BORUC WYKAZAŁ SIĘ ODWAGĄ I ZASŁUŻYŁ NA OSCARA
Kogo Marcin Żewłakow uznał za najlepszego piłkarza ekstraklasy? Komu wręczy ligowego Oscara za najlepszy film? Dlaczego Łukasz Zwoliński może iść na imprezę prosto z boiska?
Po raz trzeci wraz z ekspertami wręczamy ligowe Oscary. Po Macieju Terleckim i Radosławie Majdanie tym razem przewodniczącym nadwiślańskiej Akademii Ekstraklasowej został Marcin Żewłakow i to on wskazał nagrodzonych.
ŁUKASZ OLKOWICZ: Nie trzymajmy w niepewności. Oscar dla pierwszoplanowego aktora trafia do...
MARCIN ŻEWŁAKOW: Filipa Mladenovicia. Po pierwsze za wartość wniesioną do Legii. Przyjście do mistrzów Polski i udźwignięcie w bardzo dobrym stylu tego transferu czyni go najlepszym piłkarzem ligi. Jako obrońca wpisuje się w nowoczesny trend, w którym powiedziałbym, że 55 procent akcentów to ofensywa, a 45 – defensywa. Zmiana ustawienia Legii jeszcze mu pomogła, gdy z lewego obrońcy przeobraził się w wahadłowego?
Już w pierwotnym ustawieniu był piłkarzem, którego widać. Po zmianie okazał się jeszcze lepszy, co świadczy o elastyczności. W samym sposobie poruszania się, grania, techniki jest zawodnikiem pasującym do klubu elitarnego. Poza wartościami piłkarskimi, statystykami, które na tej pozycji w naszej lidze są wybitne, dokłada styl, który piłkarzowi uznanemu za najlepszego w sezonie jest potrzebny.
Kto w tej kategorii był jeszcze nominowany?
Tomaš Pekhart. W pewnym momencie Legia się od niego uzależniła. Ma za sobą udany sezon, wielki wyczyn pod względem liczby goli, ale to piłkarz dość przewidywalny bym powiedział. Król pola karnego. Mladenović jest wszechstronniejszy, bo nie tylko asystuje, ale i strzela.
Czy Pekhart powtórzy taki sezon? A może gdyby pojawiła się oferta, to Legia powinna go sprzedać?
Odpowiem inaczej: gdybym miał powiedzieć, kto z tej dwójki powtórzy taki sezon, to wskazuję na Mladenovicia.
Kto był najlepszym aktorem drugoplanowym?
W kategorii najlepszy reżyser Piotra Tworka jeszcze nie obsadzimy, natomiast wśród drugoplanowych bohaterów zdecydowanie się wyróżnił. Przełożył realia I ligi na ekstraklasę i z każdym miesiącem Warta coraz sprawniej się w niej poruszała. Końcówka, w której otarli się o puchary, najlepiej świadczy o trenerze. Groźną dla wszystkich drużynę stworzył z piłkarzy, o których 99 procent zespow ekstraklasie się nie bije.
Co musi zrobić Warta, żeby w nowym sezonie przeskakiwać poprzeczkę na podobnej wysokości? Czy latem powinna zamieszać w kadrze?
Zatrzymać Łukasza Trałkę, dobrego ducha, barometr i stabilizator w tej drużynie zaraz po trenerze. Sukcesem dla Warty nie będzie śrubowanie wyniku z tego roku, tylko utrzymanie poziomu. Ci piłkarze powinni skorzystać na tym, co zyskali w tym sezonie. W nowym będą już traktowani inaczej. Nie tak, jak na początku poprzedniego, jako dostarczyciele punktów czy chłopcy do bicia. Już wiedzą, z czym ekstraklasę się je, nauczyli się jej.
Ale i ekstraklasa mogła nauczyć się ich.
Mogą od siebie wymagać więcej, bo wiedzą, co ich czeka. Rozpoczynając sezon, nie wiedzieli tego, raczej byli skazywani na porażkę.
Najlepszy film?
Wisły Kraków z Piastem.
Od 3:0 do 3:4.
