Ślad Lewandowskiego
W poprzednim sezonie były napastnik Znicza Karol Podliński spadał z Legionovią do III ligi. Teraz strzela gole w ekstraklasie.
Świetne warunki fizyczne, dobra koordynacja ruchowa, uparte szukanie gry: 24-letni Karol Podliński ma wiele cech, które predysponują go do gry na „dziewiątce”. A do tego jest cierpliwy i uparty. Dzięki temu został podstawowym graczem KGHM Zagłębia Lubin i wreszcie zaczyna zdobywać bramki. W ostatnim meczu z Pogonią Szczecin (1:1) kapitalnym uderzeniem głową pokonał Dantego Stipicę. – Wreszcie w bramkowej sytuacji skutecznie wykorzystałem mój wzrost – uśmiecha się piłkarz.
Inspiracja w Pruszkowie
Nie ma problemu z obliczeniem, od ilu spotkań jest podstawowym zawodnikiem Zagłębia. Debiutował w spotkaniu z Cracovią (4:2) jeszcze w lutym. Od razu zagrał w wyjściowym składzie i to się już nie zmienia. W meczu numer 8, z Wisłą Kraków (4:2), strzelił swojego pierwszego gola, no i w ostatnim dorzucił następnego. Na dobre posadził na ławce Samuela Mraza, który jeszcze parę miesięcy temu miał szanse załapać się do kadry Słowacji na czerwcowe mistrzostwa Europy. Teraz chyba nikt nie wątpi, że wciąż niedoświadczony na ekstraklasowym poziomie Polak jest od niego lepszy. A wszystko mogło się dla Podlińskiego potoczyć znacznie gorzej i można powiedzieć, że już się nawet toczyło. W poprzednim sezonie jego Legionovia, z którą wcześniej awansował do II ligi, wracała na trzecioligowe boiska. Zaproszono go na testy sportowe do Zagłębia. Było jasne, że za chwilę zostanie sprzedany Bartosz Białek, a lubinianie szukali kandydata na następcę, bo już wtedy nie wierzyli, że nagle jakimś cudem odpali Słoweniec Rok Sirk. – Potrenowałem jeszcze trochę z Bartkiem. Faktycznie, warunki fizyczne mamy podobne. Wielkie słowa uznania dla niego, bo w niecały sezon zaistniał w Polsce jako świetny napastnik, a potem nie zaginął w 1. Bundeslidze. Teraz leczy kontuzję, ale zdążył pokazać, że umie sobie poradzić w innym, bardzo wymagającym środowisku. To dla mnie ważna inspiracja – podkreśla. Inspiracją mógł być dla niego też pobyt w... Zniczu Pruszków, w którym spędził dwa lata. W tym klubie kiedyś występował sam Robert Lewandowski. – Oczywiście wiedziałem, ale to nie tak, że na każdym kroku mi przypominano, że jestem napastnikiem w tym samym klubie. W ogóle nie mam zamiaru snuć takich analogii – zaznacza.
Otwarta furtka
Przed obecnym sezonem Podliński zagrał pół godziny w sparingu Zagłębia z Pogonią
LATA
minęły w marcu od debiutu Karola Podlińskiego na poziomie I ligi. W Głogowie (4.03.2017) Chrobry zremisował z jego Zniczem Pruszków 1:1, a on pojawił się na boisku w 86. minucie.
GOLE
w 17 pierwszoligowych meczach w rundzie jesiennej obecnego sezonu strzelił w barwach Radomiaka Karol Podliński. Były to jego pierwsze trafienia na tak wysokim poziomie rozgrywkowym. Wiosną zdobył już dwie bramki w ekstraklasie dla Zagłębia Lubin.
