Z naszą kadrą może być już tylko lepiej – uważa Marcin Żewłakow.
ROBERT BŁOŃSKI: Piłkarska wiosna w pełni. Za nami trzy mecze eliminacji MŚ, ale zacznę od kwestii najbardziej aktualnej, czyli Ligi Mistrzów. Pana faworyci?
MARCIN ŻEWŁAKOW (BYŁY REPREZENTANT POLSKI): Bayern oraz Manchester City. Nie ukrywam, że bez Roberta Lewandowskiego Bawarczycy tracą może nie tyle, ile reprezentacja Polski, ale jednak. Gdyby Lewy grał, Bayern miałby większe szanse w konfrontacji z PSG, bez niego proporcje się wyrównują. PSG ma dwóch zawodników, którzy są w stanie sami rozstrzygnąć wynik – Neymara i Mbappe. Siła Bayernu to zespołowość. Na dwumecz z PSG przyszykowali plan B. Młodzi Coman, Gnabry i Sane chcą coraz wyraźniej zaznaczać swoją obecność i tylko czekają, by prowadzić zespół w takich meczach, jak te w LM. Teraz mają wsparcie od Müllera, Boatenga, Alaby i Neuera, w przyszłości przejmą ich rolę. Drugim ćwierćfinałem, który wzbudza szczególne emocje, jest starcie Realu z Liverpoolem – pojedynek wielkich, ale osłabionych, którzy potrzebują wybudzenia z letargu. Oba kluby nie są tak potężne, jak jeszcze niedawno, ale może awans do półfinału okaże się dawką mentalnej energii i pomoże odzyskać wiarę w możliwość osiągania sukcesów? Jakiś czas temu ich mecz byłby starciem dwóch najlepszych klubów na kontynencie, dziś czegoś im brakuje, stracili status niepokonanych i nietykalnych. Ale to jedyna para, w której nie odważę się wskazać zwycięzcy. Sądzę, że Bayern wyeliminuje PSG, Machester City Borussię Dortmund, a Chelsea poradzi sobie z Porto. Ostatnią klęskę londyńczyków z WBA 2:5 w Premier League traktuję jak wypadek przy pracy. Jeśli chodzi o półfinał, to w konfrontacji Bayernu z City stawiałbym na Anglików, a kto drugi? Każda edycja LM musi mieć niespodziankę, pokazać ekspertom, że na futbol nie ma recepty, więc może Chelsea?
Podobała się panu ubiegłoroczna formuła LM z turniejem w Lizbonie i jednym meczem w fazie pucharowej, czy jednak nie ma Champions League bez dwóch spotkań decydujących o awansie?
W tamtych warunkach akceptowałem turniej z jednym meczem, cieszyłem się, że futbol wrócił na stadiony i udało się w ogóle dokończyć edycję. I to z polskim happy endem. Majstrowanie przy regułach było wtedy dla mnie do przyjęcia. Wolałbym, żeby obecna została dokończona w tradycyjny sposób. Na tym poziomie jeden mecz sprzyja romantycznemu scenariuszowi i Porto byłoby w stanie dojść nawet do finału, dwumecz lepiej oddaje wielkość, klasę i aktualną formę zespołów.
W Lidze Mistrzów same niewiadome, za to w ekstraklasie już chyba wszystko jasne: siedem kolejek przed końcem Legia ma dziesięć punktów przewagi nad Pogonią. Można gratulować tytułu? Tak. Na dziś jest jedyną drużyną, która radzi sobie z presją i potrafi z nią grać. Inne dopiero się tego uczą, każdego w każdym momencie można pokonać, a Legia wygrywa w najtrudniejszych momentach, pod największym ciśnieniem. Tak było przed rokiem, zaraz po pandemii, kiedy zwyciężyła m.in. w Poznaniu i Krakowie. Tak jest i teraz. Najlepiej ze wszystkich znosi rolę faworyta, co pokazał mecz z Pogonią. Tradycją ostatnich lat stało się, że – z niewielkimi wyjątkami – tytuł zostaje w Warszawie. W Legii nie tylko mówią, że chcą być mistrzem, ale kolekcjonują trofea. Zmieniają się piłkarze, zmieniają trenerzy, ale liga jest zdominowana przez jedną drużynę. Podoba mi się to, że w klubie nie płacą za pojedyncze zwycięstwa, tylko trofea. Piłkarz, który przychodzi do Legii wie, że najwięcej zarobi, podnosząc konkrety z murawy. To odpowiednie podejście, tak jest w klubach, które co roku grają o tytuł.
W Legii liczą lata z trofeami, ale i bez pucharów.
Innej drogi nie ma. Mistrzostwo to półśrodek, celem powinna być faza grupowa – przynajmniej Ligi Europy, a już na pewno Ligi Konferencji Europy.
Czy Legia zagra w następnym sezonie w fazie grupowej?
Z polskich klubów ma największe szanse, ale to nie znaczy, że są one bardzo duże. Coraz bardziej i coraz częściej nasze zespoły są wyłącznie mistrzami własnego podwórka. Wiele klubów chce tytułu, ale potem w pucharach trudno je uznać za faworyta z którymkolwiek zespołem. To dwa inne systemy walutowe, a mistrz Polski – jeśli nie jest nim Legia – znaczy coraz mniej, choć zespół z Warszawy też niewiele ostatnio osiągał. Od niego wypada oczekiwać więcej, do pozostałych zespołów podchodzę ostrożnie i wymagania mam niewielkie. Uważam, że Liga Mistrzów to dla nas za wysokie progi, jesteśmy za słabi. Celujmy w Ligę Europy lub Ligę Konferencji Europy. Lech przebrnął ostatnio wszystkie rundy eliminacyjne LE i słono za to zapłacił. Polskie kluby nie są przyzwyczajone do gry na kilku frontach.