Zobaczyliśmy, jak można wskrzesić ideę niezłomności, a przy odrobinie charakteru, umiejętności i samozaparcia sięgnąć po to, co wydaje się nieosiągalne. Ten mecz budował napięcie, zwroty akcji trzymały przed telewizorem. Gdyby po 20 minutach ktoś wymyślił takie jego zakończenie, to on dostałby Oscara za efekty specjalne.
Bo najlepsze filmy są takie, których zakończenia nie znamy.
Nie wiem, czy nawet piłkarze Piasta spodziewali się, że są w stanie wyciągnąć na 4:3. Być może na początku prowadziła ich myśl, żeby uratować remis albo chociaż poprawić wrażenie z pierwszych 20 minut. Zawodnicy to czują. To, w jaki sposób Piast to wyciągnął, czyni ten mecz najbardziej szczególnym w tym sezonie.
Kto odbierze nagrodę za efekty specjalne?
Zadbał o nie Włodzimierz Gąsior. W Stali podjęto kilka zaskakujących decyzji, by wszystko zmierzało do zakładanego celu, czyli utrzymania. Nie wiem tylko, czy w takiej atmosferze chcieli tego dokonać. Zmienili trenera jeszcze przed startem sezonu, zawirowało. Kolejna zmiana, przyszedł Leszek Ojrzyński. Teraz jest czwarty szkoleniowiec już z innej bajki – związany z klubem jako piłkarz, a później trener, który zostawił w nim mnóstwo serca.
I wezwany z emerytury.
Biorę pod uwagę wiek, miejsce w hierarchii trenerskiej albo naszej świadomości, z której trener Gąsior, no... wymazał się. Nikt z zewnątrz nie wpadłby, żeby sięgnąć akurat po niego. A drużyna pozytywnie zareagowała na jego przyjście.
Najlepszy reżyser?
Marek Papszun. Tendencja wzrostowa w Rakowie jest utrzymana, wszystko, co zaplanowano i zapowiedziano, wykonano z nawiązką. Za klubem najlepszy sezon w jego historii. Wicemistrzostwo potwierdza, że Raków staje się liczącą siłą w ekstraklasie, może zagości w pierwszej piątce na dłużej. Zdobycie Pucharu Polski to ta nawiązka i bonus dla kibiców na stulecie klubu. Jako najlepszego trenera wskazuję więc Papszuna, poza tym nie dopuścił do kryzysu w tym sezonie.
Rzeczywiście, zdarzyły się słabsze mecze, ale generalnie przeszli suchą stopą przez sezon.
Myślę, że kiedy właściciel Rakowa siadał na trybunach i czekał na mecz, to jego tętno nie podchodziło pod wysokie, bo wiedział, czego po swojej drużynie się spodziewać. Że będzie solidnie, dobrze albo bardzo dobrze. To trzeba trenerowi oddać, że pod względem mentalnym, doboru zawodników i utrzymania poziomu umiejętności Raków był drużyną najbardziej policzalną, przełów
To właśnie definicja Boruca – nie pękamy na robocie. Sezon skończył z mistrzostwem, był tym, który podnosi Legię nie tylko piłkarsko. Jego obecność budowała kolegów.
widywalną i cały czas rozwijającą się.
Utrzymają ten trend?
Raków wchodzi w nowy wymiar. Już nie będzie zachęcającej gry na dwóch frontach, bo pojawił się trzeci. I on, tak naprawdę nowy, kosztuje najwięcej. Nie zdziwiłbym się, gdyby trochę się to odbiło na miejscach, wokół których Raków będzie krążył w pierwszych miesiącach nowego sezonu. Lekka korekta na ligowej giełdzie może być. Dla każdego piłkarza czy trenerów ze sztabu to coś nowego i będą się tego uczyć.
Do kogo trafi Oscar za najlepszą charakteryzację?
W normalnych okolicznościach dedykowałbym to kibicom i zastanawiał się nad najlepszą oprawą meczu. Z uwagi na covid to niemożliwe, więc skupiłem się na piłkarzu, który wydaje się jednym z najbardziej zadbanych.
Czyli?
