CEBULA, PIŁKARZ OSWOBODZONY
Gdyby Marcin Cebula nie wyrwał się z Korony, zapewne w dalszym ciągu dusiłby się w kieleckim sosie. Daleko nie uciekł, ale nowy klub spowodował, że na swoją karierę popatrzył świeżym okiem. Raków jest dla niego nadzieją, że w polskim futbolu może być jeszcze znaczącą postacią. Cebula należy do tej nielicznej grupy piłkarzy w naszej lidze, których grę zwykle ogląda się z przyjemnością. Jeśli nawet jest w słabszej formie, od razu widać, że na boisku nie znalazł się dziwnym zrządzeniem losu. Nie jest siepaczem, przecinakiem ani rzemieślnikiem. Sprowadzając rzecz do najprostszego opisu – Cebula potrafi grać w piłkę. Co niestety nie jest równoznaczne z tym, że jest dobrym piłkarzem. W tej mierze weryfikacja trwa od paru ładnych lat i wciąż pojawia się kłopot z ostateczną oceną. Nie wystarczą papiery na granie, trzeba się jeszcze nimi regularnie legitymować.
Cebulę pamiętamy jeszcze z legendarnej „bandy świrów” Leszka Ojrzyńskiego. Był wtedy bardzo młodym i obiecującym pomocnikiem, który próbował się jakoś wpasować w charakterną drużynę. Nie było łatwo, bo Cebula nie wchodzi do szatni, otwierając drzwi hałaśliwym kopniakiem. Warto mieć pokorę, to pożądana w sporcie właściwość, lecz nadmiar pokory szkodzi w budowaniu wiary we własne umiejętności, czyli cechy kluczowej w podążaniu do sukcesów. Pamiętam wypowiedzi Cebuli, w których przyznawał, że gdy w Koronie raz czy drugi ktoś na boisku na niego mocno krzyknął, skrytykował za nieudane zagranie – usztywniał się, wpływało to na niego deprymująco. Brakowało mu dobrze pojętej zuchwałości, którą szczególnie kreatywni i nieźle wyszkoleni techniczni piłkarze muszą posiadać, w przeciwnym razie mogą mieć problem z podejmowaniem odważnych i niekonwencjonalnych decyzji. Stąd krok do popadania w schematyzm, który ogranicza naturalne odruchy. W przypadku Cebuli przyszła jeszcze szkodliwa rutyna związana z wieloletnim przebywaniem w tym samym miejscu. Koronę znał już na wylot, nie dostarczała mu już wystarczających bodźców rozwojowych. Na dodatek klub nie walczył o coraz wyższe cele, trend był dokładnie odwrotny. Osuwał się w tabeli, w ubiegłym roku walczył już tylko – zresztą nieskutecznie – o utrzymanie. Gęsta atmosfera związana z niejasną sytuacją właścicielską konserwowała toksyczny układ. Korona przestawała być miejscem pracy, do którego piłkarze codziennie przychodzą z entuzjazmem i zawadiackim śpiewem na ustach. Dla Cebuli był to ostatni sygnał, by się ewakuować, decyzję podjął, zanim klub został zdegradowany. W Rakowie mentalnie odżył, jeszcze nigdy nie miał tak dobrych statystyk jak w tym sezonie. W ostatnim meczu z Wisłą Kraków (2:1) strzelił zwycięskiego gola. Trener Marek Papszun bardzo uważa, żeby go nie zagłaskać. Dba, by trzymał kontakt z rzeczywistością, a zarazem nie tracił motywacji.
W 2015 roku reprezentacja Polski U-20 trenera Miłosza Stępińskiego w Turnieju Czterech Narodów wygrała 2:1 z Niemcami, co zawsze uchodzi za spory wyczyn. Jedną z bramek zdobył wówczas Krzysztof Piątek, ale w polskim zespole zagrał również Cebula. Nie poszedł w ślady Piątka, po sześciu latach jest wciąż co najwyżej obiecującym ligowcem w ekstraklasie. A zaznaczmy, że w niemieckiej drużynie też grało wówczas kilku ciekawych piłkarzy, którzy zaistnieli w dużej piłce – Nadiem Amiri z Bayeru Leverkusen albo Luca Waldschmidt z Benfiki Lizbona mają za sobą mecze w seniorskiej reprezentacji kraju.
Z drugiej strony nie brak uczestników tamtego spotkania, którzy nie doskoczyli do poziomu profesjonalnego futbolu, nikt już o nich nie pamięta. Przypadek Cebuli jest inny. On jeszcze żadnej drogi sobie nie zamknął.