje w środku, mogą czasami opowiadać różne dziwne rzeczy i wyciągać mylne wnioski.
Co dalej z Hubertem?
Dalej powinno być trochę łatwiej. Presja została zdjęta. A przynajmniej znaczna jej część. Będzie można rywalizować z czystą głową. Liczę na to wiosną w sezonie na kortach ziemnych. Trzymam kciuki za Huberta.