LEWANDOWSKI W TYM PIEKLE JUŻ BYŁ

Gdy Kazimierz Deyna szykował się do meczu z Argentyną na mundialu w 1978 roku, w tamtej narodowej drużynie odgrywał podobną rolę jak teraz Robert Lewandowski. Obaj byli wielkimi piłkarzami, kapitanami, strzelcami wyborowymi, liderami i wykonawcami jedenastek. Innych analogii już nie chcemy.

Starcie z Argentyną, która wówczas organizowała mundial, było meczem numer cztery – już w drugiej fazie turnieju, również rozgrywanej w grupie. Deyna miał niespełna 31 lat, a wtedy dla piłkarza był to już wiek dosyć zaawansowany. Debiutował dziesięć lat wcześniej, co czyniło go najbardziej doświadczonym zawodnikiem Biało-czerwonych. Lewandowski skończył 34 lata, ale ciągle jest w dobrej formie fizycznej. Wprawdzie zwraca uwagę, że to może być już jego ostatni mundial, lecz wszyscy się zgodzimy, że dużo w tym kokieterii, że jeszcze nic nie jest przesądzone, że najpierw na ten amerykański mundial awansujmy, a jeżeli się uda, to i dla „Lewego” trzeci z rzędu turniej będzie kuszący. Kadrowe statystyki Roberta imponują. W narodowej drużynie gra od 14 lat i wykręcił takie liczby, że pewnie jeszcze długo nikt mu nie dorówna, a pod względem zdobytych bramek może nawet nigdy. Deyna nie miał takich statystyk, choć trzeba dodać, że nie był napastnikiem. Według dzisiejszej nomenklatury grał na „dziesiątce”, na pozycji bliższej Piotrowi Zielińskiemu. Natomiast liderowanie, autorytet w szatni i opaska kapitańska każą stawiać „Kakę” obok Lewandowskiego.

A jeżeli skupimy się tylko na meczach turniejowych, okaże się, że

Deyna był jednak skuteczniejszym snajperem niż „Lewy”! Piłkarz Legii przed meczem z Argentyną miał 10 występów na dwóch mundialach oraz tyle samo na dwóch igrzyskach olimpijskich (w tych 20 spotkaniach Polacy doznali tylko dwóch porażek) i strzelił w nich łącznie 12 goli. A Lewandowski przed środowym meczem ma na koncie 5 meczów na MŚ i 11 na EURO (w tych 16 występach jest 6 porażek), 6 goli. Deyna był nawet królem strzelców igrzysk w 1972 roku i choć za zdobywanie bramek odpowiadali tacy snajperzy jak Andrzej Szarmach czy Grzegorz Lato, kapitan w Argentynie znajdował dla siebie przestrzeń nie tylko do organizowania ofensywnej gry oraz asyst, ale sam też potrafił posłać piłkę do siatki.

D★★★

la Deyny przyszedł jednak mecz z Argentyną w Rosario (mieście, w którym dziewięć lat później urodził się Lionel Messi). To dzień, który miał spełnić marzenia o złotej polskiej jedenastce, bo tak wysoko wieszaliśmy poprzeczkę i piłkarze nawet specjalnie nie protestowali. Przy stanie 0:1 rzutu karnego nie wykorzystał kapitan. Strzelił zbyt lekko i zbyt blisko środka bramki, bramkarz musiałby zamienić się w słup soli, żeby nie ruszyć w dobrą stronę za sygnalizowanym strzałem. Po tym podcinającym skrzydła incydencie nie posypała się gra Polaków, ale za to gospodarze dostali wiatru. Uwierzyli, że już nic nie może ich złamać. Strzelili jeszcze jednego gola. Wygrali 2:0. Nasi piłkarze z trudem akceptowali porażkę, bo grali najlepszy mecz może nawet od 1975 roku, kiedy w eliminacjach ME pokonali Holandię 4:1. Tym razem nie mieli szczęścia, przecież ten karny mógł wszystko zmienić. Z boiska schodzili pokonani, ale z podniesionymi głowami. Brzmi jak paradoks, lecz po meczu przegranym dwubramkową różnicą zasłużyli na brawa. Wtedy emocje i rozczarowanie były zbyt gorące, by ich odpowiednio ocenić. Z perspektywy czasu widać to znacznie lepiej.

O★★★

d tej pory nie było okazji do pełnowymiarowego rewanżu, bo z Argentyną graliśmy tylko w meczach towarzyskich. Los taką możliwość daje Polsce dopiero teraz i to rywale mają nóż na gardle, bo tylko zwycięstwo daje im pewność awansu, nam wystarcza już remis, a przy dobrym układzie nawet porażka nie odbierze 1/8 finału. Pozycja wyjściowa jest bardzo optymistyczna. Szczerze mówiąc, nie wierzę, że moglibyśmy taką szansę zaprzepaścić, zanosi się na piękny wieczór dla polskiego futbolu. Hasło „Lewandowski w roli Deyny” tylko na pierwszy rzut oka akurat dzisiaj może zabrzmieć niepokojąco. Dla Deyny przeklęty mecz z Argentyną był praktycznie końcem reprezentacyjnej kariery, na mundialu zagrał jeszcze dwa razy, ale czuł się źle, dźwigał brzemię zmarnowanego karnego, mentalnie sobie z tym nie poradził. I tak miał szczęście, że nie istniały jeszcze media społecznościowe, bo już wcześniej na polskich stadionach jako piłkarz Legii przekonywał się, że miał spory „elektorat negatywny”. Hejterzy w sieci chętnie by się na niego rzucili. W meczu z Argentyną zstąpił do piekieł i w kontekście kadry już się stamtąd nie wydostał.

Inaczej niż Robert Lewandowski, który na mundialu też zmarnował karnego, tyle że nie w tak istotnym dla wielkich narodowych planów meczu. Zdarzyło mu się to w pierwszym spotkaniu, kiedy jeszcze wszystko dało się naprawić. Na dodatek Meksykowi strzelał z jedenastu metrów przy stanie 0:0 i ten niezły wynik utrzymał się do końca. No a w drugim występie popisowo odkupił winę asystą i bramką. Jeżeli ktokolwiek w „Lewego” zwątpił, teraz się nie przyzna, choćby go rozżarzonym żelazem przypalali. Lewandowski znowu jest mocny, a gdy z Argentyną będzie dla nas rzut karny, na pewno trafi do bramki.

O to można się zakładać.