JEŚLI KOGOŚ ŻEGNAĆ, TO Z KLASĄ
Jestem zaskoczony przyjściem Kamila Grosickiego do Pogoni, ale to miłe zaskoczenie. Z tego, co słyszałem od kilku zorientowanych osób, Kamil czekał na kluby tureckie i arabskie. Grając w Arabii Saudyjskiej lub Katarze mógłby podnieść bonus na koniec kariery i mocno zarobić. On jednak przystał na ofertę klubu ze Szczecina i kibice oglądający ekstraklasę mogą się tylko z tego cieszyć. Ten transfer fajnie pokazuje nam drogę, jaką ostatnio przeszła Pogoń. Od ligowego średniaka ten zespół urósł do miana jednego z najlepszych i najbardziej stabilnych polskich klubów. Samo to, jak utrzymany w tajemnicy był transfer Grosika, dużo mówi o Pogoni i profesjonalizmie, który tam zapanował. W poprzednich rozgrywkach trener Kosta Runjaic ustabilizował defensywę, doszedł Michał Kucharczyk, który okazał się bardzo dużym wzmocnieniem, doszli też Piotr Parzyszek, Rafał Kurzawa i teraz Grosik. Do tej ekipy przydałby się jeszcze napastnik gwarantujący dwadzieścia goli w sezonie i mamy drużynę w stu procentach gotową do walki o mistrzostwo Polski. Za kilka miesięcy skończy się stawiannie stadionu w Szczecinie. Te dwie budowy – obiektu i drużyny ładnie zgrywają się w czasie i ich ukończenie może dać fanom Portowców sporo radości.
Paradoksalnie gra w Pogoni może ponownie otworzyć „Grosikowi” drzwi do reprezentacji Polski. Paulo Sousa powoływał już graczy z naszej ligi i dla skrzydłowego nie powinno być wyjątku. Teraz wśród nominowanych nie znalazł się Kamil Piątkowski, który dopiero co opuścił naszą ligę. Jest za to Kacper Kozłowski z Pogoni, który w EURO 2020 wstydu nie przyniósł. Powołania z naszej ligi opierają się w dużej mierze na opiniach doradców Sousy. Myślę, że szanse w kadrze dostawać będą przede wszystkim zawodnicy grający za granicą. Grosicki ma pół roku na to, by zostać najlepszym piłkarzem ekstraklasy. Kilka dobrych występów pomoże mu zbudować pewność siebie i wrócić do meczowego rytmu, bo tego w ostatnim sezonie mu brakowało. W metrykę też bym mu nie zaglądał, starsi od niego wracali do swoich reprezentacji i pchali je do przodu. Przykładów jest wiele. Zobaczymy też, jak potoczą się losy Sousy. Mamy nowego prezesa PZPN, trwające eliminacje mistrzostw świata i może nastąpić kolejna zmiana selekcjonera. Z drugiej strony mamy w Legii Czesława Michniewicza, który rozwija swój warsztat i staje się poważnym kandydatem do objęcia stanowiska trenerea drużyny narodowej. A Michniewicz bardzo dobrze zna nowego piłkarza Pogoni i przy takim scenariuszu „Grosik” niedługo znów może dorzucać piłki do „Lewego”.
Cieszy mnie fakt, że coraz lepsi piłkarze trafiają do naszej ligi. Kibice są rozpieszczani, bo mogą oglądać na polskich boiskach Kubę Błaszczykowskiego, Artura Boruca, Michała Pazdana czy Lukasa Podolskiego. Każdy z nich spokojnie mógłby pograć jeszcze za granicą, ale woleli zakotwiczyć w Polsce. To jest siła przede wszystkim tych klubów, do których dołączyli. Gracze chcą się z nimi identyfikować i pomóc swoim doświadczeniem zdobytym w zagranicznych ligach. Rutynowani piłkarze nie tylko chcą pomagać na boisku, ale i poza nim. W Krakowie Kuba wyłożył własne pieniądze na ratowanie klubu i występuje praktycznie za darmo. Napędza go miłość do Wisły i taka postawa jest godna naśladowania. Miłości do polskiego klubu nie krył też Podolski. Gdyby Poldi trafił do Legii czy Lecha, to byłby tam profesorem, a on wybrał swój Górnik, który – nie oszukujmy się – nie powinien być szczytem marzeń mistrza świata. Jestem tym zbudowany i mam wielką nadzieję, że młodzi zawodnicy będą się uczyć od gwiazd i później przekładać te nauki na reprezentację.
Wmeczach kadry nie będziemy już oglądać Łukasza Fabiańskiego, który po kilkunastu latach postanowił zakończyć reprezentacyjną karierę. Nie ma sensu wypisywać tu jego zasług. Łukasz jest jednym z najlepszych polskich bramkarzy w historii i na stałe wpisał się w dzieje naszego futbolu. Z tego powodu należy mu się pożegnalny występ w koszulce z orłem na piersi. Nie tylko jemu. Na taki mecz zasłużył też Kuba Błaszczykowski. Pamiętam piękne pożegnanie Artura Boruca, czy ostatni mecz w kadrze Łukasza Piszczka. To były magiczne chwile, gdy wielcy zawodnicy mogli jeszcze raz dać radość swoimi zagraniami, a na koniec ukłonić się kibicom, którzy przez lata trzymali za nich kciuki. Są jednak zasłużeni zawodnicy, którym nie było dane pożegnać się z kadrą. Jacek Krzynówek, Tomek Hajto czy Piotr Świerczewski – dali nam awanse do mundiali i zawsze byli oddani biało-czerwonym barwom. Żaden z nich nie zagrał jednak pożegnalnego meczu, co uważam za spore niedopatrzenie. Pamiętam, jak z kadrą żegnał się Michał Żewłakow. Mecz towarzyski z Grecją w Pireusie to kpina. Rekordzista pod względem występów w reprezentacji Polski odszedł z niej gdzieś daleko, bez wsparcia kibiców i bez ich ostatnich braw. Nie tak powinno to wyglądać. Mam nadzieję, że oprócz poprawy szkolenia, nowe władze PZPN popracują również nad tym, jak żegnać zasłużonych dla reprezentacji piłkarzy.