W niedzielę w Poznaniu mecz Lech – Legia, a Kolejorz zwolnił trenera Dariusza Żurawia.
Nie miało to nic wspólnego z tym, co nas czeka w niedzielę.
To bardziej efekt stylu i porażki 1:2 z Cracovią. Od początku roku Lech dał czas trenerowi Żurawiowi, by pokazał, że sobie radzi i wyprowadza zespół z kryzysu. Nie zdziwiłem się zmianą. Nowy trener, nowe podejście i przetasowanie wyczerpanej formuły mają pobudzić zawodników, być bronią na mecz z Legią. Nie wydaje mi się, że w Poznaniu chcą jeszcze walczyć o miejsce na podium, chodzi bardziej o wywołanie szoku u piłkarzy, obudzenie ich i pokazanie, że nastał nowy porządek.
Nowy selekcjoner kadry Paulo Sousa powołał na mecze eliminacyjne tylko czterech graczy z ligi. Kogoś panu brakowało? Zdecydowanie Bartosza Kapustki. W tym sezonie pokazał, że w choćby w meczu z Andorą byłby w stanie wejść na boisko i pomóc, odciążyć najlepszych zawodników przed wyjazdem do Anglii. W Legii ma niezłe statystyki, poza tym doświadczenie i przeszłość reprezentacyjną. Oczywiście trener Sousa miał prawo wyboru, może potrzebował kogoś innego, ale Kapustce nie da się wiele zarzucić. Zestawiając go z Sebastianem Kowalczykiem, więcej przemawiało za graczem Legii. Nie krytykuję, tylko porównuję. Od Bartka można by od razu wymagać więcej, Sebastian przyjechał na zgrupowanie pierwszy raz.
Cztery punkty w trzech meczach to dużo czy mało?
Mało. W zwycięstwo nad Anglią nie wierzyłem, nawet gdyby grał Robert Lewandowski.
Czego bardziej panu żal: remisu w Budapeszcie czy porażki na Wembley?
Punkty takie same, ale przed eliminacjami bardziej wierzyłem w zwycięstwo z Węgrami niż nawet w remis z Anglią. Idąc tym tropem – bardziej mi żal remisu na Węgrzech. Wierzyłem, że tam wygramy bez względu na okoliczności.
W obu wyjazdowych meczach Polska musiała gonić wynik, a trener Paulo Sousa dokonywać błyskawicznych zmian w składzie.
Nie trafia z pierwszą jedenastką, ale dobrze czyta grę i potrafi reagować. Sprowadza się to do tego, że na początku trochę za bardzo kombinuje i dlatego „przestrzela” ze składem, a potem prostuje pomyłki. Sousa ma pomysł i odwagę, by je wdrażać. Powinien dokonywać lepszych wyborów. Wiedział, że na początku gramy trudne, wyjazdowe mecze i ingerencja w skład na taką skalę niesie za sobą duże ryzyko. Może trzeba było zacząć od wersji bardziej stabilnej, a pomysły wprowadzać w trakcie meczów?
Co się panu podobało, a co nie?
Widzę odwagę i konsekwencję Sousy, ale zmieniając skład i ustawienie, można było chyba podejść spokojniej, wprowadzać zmiany i patrzeć, jak reaguje zespół. Podobał mi się występ Kacpra Kozłowskiego – na razie tylko z Andorą, ale pokazał, że ma możliwości. Podobało mi się, że trzy razy potrafiliśmy odrabiać straty – dwukrotnie w Budapeszcie i raz na Wembley, ale nie chciałbym, żeby to stało się tradycją i żebyśmy zawsze przydzielali sobie rolę goniących wynik. Chciałbym, żeby pierwsze połowy nie były o tyle gorsze od drugich. Po tym ocenimy pracę Paulo Sousy w dalszej perspektywie – czy do przerwy nadal będziemy tłem dla rywali, czy nadal będziemy przesypiać
Bardziej niż porażki na Wembley żałuję remisu na Węgrzech. W zwycięstwo z Anglią nie wierzyłem nawet, jeśli grałby Robert. Sądziłem, że w Budapeszcie sobie poradzimy.
pierwsze 45 minut, by cieszyć się tym, co po przerwie. Pokazywanie „lepszej twarzy” w drugich połowach było wręcz obowiązkiem, po tym, co widzieliśmy wcześniej. Zmiana selekcjonera miała sens? W grze nie widziałem wielkiego postępu ani czegoś niesamowitego, ale staram się dostrzegać plusy, bo kibicuję i dobrze życzę drużynie. Piłkarze chcą wierzyć, że Sousa jest w stanie poprowadzić ich do lepszego wyniku. Zawodnicy decydujący o obliczu zespołu przestali wierzyć w powodzenie z Jerzym Brzęczkiem, dlatego stracił posadę. Podstawą pracy selekcjonera jest psychologia i umiejętne podejście do zawodników. W tym momencie relacje międzyludzkie w kadrze zostały uzdrowione, poukładane i może być tylko lepiej.