Citius, altius, fortius...

Wielka to naprawdę przyjemność, gdy się zauważa, że zwycięstwo Huberta Hurkacza w prestiżowym turnieju tenisowym w Miami zostało odnotowane przez media całego świata. Moskiewski „Sport Express” umieścił tę wiadomość nawet wyżej od bardziej interesującej Rosjan informacji o zaręczynach ukraińskiej mistrzyni kortu, urokliwej blondynki Jeliny Switoliny z francuskim kolegą po fachu – czarnoskórym Gaëlem Monfilsem. No cóż, z naszego punktu widzenia każdy sukces polskiego sportowca odniesiony po drugiej stronie Atlantyku ma jakby podwójną wartość, bo od pewnego momentu Ameryka zaczęła się wydawać Polakom istnym rajem na ziemi.

Nie od rzeczy będzie zatem przypomnieć, że w XVIII stuleciu rozsławili tam Polskę Tadeusz Kościuszko i Kazimierz Pułaski poprzez zasługi militarne. Na początku XX wieku – już w sensie czysto sportowym – podbił Amerykę absolutny mistrz zawodowych zapasów Zbyszko (a tak naprawdę – Jan Stanisław) Cyganiewicz, który zarobił na swoich walkach niewyobrażalnie wielką w tamtych czasach sumę 3 mln dolarów. I tak jak pianista Ignacy Paderewski był wtedy najlepiej zarabiającym artystą na świecie, tak Cyganiewiczowi można prawdopodobnie przyznać podobne miano wśród sportowców. Wkrótce po nim na gruncie Stanów Zjednoczonych rozsławili Polskę dwaj długodystansowcy – Stanisław Petkiewicz i Janusz Kusociński, a po nich – chociaż w dużo mniejszym stopniu – wicemistrzyni Wimbledonu Jadwiga Jędrzejowska.

Po wojnie Ameryka była długo dla polskich sportowców li tylko Ziemią Obiecaną, a gdy w 1958 lekkoatleci USA przybyli do Warszawy na mecz z Polską, publiczność przywitała ich na Stadionie Dziesięciolecia z takim samym niedowierzaniem, z jakim przyjęłaby lądowanie kosmitów. Amerykański szlak sławy na powrót przetarł nam dopiero pierwszy polski gwiazdor zawodowego tenisa Wojciech Fibak, nim nadeszły czasy boksera Andrzeja Gołoty, hokeisty Mariusza Czerkawskiego, koszykarza Marcina Gortata, no i wreszcie całkiem nowy etap bohaterów kortu – Agnieszki Radwańskiej, Igi Świątek i właśnie Huberta Hurkacza. Polskie nazwiska w sportach mających globalne nagłośnienie to dzisiaj najskuteczniejsza forma propagandy. Dlatego cieszy fakt, że w piłce nożnej Robert Lewandowski stał się światowym numerem jeden. Iga i Hubert muszą na razie zadowolić się w tenisie miejscem szesnastym, ale oboje są na jak najlepszej drodze ku absolutnemu szczytowi.

No cóż, przyjęte przez ojców nowożytnego olimpizmu hasło „citius, altius, fortius” (szybciej, wyżej, silniej), zachęcające do pięcia się w hierarchii – wciąż pozostaje aktualne. I nic dziwnego, że rządy poszczególnych krajów próbują wykorzystać nie tylko w pełni rodzime, ale też „naturalizowane” talenty. Tak jest chociażby w wypadku znakomitej tenisistki Naomi Osaki, związanej ściśle z Ameryką, ale – z uwagi na pochodzenie matki – reprezentującej Japonię i mającej wielki apetyt na złoty medal w olimpijskim singlu w Tokio.

Co ciekawe zaś, do ewentualnego sukcesu w igrzyskach tokijskich przymierza się też specjalistka lekkoatletycznego siedmoboju – 22-letnia Nina Schultz, która do 30 grudnia 2020 roku pozostawała reprezentantką Kanady, dla której w 2018 wywalczyła nawet wicemistrzostwo Commonwealthu. Od 1 stycznia 2021 reprezentuje już jednak Chiny, zmieniwszy nazwisko na Zheng Ninali. Jej rekord życiowy (6133 pkt) nie jest imponujący, ale liczy się na dobre geny tej sportsmenki, której babcia Cheng Feng-jung (w obecnej nomenklaturze – Zheng Fengrong) zapisała się w kronikach jako pierwsza chińska rekordzistka świata w lekkoatletyce (1,77 m w 1957 roku w Pekinie). A Pekin ma być znowu miejscem popisu tej rodziny, bowiem brat Zheng Ninali zamierza w przyszłym roku wzmocnić ekipę CHRL w zimowych igrzyskach olimpijskich...