Szczecin (0:1), pojechał z Miedziowymi na zgrupowanie w Opalenicy i... wrócił do siebie, zaś Zagłębie zatrudniło wspomnianego Mraza. – Wcale mnie to nie rozczarowało. Wręcz przeciwnie, byłem zbudowany, że z drużyny, która spadała do III ligi, mogłem przyjechać na testy do ekstraklasy i nie był to sprawdzian dla kilkunastoosobowej grupy piłkarzy z Polski, bo takie sytuacje się zdarzają, ale zaproszenie tylko dla mnie. Czułem się doceniony i widziałem, że wcale aż tak bardzo nie odstaję poziomem. Na koniec wprawdzie usłyszałem, że to jeszcze nie jest idealny moment na transfer i zgadzam się, że w pewnych aspektach nie byłem jeszcze gotowy na ekstraklasę. Wiedziałem, że gra jesienią w I-ligowym Radomiaku to dla mnie dobra opcja, tym bardziej że miałem zapewnienie, że Zagłębie będzie mnie obserwować, jak sobie radzę. Furtka była otwarta i w lutym wrócił temat, ale tym razem już w formie transferu – zwraca uwagę. Informacja o sprowadzeniu Podlińskiego wywołała różne komentarze wśród kibiców, niektórzy powątpiewali, czy to już format piłkarza na ekstraklasę. W ostatnich tygodniach wątpliwości jest coraz mniej. – Nigdy nie śledziłem tych komentarzy, bo nie widziałem sensu w nakładaniu sobie na plecy dodatkowej presji. Przyznaję jednak, że miałem świadomość odpowiedzialności, bo Zagłębie potrzebowało dobrego napastnika. Inna sprawa, że ja nigdy nie byłem typowym łowcą goli, ale potrafię też inaczej pracować dla drużyny: grać tyłem do bramki, utrzymywać piłkę, robić miejsce kolegom. Proszę jednak nie sądzić, że w ten sposób próbuję się usprawiedliwiać. Wiem, że napastnik jest od zdobywania bramek i nad tym ciągle najwięcej pracuję – podkreśla. Ostatnie mecze pokazują, że z coraz lepszym skutkiem. Dryg do strzelania ma: 26 marca w przerwie na kadrę lubinianie zagrali sparing z Górnikiem Zabrze. Zwyciężyli 5:3, a Podliński zdobył trzy bramki. To było jeszcze na długo przed jego pierwszym trafieniem w ekstraklasie.
Moje miejsce – Jonne
Jego piłkarska historia jest nieoczywista, nie brakuje w niej momentów zwątpień i zniechęcenia. To całkiem zrozumiałe, skoro w wieku piętnastu lat musiał opuścić rodzinny dom. – Urodziłem się w Żurominie, ale właśnie chodzi tylko o urodziny, bo jestem z maleńkiej miejscowości o nazwie Jonne, która chyba nie ma nawet 300 mieszkańców – opowiada Podliński. – Dokładnie nie pamiętam, jak to się stało, że udało mi się trafić do klubu. Zaczęło się chyba od zawodów w podstawówce. Ktoś mnie wypatrzył na boisku i uznał, że poważniej powinienem zająć się treningiem, bo może coś z tego będzie. Poszedłem do Żuromina do gimnazjum, żebym miał blisko do klubu Wkra – relacjonuje.
W piłkę próbował grać też o cztery lata starszy brat Kamil,
był w juniorach Wisły Płock, ale jakoś się nie przebił. Karol miał więcej szczęścia i właśnie uporu. – Nie uczestniczyłem w zaplanowanym szkoleniu od najmłodszych lat, dlatego później tym bardziej musiałem się skupiać na treningu, żeby nie tracić czasu. I stąd właśnie często decydowałem się na zmiany klubów. Najpierw więc była Wkra Żuromin, potem Białe Orły Warszawa, Mławianka, Znicz Pruszków, Legionovia, Radomiak, no i teraz Zagłębie. Najważniejsze, że te kluby są coraz mocniejsze, w wyższej klasie. Widzę progres i to mnie bardzo mobilizuje – przyznaje. – Od wczesnej młodości jestem poza domem, mieszkałem w bursie, w pokojach z kolegami. Szybko musiałem sam o siebie zadbać, dorosnąć, ale bez tego wszystkiego nie byłoby mnie dzisiaj w ekstraklasie. Już dzisiaj mogę powiedzieć, że warto było się poświęcać i w chwilach może nawet małego załamania ciągle z zaciśniętymi zębami walczyć i trenować – przekonuje. – Ostatniej jesieni ekstraklasę oglądałem ze szczególną uwagą, ale przecież na przykład Filipa Starzyńskiego kiedyś widziałem w telewizji w meczu reprezentacji Polski, a teraz trenujemy i gramy w jednej drużynie. Wiem, ile wysiłku kosztowało mnie, żeby się znaleźć w ekstraklasie i zapewniam, że wcale nie jestem nasycony. Trzeba iść małymi krokami, tak jak do tej pory. Zbyt daleko w przyszłość nie chcę patrzeć. Wiem, że następny sezon chcę spędzić w Zagłębiu, mam tutaj jeszcze dużo do nauczenia się i zrobienia...
GOLI
strzeliła MŠK Žilina, odkąd trenerem klubu jest Staňo (od stycznia 2020 roku), tracąc przy tym 67 bramek.