(Skra)dzione tradycje
Gdzieś w zakamarkach archiwum „Przeglądu Sportowego” odnalazłem zdjęcie z finału mistrzostw Polski siatkarzy z 2011 roku. W strugach lejącego się szampana Mariusz Wlazły ściska się z Michałem Winiarskim, obok szczęśliwy Paweł Woicki i triumfujący Daniel Pliński, a w tle trener Jacek Nawrocki przyjmujący gratulacje od prezesa Konrada Piechockiego. PGE Skra Bełchatów zdobyła właśnie siódmy z rzędu tytuł mistrzowski. Hegemonia trwała w najlepsze i nikomu nawet nie przyszłoby do głowy, że bełchatowski klub kiedykolwiek może wpaść w tarapaty. A jednak! Skra to zawsze była marka z najwyższym znakiem jakości. Czołowi zawodnicy marzyli o transferze do Bełchatowa i bynajmniej nie przyciągał ich do tego miasta krajobraz z kopalniami i kominami w tle. Klub zapewniał jednak wysokie pensje, najwyższy poziom sportowy, stabilizację i profesjonalną opiekę. Ot, siatkarska kraina mlekiem i miodem płynąca. Tak było jeszcze do niedawna. Jak jest teraz? Nie chodzi już nawet o to, że ostatnie mistrzostwo Skra zdobyła cztery lata temu, a dwa poprzednie sezony zakończyła poza podium. Idzie raczej o to, co dzieje się wewnątrz zasłużonego klubu. Na mecz Pucharu CEV bełchatowianie wybrali się ostatnio autokarem, spędzając kilkanaście godzin w podróży w jedną stronę. Kiedyś nie do pomyślenia, dzisiaj w klubie nie ma jednak pieniędzy. Budżet został mocno okrojony, zawodnicy nie dostają na czas pensji, a w zarządzie toczy się ostra walka o władzę. Podważane są kompetencje Piechockiego, który od 24 lat zawiaduje klubem. I co, nagle okazało się, że jest nieudacznikiem, szkodnikiem i nie nadaje się do pełnienia tej funkcji? grę o Skrę zaangażowali się politycy i to jest w tym wszystkim najgorsze, bo oni jak już się za coś biorą, to zwykle nic dobrego z tego nie wynika. Zbudować sportową potęgę nie jest łatwo, ale doprowadzić ją do ruiny można bardzo szybko. Przykładu nie trzeba szukać daleko, ot choćby oddalona o niespełna 100 kilometrów od Bełchatowa Częstochowa, w której kiedyś był wielki siatkarski klub. Do momentu, gdy sprawy w swoje ręce wzięli nieudacznicy z politycznego nadania. Chciałoby się powtórzyć za Wojciechem Młynarskim refren jednej z jego piosenek: „Co by tu jeszcze spieprzyć, panowie, co by tu jeszcze?”, gdyby nie fakt, że w Bełchatowie karty rozdaje akurat pewna wpływowa i ważna pani, która naprawdę dużo może. Ostatnio przekonał się o tym sam prezes TVP Jacek Kurski, na którego owa dama wydała polityczny wyrok. Teraz czas na Piechockiego? Z całym szacunkiem dla osiągnięć wieloletniego sternika bełchatowskiego klubu, dla mnie nie jest ważne, kto będzie zarządzał Skrą. Boję się jednak, że te polityczne gierki zakończą się zatopieniem kolejnego wielkiego klubu i w Bełchatowie zostaną już tylko smutno dymiące kominy.
I piękne wspomnienia, jak te sprzed ponad dekady i z odnalezionego zdjęcia. Historia pisze naprawdę zaskakujące scenariusze, bo kto 11 lat temu wpadłby na diabelski pomysł, że trenerem Czarnych Radom zostanie Paweł Woicki, który jeszcze kilka dni wcześniej biegał po boisku w krótkich spodenkach? I że zastąpi na stanowisku Jacka Nawrockiego, z którym w 2011 roku ściskał się po złocie mistrzostw Polski? „Wujek” chciał jeszcze trochę pograć w siatkówkę, podobnie jak jego niezniszczalny rówieśnik Mariusz Wlazły, który w Treflu Gdańsk z uśmiechem na twarzy przekwalifikował się na przyjmującego. Ale czy mógł odrzucić propozycję nie do odrzucenia, by poprowadzić zespół w Pluslidze? Podobną drogą poszli inni bohaterowie z tamtego zdjęcia – Michał Winiarski z sukcesami prowadzi Aluron Zawiercie, a Daniel Pliński sprawił, że Stal Nysa została objawieniem pierwszej części sezonu. „Wujek” zadanie ma o niebo trudniejsze, bo musi wyrwać drużynę z marazmu i… czarnej dziury, naprawiając błędy działaczy, którzy przed sezonem zakontraktowali takie „gwiazdy” jak mistrz olimpijski Mauricio. Brazylijczyk myślał chyba, że w Pluslidze daleko zajedzie na samym nazwisku i zjechał, ale na ławkę rezerwowych.
W