BRAK SENTYMENTÓW W PLUSLIDZE

Nie ma świętości, sentymentów ani kolegów. Taka maksyma funkcjonuje nie tylko w życiu, ale także w sporcie. W wielu przypadkach człowiek całkowicie zatraca się w marzeniach, realizując je ciężkim treningiem i wieloma wyrzeczeniami. Sny o karierze na miarę Roberta Lewandowskiego, Bartosza Kurka czy Kamila Stocha dotyczą milionów dzieci, ale na palcach jednej ręki można policzyć tych, którzy faktycznie odnieśli sukces. Nigdy nie poznamy, ile trupów w szafie pozostawili po sobie, bo sport na najwyższym poziomie to samotność i bezkompromisowość.

P★★★

ierwszego śniegu w Polsce nie doczekało trzech plusligowych trenerów: Holender Harry Brokking z BBTS Bielsko-biała, Włoch Roberto Santilli z Projektu Warszawa oraz były selekcjoner reprezentacji Polski siatkarek Jacek Nawrocki z Cerradu Enei Czarnych Radom. Trzy zmiany na szesnaście klubów to jak na nerwową sytuację i krótkowzroczność polskich prezesów pozytywnie zaskakujący wynik. Sytuacja każdego z tych trenerów była jednak inna. Holender zapłacił za minimalistyczne podejście, bo trzy albo cztery miliony w budżecie obecnie nie wystarczą, aby prezentować ciekawą siatkówkę i dozbroić się po powrocie do ekstraklasy. Z kolei Santilli był przed sezonem powodem zazdrości wielu polskich trenerów, którzy nie dostali szansy od dyrektora sportowego Projektu Piotra Gacka. Klub ze stolicy wciąż przeżywa boom na siatkówkę, ma stabilnego sponsora i jest bardzo mocną personalnie drużyną, przegrywającą ostatnio z kontuzjami i mającą za sobą fatalny początek sezonu. Dla Włocha przygoda z zespołem z Warszawy była automatycznym biletem w jedną stronę, oznaczającym powrót do ojczyzny. Projekt potrzebuje bowiem wyniku tu i teraz, a nie modlitwy o pierwszą ósemkę tabeli. Wiadomo już jednak, że czas działa na korzyść ekipy z Warszawy, bo grające tam nazwiska w końcu muszą odpalić. To kwestia zaufania, a Gacek jest na tyle wyważoną osobą, że nie pozwoli sobie na to, aby zmieniać drugi raz głównodowodzącego tego okrętu.

Trzecia sytuacja to zatrudnienie, które mnie nie tyle nawet zaskoczyło, co wręcz zabetonowało. W historii siatkówki na najwyższym poziomie nie przypominam sobie takiego momentu, w którym po fatalnym początku sezonu jedno z najważniejszych ogniw w drużynie, czyli rozgrywający, po spotkaniu z prezesem klubu decyduje się rozwiązać umowę i zakończyć karierę, aby objąć posadę pierwszego trenera. Taka sytuacja miała miejsce w Radomiu po zwolnieniu człowieka, który jeszcze kilka miesięcy temu dał Pawłowi Woickiemu ostatnią szansę na pełnienie funkcji pierwszego rozgrywającego i godne pożegnanie się z ligową siatkówką. Niektóre propozycje w życiu nie przychodzą łatwo, ale za kilka tygodni lub miesięcy dowiemy się, jaka była prawda i jak sam Nawrocki widział całą tę sytuację. awodników kończących kariery i wchodzących w rolę trenera mieliśmy już kilku. Jeden z nich, a mianowicie Stephane Antiga, zrobił to fenomenalnie. Zdjął spodenki, nałożył dres, wziął sobie do pomocy Philippe’a Blain’a i zdobył z reprezentacją Polski mistrzostwo świata. Taki idealny materiał na książkę czy hollywoodzki scenariusz jest możliwy tylko w Polsce. Naturalnym zachowaniem jest jednak droga, którą podąża Michał Winiarski. Sam nie ukrywał, że jego mentorem i człowiekiem, który dał mu najwięcej pod względem warsztatu, był Roberto Piazza, czyli były trener PGE Skry Bełchatów. Bycie asystentem takiego szkoleniowca otworzyło „Winiarowi” oczy i pozwoliło przygotować się do zawodu. Z kolei Woicki miał możliwość pracy z grupami

Z★★★

młodzieżowymi, zdobywał medale na różnych imprezach i był chwalony przez młodych zawodników. Tyle że siatkówka reprezentacyjna, bez względu na kategorię wiekową, i siatkówka ligowa to dwa zupełnie różne systemy wartości oraz modele prowadzenia grup. rudno jest mi sobie wyobrazić sytuację, w której Woicki po fatalnym początku sezonu, w którym był jednym z antybohaterów radomskiej siatkówki, zbuduje zaufanie i szacunek jeszcze do niedawna swoich kolegów z szatni. Życie często mnie zaskakuje, więc może na koniec sezonu będę musiał odszczekać swoje słowa, bo Cerrad zacznie grać na miarę swych możliwości personalnych. Osobną kwestią jest tu podejście radomskich działaczy, bo odnoszę wrażenie, że po sezonie wycieczka do sponsorów może skończyć się tym, że w zasłużonym dla polskiej siatkówki mieście w przyszłym sezonie zabraknie miejsca dla Plusligi.

TW★★★

zawodzie trenera na pewno nie ma moralności i kumpli. W środowisku, w którym funkcjonowałem przez wiele lat, nie było krystalicznych osób. Aby być wyróżniającą się postacią, trzeba być egoistą, który robi wszystko, żeby jak najlepiej przygotować się do meczu czy sezonu. Jestem ostatnią osobą, która powinna się wypowiadać na temat kwestii moralnych, ale Woicki jest na tyle inteligentną osobą, że na pewno przewidział sytuację, w której w niedalekiej przyszłości będzie mógł zamienić się miejscami i w równie nieprzyjemnych okolicznościach pożegnać z pracą. Oczywiście mu tego nie życzę. Prawda jest jednak taka, że nie mamy sentymentów dla swoich przeciwników, z jakiego więc powodu mielibyśmy mieć je dla kolegów albo ludzi, z którymi pracowało się w sztabach szkoleniowych? Mamy XXI wiek, sport to biznes, a romantyczne czasy już dawno minęły.