W Lubinie idą pod prąd
KGHM Zagłębie znowu wpadło w dołek. Martin Ševela nie wygląda na człowieka, który panuje nad sytuacją.
Najpierw był najgorszy ligowy początek roku od... 34 lat i odpadnięcie na swoim boisku z Pucharu Polski po beznadziejnym meczu z drugoligową Chojniczanką, której miedziowi przez dwie godziny nie umieli strzelić gola. Potem lubinianie zagrali dwa efektowne spotkania, inkasując komplet punktów i znowu zaplątali się w spiralę porażek. Eksperci w ich postawie doszukują się pozytywów, wskazują na interesujące akcje, eksponują obiecujące fragmenty gry, tymczasem kluczowe fakty dla lubinian są bezlitosne: trzy ostatnie spotkania to trzy przegrane, bilans bramek 1-9. Martin Ševela coraz częściej w Polsce przypomina szkoleniowca ze środowiskowej anegdoty: dobry trener, tylko wyników nie ma.
Elementy regresu
A przecież do Zagłębia przychodził jako człowiek sukcesu. Wprawdzie jego Slovan Bratysława nieoczekiwanie odpadł w pierwszej rundzie kwalifikacji do Ligi Mistrzów po serii rzutów karnych z czarnogórską Sutjeską Nikšić, co dla szefów stołecznego klubu okazało się wpadką niewybaczalną, ale w lidze słowackiej jego zespół rządził niepodzielnie, zapewniając sobie mistrzostwo kraju już na sześć kolejek przed końcem rozgrywek. No i wcześniej dwa razy zdobywał tytuł z AS Trenčin. Bez wątpienia zasługiwał na miano trenera z najwyższej słowackiej półki. Pobudzał wyobraźnię, gdy zaznaczał, że w swojej pracy hołduje holenderskiej filozofii futbolu (jeździł na staż m.in. do AZ Alkmaar), opartej na agresywnych próbach odbioru piłki i ofensywnej grze na jeden kontakt. Wydawał się idealnym kandydatem, zwłaszcza że zastępował Bena van Daela, można więc było zakładać, że ze szkoleniowego punktu widzenia będzie to kontynuacja holenderskiego stylu w jego najlepszych elementach. Od zatrudnienia Słowaka minęło już ponad półtora roku i wystarczy spojrzeć na tabelę, by zauważyć, że drużyna pod jego komendą drepcze w miejscu. Nie dość, że się nie rozwija, to można mówić o elementach regresu. Nie wszystko jest winą trenera, bo zespół bez robiących dużą grę słoweńskich skrzydłowych (Damjan Bohar został sprzedany, bo wyrywał się do NK Osijek, a Saša Živec od dłuższego czasu nie jest w stanie grać z powodu problemów osobistych), bez Alana Czerwińskiego, bez Bartosza Slisza i bez rewelacyjnego w ataku Bartosza Białka stracił jednak zbyt wiele, aby nie odbiło się to na jego stylu i wynikach.
Jak za karę
Pretensje do Ševeli są trochę innego rodzaju – zmodyfikowany zespół od czasu do czasu sygnalizuje poważny potencjał, ale za chwilę ogromnie rozczarowuje. Drużyna jest rozchwiana, brakuje jej konsekwencji, dyscypliny taktycznej i wyrazistości, a czasem po prostu entuzjazmu. Wrażenie czasem jest takie, że lubińscy piłkarze wychodzą na boisko jak za karę, żeby tylko odbębnić 90 minut i szybko udać się pod prysznic. To, co miało być atutem Ševeli – energia, odwaga i polot – nagle stało się denerwującym niedoborem. Trener jednak ma kłopot z systemowym promowaniem nowych zawodników, choć imponująco udało mu się to z Białkiem i nieźle wyszło z Kacprem Chodyną. Inni mają co najwyżej przebłyski, ich forma staje się zagadką – tak było w przypadku Jewgienija Baszkirowa, który rok temu miał świetne wejście do drużyny, a teraz nie wiadomo dlaczego jest cieniem tamtego piłkarza. Wielką porażką trenera jest Samuel Mraz, który miał być lekiem na problemy w ataku, a teraz okazuje się, że więcej od reprezentanta Słowacji daje wyciągnięty z I ligi Karol Podliński, choć też nie strzela goli. Hitem transferowym miało być sprowadzenie Miroslava Stocha, ale i on na razie nie pomaga rodakowi. Ševela przyjście skrzydłowego zapowiadał jako petardę, lecz na razie to co najwyżej kapiszon. Stoch w Lubinie jest tylko do końca sezonu i atmosfera tymczasowości dobrze go charakteryzuje.
Strzał w stopę
Jest też trzeci Słowak, który mimo zapewne szczerych chęci, zaszkodził rodakowi: Lubomir Guldan. W styczniu został dyrektorem sportowym, co było równoznaczne z zakończeniem piłkarskiej kariery. Szkoda, że nie postanowił zagrać do końca sezonu, bo splot różnych okoliczności spowodował, że w trybie awaryjnym trzeba było ściągać innego doświadczonego środkowego obrońcę – był nim Djordje Crnomarković z Lecha, co szybko okazało się sportowym i wizerunkowym strzałem w stopę. Decyzja o kilkumiesięcznym wypożyczeniu Serba dziwiła, bo w grupie stoperów Zagłębie miało jednego doświadczonego zawodnika – Chorwata Lorenco Šimicia, a jego partnerami na środku obrony mogli być Damian Oko, Dominik Jończy i Kamil Kruk. Zagłębie, które w swojej strategii zakłada stawianie na wychowanków akademii, na chwilę o tym zapomniało. Crnomarković nic nie daje drużynie pod względem sportowym i może co najwyżej blokować dostęp młodym polskim piłkarzom.
Ševela swoimi decyzjami i przede wszystkim wynikami mnożących się wątpliwości nie rozwiewa, mimo to trwa na stanowisku trenera, bo w jego kwestii szefowie klubu są zadziwiająco nieprzejednani. Uparcie dają wsparcie Słowakowi, co na tle całej ekstraklasy zdecydowanie ich wyróżnia. Nie mają poczucia trwonionego czasu, ciągle wierzą w ten projekt, a rozliczeniem szkoleniowca chcą się zająć dopiero po ostatnim meczu sezonu.
I właśnie jedynie niezmąconego zaufania ze strony pracodawcy należy Martinowi Ševeli zazdrościć.