URBANOWICZ: Każdy wiedział, co ma robić
Napastnik reprezentacji Polski i kapitan JKH GKS Jastrzębie opowiada m.in. o chwilach, które wzmocniły zespół oraz o charakterze trenera Roberta Kalabera.
PIOTR CHŁYSTEK: Co było największą siłą JKH w zakończonym sezonie?
MACIEJ URBANOWICZ: Po prostu byliśmy zgranym zespołem. Każdy dorzucił coś od siebie. W fazie zasadniczej grę prowadzili bardziej doświadczeni zawodnicy i obcokrajowcy. W play-off często znakomicie spisywali się młodsi hokeiści. Zawsze znalazł się ktoś, kto mógł pociągnąć drużynę do zwycięstwa. Który moment w sezonie był kluczowy? Była jakaś chwila, w której uwierzyliście, że naprawdę możecie zdobyć mistrzostwo? Wydaje mi się, że taki moment był, ale... jeszcze w zeszłym sezonie. Już w poprzedniej kampanii Jastrzębie było silne. Zdobyliśmy Puchar Polski, a następnie w ćwierćfinale play-off wyeliminowaliśmy Cracovię, choć skazywano nas na pożarcie. Triumf 4–3 w rywalizacji do czterech zwycięstw pozwolił nam jeszcze mocniej uwierzyć we własne możliwości. Było nam żal, że potem rozgrywki zostały przerwane z wiadomych względów. Przed nowym sezonem dokonano kilku transferów, zmienił się bramkarz, ale wszystkie ruchy okazały się strzałami w dziesiątkę i wzmocniły naszą drużynę. Mimo to nie uwzględniano nas w gronie faworytów do mistrzostwa. Mówiono, że powalczymy, że może JKH dojdzie do półfinału. Później, już przed finałem, wielu ekspertów przewidywało wygraną Cracovii.
Chcieliśmy tym osobom pokazać, że się myliły.
Do mistrzostwa poprowadził was trener Robert Kalaber. Jak go pan scharakteryzuje?
Widać u niego wielkie zaangażowanie. Bardzo poświęca się swojej pracy. Kiedy trzeba, krzyknie, kiedy trzeba, pochwali. Dużą wagę przywiązuje też do taktyki. Na każdy mecz mieliśmy przygotowanych wiele wariantów. W zależności od potrzeb i rywala zmienialiśmy styl. Każdy z nas zawsze wiedział, co ma robić na lodzie i jak powinien się zachowywać w konkretnych sytuacjach.
Dobra taktyka przyda się w Lidze Mistrzów. Perspektywa występu w prestiżowych rozgrywkach działa na wyobraźnię?
Tak, bo udział w Champions Hockey League to wielkie wyróżnienie i okazja na sprawdzenie się w rywalizacji z najlepszymi. A ponieważ w losowaniu na pewno unikniemy potęg, to pojawia się szansa na sprawienie niespodzianki. Dla naszych młodych zawodników, którzy dopiero zaczynają kariery, będzie to też bardzo fajna przygoda. Muszę jeszcze zapytać, jak z pańskim zdrowiem? W ostatnim meczu finałowym dostał pan krążkiem w twarz po potężnym strzale Jakuba Šaura. Po chwili znów był pan na lodzie, ale może to tylko zasługa adrenaliny i dziś już nie jest tak dobrze?
Jest w porządku. Dostałem pod nos. Na szczęście ochraniacz na szczękę zamortyzował uderzenie i teraz mam tylko spuchniętą wargę. Biorąc pod uwagę, że strzelający był ustawiony blisko mnie, to w zasadzie można powiedzieć, że nic się nie stało. Kibice od dawna wiedzą, że nie boi się pan twardej gry. To zasługa genów przekazanych przez ojca Janusza, który kiedyś był czołowym polskim rugbystą?
Trudno powiedzieć. Tata czasem udzielał mi rad w kwestii gry ciałem. Korzystałem z nich, bo jako dziecko dość długo trenowałem równocześnie hokej i rugby, a po drodze jeszcze krótko chodziłem na treningi piłkarskie. Po zakończeniu nauki w szkole podstawowej postawiłem jednak na hokej.