Wskazuję na Łukasza Zwolińskiego. Nienaganna prezencja, włosy ułożone bez zarzutu. Mam wrażenie, że gdyby zabrać go prosto z boiska na imprezę czy po zdjęcie na Instagram, musiałby tylko założyć spodnie.
Najlepszy scenariusz napisał...
Waldemar Fornalik. Uznany trener w lidze, który miał też trudne momenty, ale zrobił z Piasta siłę naszej ekstraklasy. Mówimy o zespole spisywanym na straty, który on ułożył i doprowadził do czołówki.
Przy tym trenerze łapię się na tym, że nawet jeśli drużyna ma kryzys, to kibice Piasta nie powinni się martwić, bo on ją z tego wyprowadzi.
Nie możemy traktować go jako strażaka, tylko trenera, który zespół wyciągnie z niemocy, a dodatkowo dołoży nowy akcent i zadba o progres dla drużyny. Piasta wyprowadził z zapaści z marżą dodatkowych korzyści.
Za to latem Fornalik być może znów będzie musiał przywdziać szaty Syzyfa. Na wykup Świerczoka potrzeba zasobnego portfela, prawdopodobny jest transfer Patryka Sokołowskiego.
Najważniejsze to pozostawić Placha, Czerwińskiego i pozyskać Świerczoka. Wydaje mi się, że w klubie będzie determinacja, by tego napastnika utrzymać. Natomiast powiedzmy szczerze, że odejście Sokołowskiego nie będzie oznaczało dla Piasta tąpnięcia. Traktuję to jako higienę naszej ligi, co pół roku kilku zawodników zmienia barwy. Ten transfer nie zaburzy sytuacji Piasta. Jeżeli pozostanie trójka, o której mówiłem, można przypuszczać, że kolejny sezon nie będzie dla Piasta gorszy od obecnego.
Czy Fornalik sprawdziłby się w topowym klubie?
Jest szkoleniowcem, który potrzebuje czasu. A wielkie kluby czasu nie dają. Bardziej przypisuję tego trenera do klubów drugiego rzędu, które on wynosi w następnych sezonach do pierwszego. Wydaje mi się, że jest przywiązany do Śląska, tam czuje się najlepiej. Przeprowadzka w inny region to dłuższa adaptacja, a w sytuacji, gdy właścicielom klubów brakuje cierpliwości, mógłby nie pokazać tego, co widzieliśmy choćby w Ruchu czy Piaście.
Komu wręczy pan honorowego Oscara?
Arturowi Borucowi. Za odważną decyzję o powrocie do ekstraklasy w takim wieku. Ale to właśnie jego definicja – nie pękamy na robocie. Sezon skończył z mistrzostwem, był tym, który podnosił Legię nie tylko piłkarsko. Jego obecność w szatni czy na boisku budowała kolegów. Tak jak Świerczok i jego obecność jest tym, co wspomaga piłkarzy Piasta, tak samo jest z Arturem w Legii. Honorowego Oscara przyznaję mu jako osobie szczególnej w naszej lidze.
Legii życzymy awansu do fazy grupowej w pucharach, a do pana pytanie: czy 41-letni Boruc będzie w stanie grać na wszystkich frontach?
Będzie typowany do tego elitarnego frontu, czyli meczów w Europie i najważniejszych w lidze. Jeśli przyjdzie w niej oddech czy czas na granie w Pucharze Polski, to są w Legii bramkarze, na których można to zrzucić. Artur zostanie wyznaczony do najważniejszych zadań.
Czy takie powroty, jak Boruca do Legii lub Błaszczykowskiego do Wisły, to coś ważnego dla ligi, również jej wartości marketingowej, czy przeceniamy takie ruchy?
Dzięki nim liga jest ciekawsza. Najwięcej na wspólnych treningach, pobycie w szatni czy zgrupowaniach zyskuje narybek, młodsi piłkarze, a oprócz nich trenerzy, kibice. Powrót do ligi u zmierzchu kariery jest aktem odwagi, na który nie każdy się decyduje, co jako były piłkarz jestem w stanie zrozumieć. Były też powroty rozczarowujące. Generalnie to jednak pozytywny impuls dla ligi i klubów, lubię wiadomości, gdy uznane nazwiska wracają do kraju, by tutaj schodzić ze sceny.