Pędzi jak bolid F1
Piotr Michalski to lider polskich sprinterów na torze długim, co potwierdził nie tylko podczas igrzysk w Pekinie.
Miłośnik Formuły 1, który na łyżwiarskim torze pędzi niczym najlepsi kierowcy świata. Minionym sezonem Piotr Michalski potwierdził, że jest najlepszym polskim sprinterem. Podczas zimowych igrzysk w Pekinie dwa razy otarł się o podium, do którego brakowało mu zaledwie setnych sekundy. Obecny sezon także zaczął z wysokiego C, a w poprzednim stawał na podium Pucharu Świata tak indywidualnie, jak i z drużyną, zdobywając także mistrzostwo Europy na dystansie
500 m.
Po pierwsze Schumacher
Kiedy był dzieckiem, często zasiadał przed telewizorem razem z ojcem, oglądając wyścigi Formuły 1. Mały Piotr fascynował się kolejnymi triumfami Michaela Schumachera i Ferrari, a później swoją pasję przeniósł na polskiego rodzynka na torze wyścigowym, czyli Roberta Kubicę. Dziś zwraca uwagę na takich kierowców jak Lando Norris, Charles Leclerc czy Carlos Sainz junior. Oni muszą rozłożyć swoje siły na dużo dłuższy dystans, a Michalski w nieco ponad 34 sekundy pokonuje 500 m na długim torze, a ostatnie miesiące przypieczętowały jego przynależność do światowej czołówki. O ile wcześniejsze cykle olimpijskie przyzwyczaiły nas do sukcesów polskich panczenistów na średnich i długich dystansach, a zwłaszcza w biegach drużynowych, to ostatnie sezony dowodzą, jak silna jest grupa sprinterów – zarówno pań, jak i panów. Jej zdecydowanym liderem jest właśnie Piotr Michalski. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zakończył poprzedni sezon na czwartym miejscu na swoim koronnym dystansie 500 m, w finałowych zawodach w Heerenveen stając na drugim stopniu podium. Wcześniej sięgał jeszcze po tytuł mistrza Europy, a do tego dołożył brąz w drużynowym sprincie. Grono zawodników, którzy mogli w Pekinie stanąć na podium na dystansie 500 m, było dość szerokie, a Michalski nastawiał się na dobry bieg. Wcześniejsze doświadczenia nauczyły go bowiem, co znaczy nieudany start olimpijski, który później jeszcze długo siedzi w głowie. Ostatecznie dwa razy przyprawiał polskich kibiców o podwyższone ciśnienie, będąc o krok od powtórzenia wyczynu Dawida Kubackiego i wejścia na olimpijskie podium w Pekinie. I to dwukrotnie. Łącznie do podium zabrakło 0.11 sekundy – 0.08 sekundy na 1000 m, gdy zajął czwarte miejsce i 0.03 sekundy, gdy był piąty na dwukrotnie krótszym dystansie. – Przed sezonem nawet o tym nie marzyłem. Byłoby zatem nie w porządku, gdybym uznał się za przegranego czy pechowca. Z drugiej strony szkoda tego medalu, który po raz drugi uciekł o setne części sekundy. Dwa razy czułem jego zapach – mówił później Michalski w rozmowie z „Przeglądem Sportowym”.
Bez presji
Zresztą o ile na 500 m nastawiał się na dobre rezultaty, to już na 1000 m pomocny okazał się… brak presji i oczekiwań.
– Nie mówiłem, że jadę po medal na 1000 m, a brak tej dodatkowej presji wyraźnie pomógł. Chciałem tylko wykonać dobry bieg. Taki, który nie popsułby mi w głowie przed kolejnymi startami, bo takie coś przeżyłem po Pjongczangu. To mnie zepsuło na kilka lat. Słabe biegi na igrzyskach zostają bowiem w głowie na bardzo długo. Dlatego chciałem pojechać tak, bym mógł potem budować na tym swoją dyspozycję i pewność siebie. I to mi się udało – podkreślał Michalski. W stolicy Chin razem ze swoją narzeczoną – zawodniczką toru krótkiego Natalią Maliszewską – przeżywał jej dramat związany z brakiem możliwości startu na jej koronnym dystansie. Powodem była izolacja po otrzymaniu pozytywnego wyniku testu na COVID-19. W tym sezonie i przed kolejnymi igrzyskami, oboje mają spore nadzieje, a popierają je świetnymi rezultatami na arenie międzynarodowej.