POWODZENIA!

Dziwne to uczucie – mamy końcówkę listopada, za oknem płatki pierwszego śniegu, tymczasem właśnie rozpoczynają się mistrzostwa świata. Im bliżej do inauguracji, tym wyraźniej słychać było krytyczne głosy co do miejsca i czasu rozgrywania tego turnieju. Krytyka pojawiła się praktycznie od początku, tuż po ogłoszeniu decyzji FIFA o wyborze gospodarza, ale teraz coraz więcej kibiców otwiera oczy i zauważa pewne problemy. Jak najbardziej jestem przeciwny chuliganom grasującym po ulicach i obrzucającym się butelkami czy demolującym lokale, ale tutaj zdaje się, że mamy przegięcie w drugą stronę – ten turniej pozbawiony będzie wszelkiej kibicowskiej spontaniczności. Obawiam się, że to będą mistrzostwa zamknięte w złotej klatce. Międzynarodowe turnieje – czy to mistrzostwa świata, czy Europy – są też okazją do promowania pewnych pozytywnych wartości: tolerancji, solidarności, fair play. Obawiam się, że ten w Katarze nie będzie się dobrze kojarzył. Wręcz przeciwnie – kraj zyskał i ugruntował reputację miejsca nietolerancyjnego, w którym łamane są prawa człowieka. Będzie to raczej negatywna lekcja, gdzie i jak turnieju nie organizować. I że pieniądze w futbolu to nie wszystko. W tym przypadku wręcz stały się czynnikiem ograniczającym radość z piłki. Odnośnie zaś do terminu – oprócz tego, że mamy późną jesień, to piłkarze pojechali do Kataru bez okresu przygotowawczego. Teoretycznie więc każdy z nich powinien być w rytmie meczowym, ale jak wiemy w naszym przypadku, z tym jest różnie.

C★★★

zego oczekuję po grze reprezentacji Polski? Po starcie naszej kadry z lotniska Okęcie do południowej granicy odprowadzały samolot dwa myśliwce F-16. Mówiąc żartem, te F-16 towarzyszyły nam już dzień wcześniej na stadionie Legii, bo mniej więcej w takim tempie na naszym tle biegali piłkarze reprezentacji Chile. Chilijczycy do mundialu się nie zakwalifikowali, ale gdyby na mecz przyszedł jakiś kibic, który nie wiedziałby, która z drużyn jest jednym z 32 finalistów, to zapewne wskazałby na zespół, w którym grają Alexis Sanchez, Diego Valencia i Arturo Vidal. Owszem, my graliśmy rezerwami, nasze największe gwiazdy (Robert Lewandowski, Piotr Zieliński czy Matty Cash) siedziały na ławce, ale niedopuszczalne jest, żeby różnica była tak wielka na naszą niekorzyść. Swoją drogą, nie bardzo rozumiem, dlaczego selekcjoner Czesław Michniewicz nie skorzystał z okazji, by w ostatnim sparingu spróbować zagrać jedenastką zbliżoną do tej, która wyjdzie na stadion we wtorek. Trener i niektórzy piłkarze, jak Grzegorz Krychowiak, zapowiadają, że nie ma co spodziewać się innej taktyki i gry na turnieju w Katarze. Z Chile udało nam się wygrać i podobny wynik wziąłbym w ciemno po wtorkowym spotkaniu z Meksykiem, ale jednak wierzę, a wręcz oczekuję, że pokażemy się z lepszej strony. Że te czołgi, które oglądaliśmy na stadionie Legii, zamienimy na jakieś szybsze pojazdy, że to nasi zawodnicy pokażą takie możliwości, jak żegnające je samoloty bojowe. Przychylam się do opinii, którą na konferencji prasowej wyraził Cash, że w tej drużynie jest dużo jakości. Mam nadzieję, że nikt mu nie przetłumaczył wypowiedzi Krychowiaka: ani tego zdania, które rzucił w przerwie spotkania („To była solidna połowa, tak trzymać”), ani tym bardziej tej pomeczowej (że musimy nastawić się na bronienie i liczenie choćby na pół szansy).

P★★★

rawda jest taka, że kluczową rolę odgrywać będzie nastawienie mentalne. Lepiej więc słuchać tych, którym zależy nie tylko na wyniku, ale też przyjemności czerpanej z gry i pokazania na boisku czegoś więcej, niż tylko umiejętności przerywania akcji rywali.

Nasz selekcjoner przyjął taktykę oblężonej twierdzy: nikt na nas nie liczy, wszyscy są przeciwko nam i to bardzo dobrze, bo nie mamy nic do stracenia, możemy zaś sprawić niespodziankę. Dobrze by było, gdyby trener przyjął do wiadomości, że 99 procent kibiców i ekspertów trzyma za tę drużynę kciuki i będzie cieszyć się z sukcesu (jakim byłoby już wyjście z grupy). Trzeba jednak dokonać rozróżnienia między merytoryczną krytyką, a zawiścią czy nieżyczliwością. Niestety, po meczu z Chile trudno było o entuzjazm, bo nasza gra nie skłaniała do optymizmu, nie był to poziom, który oglądać będziemy na turnieju w Katarze, chyba nawet w wykonaniu ekipy gospodarzy, Iranu czy innych drużyn uznawanych za outsiderów. Tym bardziej nie chciałbym, żeby to naszej kadrze przypadła rola chłopca do bicia czy turniejowego pośmiewiska. Oczywiście wynik jest kluczowy, ale jeśli weźmiemy pod uwagę dwa mecze z historii mistrzostw świata: przegrany 0:4 z Brazylią podczas mundialu w Meksyku w 1986 roku (w którym miałem przyjemność grać) i wygrany 1:0 z Japonią w poprzednich mistrzostwach w 2018 roku (w Rosji), to chyba jednak milej wspomina się to pierwsze spotkanie. Niestety naszym ostatnim akcentem na mundialu było to wstydliwe kilkanaście minut starcia z Japończykami, kiedy żadna z drużyn nie chciała zbliżyć się do bramki rywala. Mam nadzieję, że w Katarze zmażemy tę plamę, wykorzystamy tkwiący w naszej drużynie potencjał i atrakcyjną grą poprawimy wizerunek. Tego życzę naszym piłkarzom i za to trzymam mocno kciuki. Bo wierzę, że stać nas na dużo więcej. Powodzenia!