Kult jednostki
Oile w polityce to charakterystyczne określenie ma wciąż wyłącznie negatywną konotację – wystarczy wspomnieć Adolfa Hitlera w Niemczech, Józefa Stalina w ZSRR i Mao Tse-tunga (Mao Zedonga) w Chinach, o tyle w sporcie jest wprost przeciwnie. Podziwiamy bowiem największych jego bohaterów, darząc ich nierzadko wprost bałwochwalczym uwielbieniem. Na takie uwielbienie kibiców zasłużył z całą pewnością uważany już obiektywnie za najlepszego piłkarza świata Robert Lewandowski. W tym wypadku można śmiało przetransponować na futbol opinię Fryderyka Chopina i stwierdzić, że tak jak muzyka bez rytmu, tak też Bayern Monachium bez Lewandowskiego jest jak ciało bez duszy. I w gruncie rzeczy
– bez większego znaczenia pozostaje tu fakt wyrównania (a wkrótce zapewne pobicia) strzeleckiego rekordu Gerda Müllera, czyli 40 goli w jednym sezonie Bundesligi. Robert bowiem już dużo wcześniej wykazał swoją piłkarską klasę w skali wielu sezonów i przy wielu prestiżowych wyzwaniach. Potwierdzając to również podczas występów w reprezentacji Polski, choć w tym wypadku nigdy nie miał tak świetnych partnerów do gry, jacy towarzyszą mu w Bayernie.
Wminiony weekend mogliśmy prężyć pierś z dumy, ale nie tylko dlatego, że Lewy znów celnie strzelił, dokuczając tym razem Freiburgowi. Bo znacznie większym osiągnięciem popisała się na korcie w Rzymie Iga Świątek, która w porywającym stylu wygrała na Foro Italico mecz finałowy ważnego turnieju. Ta z całą pewnością najlepsza obecnie sportsmenka Warszawy awansowała właśnie do najściślejszej elity tenisistek i wszystko wskazuje na to, że już niedługo przewyższy zarówno naszą dawną gwiazdę Jadwigę Jędrzejowską, jak i niedawną mistrzynię – Agnieszkę Radwańską. Jeśliby doszukiwać się istotnej różnicy pomiędzy Agą i Igą, to bez wątpienia jest to ogólne przygotowanie fizyczne, o wiele lepsze, jeśli chodzi o Igę. Pamiętam, że przed laty, gdy wciąż nazbyt krucha Aga należała już do światowej czołówki tenisistek, w atletycznym szlifie pomógł jej pracujący w krakowskiej AWF trener Mirosław Wacek, wtedy najbardziej znany z sukcesów szkoleniowych w chodzie sportowym.
Ciesząc się z awansu Igi w hierarchii WTA, trudno nie pomyśleć o coraz bardziej realnej możliwości zrealizowania przez nią jednego z głównych tegorocznych celów – czyli zdobycia złotego medalu olimpijskiego w rywalizacji singlistek w Tokio. W moich wspomnieniach jest spotkanie z Agnieszką Radwańską w centrum prasowym na początku igrzysk olimpijskich 2012 w Londynie. Liczyliśmy wtedy, że krakowianka sięgnie po jakiś medal, ale nadzieje szybko prysły, bo ani w singlu, ani w deblu z siostrą Urszulą, ani w mikście z Marcinem Matkowskim nie udało się Agnieszcze wyjść poza wstępne rundy. Może Idze Świątek w Tokio pójdzie lepiej?
Atak na marginesie sukcesów Roberta i Igi nasuwają mi się ciekawe porównania. Największym mistrzem jest otóż ktoś, kto potrafi odnosić seryjne zwycięstwa i to w okresie wielu lat. Z tego punktu widzenia postacią bezkonkurencyjną wydaje się zdobywczyni pierwszego złota olimpijskiego dla Polski (Amsterdam 1928) dyskobolka Halina Konopacka, która w swojej specjalności nie przegrała ani razu przez całą karierę. Po wojnie przykładem arcymistrzostwa stała się kolejna gwiazda lekkoatletyki – Irena Kirszensteinn-szewińska, niepokonana w sezonie 1974. Triumfowała wtedy w dwudziestu pięciu biegach na 100 m, dwudziestu na 200 m i dwóch na 400 metrów, ustanawiając na obu ostatnich dystansach rekordy świata, a przebiegnięcie przez nią jednego okrążenia w 49.9 na stadionie Skry w Warszawie eksperci uznali za jeden z największych przełomów w historii lekkoatletyki. Ogłoszono wtedy Irenę najlepszą sportsmenką na kuli ziemskiej. Podobnego sukcesu życzę Idze i Robertowi (jemu akurat w męskiej rywalizacji).