SĄ GRANICE, DO KTÓRYCH ZMIERZAM, JEDNAK WCIĄŻ CHCĘ BYĆ NAJLEPSZY!
Trzykrotny mistrz olimpijski robi rachunek sumienia i zdradza plany na przyszłość.
KAMIL WOLNICKI: To już chyba tradycja ostatnich lat, że po zakończeniu sezonu nie odpoczywacie, tylko od razu bierzecie się za robotę?
KAMIL STOCH: W sumie tak, choć nie nazwałbym tego tradycją. To plan przygotowany przez cały sztab. Oni myślą, kiedy i jak mamy trenować. Chcesz być najlepszy, to musisz zasuwać. Nie ma innej rady.
Chciało się panu wracać na salę w takich okolicznościach?
Tak... A w jakich okolicznościach?
Widziałem pana pierwsze wywiady pod skocznią w Planicy i zastanawiałem się, czy nie ma pan potrzeby odsapnąć od skoków. Tak przybitego Kamila Stocha dawno nie widziałem.
Ale w kolejnych wywiadach było już inaczej! Te pierwsze były w emocjach, zaraz po skoku, w sytuacji, w której pięć minut wcześniej liczyłem, że polecę 240 metrów i zakończę sezon z przytupem. Plan się nie powiódł i taki był efekt. Jednak później, gdy wszystko sobie poukładałem i uświadomiłem, to doszedłem do wniosku, że sezon był w porządku. Wiadomo, że chciałoby się innej końcówki, innych wyników w mistrzostwach świata i Planicy, liczyłem na to. Nauczyłem się jednak przez tyle lat skakania, że nie zawsze da się idealnie wstrzelić z dobrą dyspozycją. Różnie bywa, czasem wyjdzie, innym razem świetna forma przyjdzie wcześniej i skończy się przed kulminacyjnym momentem sezonu.
Wie pan już, dlaczego tak się stało?
Tak, mniej więcej wiem. Wstępnie analizowaliśmy z Michalem Doležalem ten sezon, a kiedy się spotkamy na pierwszym zgrupowaniu, zrobimy to dokładniej. Myślę, że w którymś momencie to ja chciałem za bardzo i sam przedobrzyłem.
Przetrenował się pan, czy chodzi o nastawienie mentalne?
Bardziej to drugie.
Skończył pan skakanie z miejscem na podium klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, triumfem w Turnieju Czterech Skoczni, medalem mistrzostw świata w drużynie, a pierwsza emocja po zakończeniu sezonu była taka, o jakiej już mówiliśmy. Ten widok był dziwny. No tak, ale przecież się znamy i wie pan, że nie analizuję wszystkiego na bieżąco, nie myślę o tym, co już osiągnąłem, bo liczy się tu i teraz. Wychodzą ze mnie emocje, które są w danym momencie, a nie te, które kumuluję w dłuższym okresie. To dzieje się później, po jakimś okresie przychodzi moment na przemyślenia, analizę i rachunek sumienia. Cóż, zawsze chcę być najlepszy.
Z jednej strony ktoś taki jak pan zbiera doświadczenia przez wiele lat, w skokach widział, a z drugiej...
Ma siano w głowie!
Raczej zmierzam do tego, że nawet tak doświadczony skoczek przegrywa z samym sobą, jak dekadę temu w Vancouver czy w Oslo.
Nie, nie... Byłbym przegrany, gdybym skończył sezon na końcu drugiej dziesiątki.
Mówię o końcówce sezonu.
Napięcie związane z Pucharem Świata, sytuacja pandemiczna... To wszystko się odkłada. Nawet nie mając świadomości, że to może zaszkodzić, w pewnym momencie pojawia się przemęczenie psychiczne. Ciało chce, ale głowa nie puszcza. Bo ja się nie przeżarłem ambicjami. Częściowo tak, ale to nie jedyna przyczyna. Przyczyn jest więcej, ale bardziej w sferze mentalnej niż fizycznej. Trudno mi to wytłumaczyć, bo zbierając doświadczenia przez cały sezon i w różnych okolicznościach, to się kumuluje w głowie i wyskakuje w najmniej pożądanym momencie. No ale mam nowe doświadczenie. Stary człowiek, a znowu się czegoś nauczył! Postaram się do następnego sezonu przygotować jeszcze lepiej, aby uniknąć takich sytuacji.
Palcem na mapie sięga pan do Pekinu, gdzie w przyszłym sezonie odbędą się igrzyska?
