ARGENTYŃSKIE TANGO NIESTETY NIE DLA NAS
IZA: Kojarzycie taki moment, że nagle uświadamiacie sobie, jak ważna jest chwila, którą właśnie przeżywacie? Kiedy na stadionie 974 zgasły światła, na środek murawy wjechał wielki puchar, a dookoła niego rozbłysły sztuczne ognie, dotarło do mnie, że za chwilę rozpocznie się najważniejszy mecz, jaki kiedykolwiek widziałam na własne oczy. Mazurek Dąbrowskiego zawsze wywołuje na moim ciele ciarki, jednak w środę były inne – przez kilkanaście sekund rozpływałam się w tych dźwiękach, które tego wieczoru wyjątkowo podnosiły wibracje ponad 40 tysięcy widzów, wśród których niestety była tylko garstka Polaków. Czułam ogromne wzruszenie, że po 18 latach pracy w „Przeglądzie Sportowym” nie tylko po raz pierwszy jestem na mundialu, ale też że zaraz zobaczę mecz, który może przejść do historii, który może dać nam pierwszy od 1986 roku awans do 1/8 finału. A na dodatek po jednej stronie Robert Lewandowski, po drugiej Leo Messi. Tak, czułam się wyróżniona.
Niestety, jak to często bywa, wzniosłe emocje szybko zostały rozmyte przez brzydką rzeczywistość. Patrzyłam, jak Polacy są całkowicie stłamszeni przez bawiących się piłką Argentyńczyków, znów przypomniały mi się te smutne czasy, kiedy na wielkich turniejach przed blamażem musiał nas ratować bramkarz – od razu przypomina mi się 2006 rok, kiedy po meczu z Niemcami na mistrzostwach zachwycaliśmy się fenomenalnymi paradami Artura Boruca. Oczywiście po przegranym spotkaniu. Nie lubię tamtych czasów, w których zaczynałam pracę w gazecie i moja naiwna kibicowska wiara w sukces zostawała rozmyta przez kolejne porażki, gdy dwie ofensywne akcje na mecz były wszystkim, na co nas było stać. Robert Lewandowski sprawił, że ta impotencja w ofensywie została na kilka dobrych lat uleczona, niestety spotkanie z Argentyną znów o niej przypomniało. Patrzyłam na bezradnego kapitana, zastanawiając się, czy awans po takim spotkaniu da mu satysfakcję? Jak on tak naprawdę się czuje, gdy na tym mundialu jest po prostu bezbarwny – inaczej przy tak defensywnej taktyce być nie może. Rozważałam tę kwestię, gdyż do napisania miałam pomeczowe wnioski – problem polega na tym, że trzeba je tworzyć już w trakcie meczu, a w momencie, gdy sędzia gwizdnie po raz ostatni, wysłać gotowe do gazety/internetu. Tylko jak to zrobić, jeśli po naszej porażce 0:2 nic jeszcze nie było jasne? Jedna bramka Meksyku więcej w spotkaniu z Saudyjczykami wyrzuciłaby nas z turnieju. A tym samym zmieniła wiele z wniosków wyciąganych podczas meczu. Byłam na dziesiątkach, a może i setkach spotkań kadry, wiele razy podobne teksty tworzyłam, jednak przysięgam, że takiego stresu nie czułam nigdy wcześniej – może dlatego, że roku 1986 nie mam prawa pamiętać, a przez kolejne 36 lat nie doświadczyliśmy, jak to jest wyjść z grupy na mistrzostwach świata. Tak, doceniam, że to się udało. Niestety „udało” to słowo, które najlepiej nasz awans określa. Nie mam poczucia, że sumiennie na nie zapracowaliśmy, że to efekt dobrze wykonanej roboty. Wręcz przeciwnie – zawdzięczamy to Szczęsnemu.
Kiedy pierwszy stres zszedł, byłam skonfundowana. Nie wiedziałam, jaka właściwie emocja we mnie przeważa: czy niekwestionowana radość z awansu, czy zażenowanie naszą grą, od której uciec się nie da. Po chwili przekonałam się, że taki dysonans odczuć dotyka wielu Polaków, niezależnie czy mecz widzieli na żywo, czy przed telewizorami. „Ale czy po takim meczu oni zasłużyli, by tu zostać?” – słyszę pytanie kobiety, która wychodzi ze stadionu. Mężczyźni obok niemal chórem jej odpowiadają: „Nie”. Szkoda mi tych ludzi, którzy wydali ogromne sumy, by zobaczyć Biało-czerwonych w Katarze na żywo. Przed spotkaniem rozmawiamy z dwoma mężczyznami, którzy przyjechali już w dniu meczu otwarcia, 20 listopada. – Podróżowaliśmy w dość skomplikowany sposób: z Wiednia polecieliśmy do Dammamu w Arabii Saudyjskiej, stamtąd do miejscowości Al Hofuf, gdzie wzięliśmy nawet udział w reklamówce arabskich kolei, w końcu taksówką dotarliśmy do granicy z Katarem – opowiada jeden z polskich kibiców. Ich historia nie jest niczym wyjątkowym, wyprawa na mundial była ogromnym wyzwaniem i logistycznym, i finansowym. Tym bardziej mi tych osób szkoda, ponieważ – nie patrząc na środkowy mecz z Arabią Saudyjską – musieli przełknąć, że Argentyńczycy tańczą z piłką wyrafinowane tango, a nasi poruszają się w rytm taniego disco polo. Choć przynajmniej nie czują rozczarowania ogólną porażką na turnieju, bo przecież jest awans. On osładza mankamenty, pytanie: na jak długo?
Na razie hasło „awans” działa. Nie dziwiłam się wzruszeniu młodego Kuby Kamińskiego, który po meczu opowiadał, że spełnił swoje marzenia: zadebiutował na mundialu, awansował do 1/8 finału, na dodatek zrobił to na oczach ojca, którego ściągnął do Kataru w ostatniej chwili. Mnie jednak bliżej do weterana Kamila Glika, który przyznaje, że jest to słodko-gorzka radość. Dotąd mi nieznana, jednak naprawdę trudno mi się cieszyć z porażki. Szczególnie w takim stylu.