WYRAŻAJMY KRYTYKĘ I SIĘ ZA NIĄ NIE OBRAŻAJMY

Sport na najwyższym poziomie to gigantyczne budżety i jeszcze większe oczekiwania. Sukces w sezonie letnim i budżet na wysokim poziomie mają największy wpływ na oczekiwania wobec danej drużyny. Prezes w drogim garniturze rozpostarł wizję świetlanej przyszłości klubu przed sponsorami, a w trakcie sezonu nie bawi się w konwenanse, lecz oczekuje wyniku. I tylko jedna ze stron może być zadowolona. Patrząc na Formułę 1, gdy jeździsz w zespole Mercedesa, nikogo nie interesuje, jak się czujesz danego dnia – chodzi o to, by zdobyć kolejne mistrzostwo. Jeździsz w Red Bullu, więc twoim celem jest odebranie tytułu Mercedesowi. Żaden z tych facetów nie powie, że ucieszy go drugie miejsce. Będąc kolarzem ekipy Ineos Grenadiers, masz wygrywać wielkie toury. A gdy zawodzisz w NBA, to bez względu na wysokość kontraktu, idziesz na wymianę. Granica między tym, że jesteś na szczycie i budzisz się rano pytając: „Ile kosztuje świat?”, a upadkiem, jest bardzo cienka. Porażka boli, ale najgorsze jest, gdy doszukujesz się w niej winy środowiska sportowego. Tak, jak ojców sukcesu jest wielu, tak niepowodzenia trzeba podpisać imieniem i nazwiskiem danego gracza.

Im dalej na Wschód, tym dziennikarska brać może pozwolić sobie na więcej w swoich ocenach. Posłużę się siatkarskim przykładem Zenitu Kazań. Po raz pierwszy od 15 lat ekipa ze stolicy Tatarstanu nie zagra o medale w Superlidze. Wcześniej tamtejsi gracze nie zdobyli Pucharu Rosji i odpadli w półfinale z Ligi Mistrzów. Mówiąc kolokwialnie – potężny sportowy dzwon. Koniec ery trenera Władimira Alekny. I wtedy zaczyna się mówić o polskim przyjmującym Bartoszu Bednorzu, który zdaniem rosyjskich dziennikarzy nie miał prawa trafić do takiego giganta jak Zenit. U nas w siatkówce tak radykalnych ocen brakuje. To działa tylko w jedną stronę – potrafimy ozłocić gościa, gdy jest dobrze, ale nie umiemy skrytykować, gdy idzie źle. Dlatego zastanawiam się nad tym, co kieruje środowiskiem dziennikarskim w Polsce. Chęć podlizania się? Unikania konfliktów? Czy po prostu dopasowanie się do otoczenia?

Karuzela w piłkarskiej ekstraklasie kręci się bardzo szybko, a do zwolnień trenerów jesteśmy przyzwyczajeni jak do listopadowego deszczu. Patrząc na polskie kluby, momentami dochodzę do wniosku, że nadrzędnym celem jest palenie pieniędzy w piecu. Gigantyczne budżety jak na krajowe warunki, walka o mistrzostwo Polski, a później odpadanie z europejskich pucharów w terminie, w którym czołówka europejska wygrzewa się jeszcze na Lazurowym Wybrzeżu. Zaczynamy dochodzić do momentu, w którym jedyną rzeczą, która ekscytuje polskiego kibica, jest kwota transferowa za 17- czy 19-latka opuszczającego naszą ekstraklasę. Prezesi zapominają, że najważniejszy w tej zabawie jest kibic, a on oczekuje zwycięstw, trofeów i dominacji swojej drużyny. Patrząc z kolei na siatkarską ligę, nie widzę przegranych. Każdy udaje, że bez względu na wynik jest zadowolony z postawy swojego zespołu. W Gdańsku jest super, bo Trefl rozegrał dobrą rundę zasadniczą. Kolejny sezon na Podkarpaciu został poświęcony na odbudowanie marki Asseco Resovii i poszukiwanie odpowiedniego zestawu personalnego, a drużyny, które trafiły do pierwszej czwórki, zawsze mogą powiedzieć, że w tak wyrównanej lidze powinien cieszyć nawet medal z buraka za czwarte miejsce. Nie nawołuję do buńczuczności i przedsezonowych deklaracji zawodników, że jedynym celem jest mistrzostwo Polski. Ale jeżeli jestem reprezentantem kraju, mistrzem świata i gram w klubie, w którym mam wysoki, stabilny budżet, to przyznanie, że bijemy się o mistrza jest naturalnym zachowaniem, a nie bufonadą.

Wnaszym kraju sukces albo chęć jego odniesienia, nie ma prawa ujrzeć światła dziennego na samym początku rozgrywek. Boimy się własnego cienia na każdym poziomie – sportowym, dziennikarskim. Przecież od dwukrotnych mistrzów świata mamy prawo wymagać poziomu, który reprezentowali w sezonie letnim 2014 i 2018, gdy zdobywali złote medale mundialu. W decydującej serii play-off główne role odgrywają zawodnicy drugiego planu. Dzisiaj sztandar jakości w naszej lidze niosą Jakub Bucki, Yacine Louati, Igor Grobelny czy Dušan Petković. Bycie zawodowym sportowcem to najlepszy zawód świata. W teorii trenujesz, a na koniec miesiąca wystawiasz fakturę, która bez względu na wynik wywołuje uśmiech na twojej twarzy. Bazuję na własnym doświadczeniu i mogę śmiało powiedzieć, że bycie profesjonalistą i związanie swojego życia ze sportem to czołowa trójka najlepszych profesji.

Chciałbym, żeby żaden z graczy nigdy nie bał się podejmować ryzyka, a środowisko dziennikarskie nabrało dystansu i nie zastanawiało się, czy po meczu taki zawodnik odwróci się plecami, obrażony za wyrażoną o nim opinię. Sportowiec jest zobligowany do ciężkiego treningu, rozegrania meczu i porozmawiania z dziennikarzami, bo na tym polega ten biznes. Niezależnie od tego, czy pracujesz jako dziennikarz, czy jako zawodnik, chcesz być najlepszy. Jeśli dążymy do profesjonalizmu, żyjmy w świadomości, że jesteśmy za to weryfikowani i nie mamy prawa się obrażać.