Nie myślę o tym. Są przygotowania, trenuję, ale nie zastanawiam się nad tym, gdzie będę za pół roku. Szykuję się do wielu startów, do skoczni, na których chciałbym super się prezentować i tak to leci.
Jaki jest plan? Zna go pan czy tego nie potrzebuje?
Nie jest mi to potrzebne. Wiem tylko, że trwa właśnie jeden z najważniejszych dla nas okresów, czyli mocny trening motoryczny. Musimy zbudo
wać bazę, którą później wykorzystamy.
Michal Doležal nie boi się mówić głośno o konkretnych celach. Oceniając drużynę mówi o medalu. Tego wcześniej nie było. Jak wy to odbieracie?
Nie oglądam i nie czytam na co dzień wszystkich wypowiedzi i komentarzy. Czasami coś do mnie dochodzi. My mamy inne rozmowy między sobą. Trener mówi, że wie na co nas stać, ale oczekuje przede wszystkim dobrych skoków, a nie wyników. Najpierw trzeba dobrze wykonać swoją pracę, wszyscy to już wiemy. Z drugiej strony trener Doležal może sobie pozwolić na takie słowa, bo my nie jesteśmy już dziećmi, nie mamy po 18 czy 20 lat. Każdy z nas wie, co przeżył i czuje, co zrobić, by osiągnąć sukces.
Igrzyska w Pekinie to może być „olimpijski last dance” waszego pokolenia?
Och... Chciałbym, żeby tak nie było, żeby to pokolenie nie przeminęło nigdy! Chyba tylko pan Bóg wie, jak to będzie. Ja wciąż jestem skoczkiem, póki co moje myśli wybiegają najdalej do następnego treningu. A po tych, które mamy teraz, ledwo chodzę. Mam nadzieję, że przetrwam kolejny. A tak całkiem serio, to znowu powtórzę – trzeba robić swoje. Z wiekiem jest trudniej?
Tak i nie. Zawsze mi się wydawało, że będzie łatwiej, bo zdobędę więcej wiedzy i doświadczenia, więc wtedy łatwiej
znosić to wszystko. I istotnie, w niektórych sytuacjach tak jest. W innych jest jednak odwrotnie i muszę dać z siebie więcej. Wiem, że moje ciało nie będzie młodniało, bo są granice, do których nieuchronnie zmierzam. Póki co myślę, że wciąż mam rezerwy i mogę się rozwijać. To mnie motywuje i daje energię, żeby wyciskać z siebie siódme poty i skakać daleko.
Co jakiś czas krążymy wokół upływu czasu.
To media częściej wracają, ja żyję chwilą. A dziennikarze często pytają czy zamierzam kończyć, a jeśli tak, to kiedy.
Zapewniam, że to nie tak, że chcemy, aby to nastąpiło. Wręcz przeciwnie.
Kiedyś to nastąpi. Jak to mówił klasyk: wszyscy kiedyś umrą. Na razie trzeba żyć i robić swoje.
Czyli trenować. To faktycznie taka orka?
Tak. Jest inaczej niż w trakcie sezonu. Wtedy zajęcia są specyficzne, nie obciążają organizmu. A teraz pracujemy nad fizyczną wytrzymałością i wzmacnianiem mięśni, które pracują na skoczni. Największym mankamentem tych zajęć jest fakt, że uruchamiamy te partie, które nie pracują w trakcie sezonu. Są zastane, a teraz dostają mocnego strzała i to jest bolesne.
Kiedy powrót na skocznię?
Dobre pytanie! Nie wiem, ale zwykle dzieje się to na początku maja.
To będzie miał pan czas obejrzeć Giro d’italia?
Tak myślę, nie pracujemy dzień i noc, więc w przerwach będzie czas zerknąć. Zresztą, teraz też pokazują wyścig w Kraju Basków. Widziałem, że jedzie Primož Roglič.
Mówi pan o mocnych treningach, ale po sezonie są też plusy, bo nie trzeba się tyle testować.
„Olimpijski last dance”? Chciałbym, żeby tak nie było, żeby to pokolenie nie przeminęło nigdy. Chyba tylko pan Bóg wie, jak to będzie. Ja wciąż jestem skoczkiem.
Nie potrzebujemy tego robić, fakt. Trenujemy w małych grupach. Każdy uważa, trzyma się z dala od skupisk ludzi. Nos odpocznie, bo miałem trudne momenty. Na to poświęcenie byłem jednak gotów. Lepiej tak, ale żeby móc skakać!