Z PROCY PROSTO W CZOŁO
Żaden inny szkoleniowiec nie jest poddawany tak drobiazgowym testom, jak Adam Majewski. Kiedy wydaje się, że doświadczył już wszystkiego w trenerskiej szkole przetrwania, przychodzi kolejna ciężka próba. A kiedy to się skończy? Pewnie dopiero wtedy, gdy Majewski odejdzie ze Stali Mielec.
Nie wolno odbierać Stali prawa do sportowej wielkości, jej kibicie za nią tęsknią, bo świetnie znają historię, która niegdyś albo działa się na ich oczach, albo została im dokładnie zrelacjonowana i przekazana, aby o niej pamiętały następne pokolenia. Do Stali trzeba mieć wielki szacunek z tego historycznego punktu widzenia. Piłkarze reprezentujący na turnieju ten klub strzelili dla Polski w finałach mistrzostw świata aż jedenaście goli (Grzegorz Lato – siedem w 1974 r. i jeden w 1978 r., Andrzej Szarmach – jeden w 1978 r. i Włodzimierz Ciołek – jeden w 1982 r.). Nie ma i pewnie długo nie będzie w Polsce drugiej takiej drużyny. W Stali grał król strzelców oraz medaliści dwóch mundiali i jeżeli ten fakt ma pozostawać żelaznym punktem odniesienia dla ludzi, którzy obecnie nią zarządzają, zapewne trudno im się pozbyć przeczucia, że takiego poziomu nigdy nie osiągną.
Zejdźmy na ziemię. Dzisiejsza Stal to ciągle projekt w fazie tworzenia. Klub chce mocno stanąć na nogach i to małymi kroczkami się udaje. W niewielkim mieście na Podkarpaciu trudno o dużą piłkę, nie ma aż takiego społecznego zapotrzebowania, bo ono wyraża się w liczbie kibiców. Zapewne o wiele łatwiej zrobić duży klub w pobliskim Rzeszowie, czyli w centrum regionu, gdzie także mają sportowe ambicje. Siłą Stali jest chlubna przeszłość, która zaczęła się pół wieku temu i trwała przez dekadę. Gdyby nie to, w klubie pewnie nie pojawiłby się teraz państwowy sponsor z branży energetycznej, a drugim nie byłby wielki zakład ubezpieczeniowy, też z udziałem skarbu państwa. Dzięki temu wsparciu Stal utrzymuje się na powierzchni, ale jest również drugi filar, równie ważny – trener Adam Majewski.
Gdyby jego pomysły i metody pracy nie przynosiły tak znakomitych efektów, Stal teraz byłaby zapewne w pierwszej lidze. To Majewski okazał się lekarstwem na sportowe problemy. W jakiś cudowny sposób umiał im zaradzić. Największym kapitałem okazał się Said Hamulić, który wypromował się w kilka miesięcy, klub zarobił na nim ponad milion euro i będzie miał też procentowy udział w kolejnych transferach, jeżeli zostanie kiedyś sprzedany z Tuluzy. Nie byłoby tej fascynującej historii, gdyby nie Majewski. Były piłkarz i coraz mądrzejszy trener odnalazł się w nowym klubie. Całkiem możliwe, że to miejsce mu odpowiada, że daje radę pracować w trudnych warunkach, a w lepszym klubie – bogatszym, z pokaźniejszą bazą kibiców, z większymi oczekiwaniami i presją – paradoksalnie aż tak dobrze by mu nie poszło. W tej kwestii będziemy spekulować do momentu, aż Majewskiego nie zatrudni prezes z budżetowej czołówki Ekstraklasy, a tymczasem szkoleniowiec i jego zespół specjalizuje się w roli Dawida, który w każdej chwili jest w stanie z procy trafić w czoło Goliata.
Całkiem niewiele brakowało, a pierwszej wiosennej kolejce powaliłby Lecha (0:0). Poznaniacy optycznie mieli więcej jakości, zwłaszcza do przerwy stwarzali dobre okazje strzeleckie, nie sprzyjała im również weryfikacja
VAR, która anulowała przyznany rzut karny, a potem strzelonego gola, kiedy piłka była już ustawiona na środku boiska i wszyscy czekali na wznowienie gry. Chłopcy Majewskiego mieli szczęście, a na koniec to oni mogli zadać decydujący cios. Pewnie gdyby wciąż grał Hamulić, byliby jeszcze bliżej zwycięstwa, ale Majewski nie zamierza oglądać się za siebie. Nie ma Hamulicia, jest Rauno Sappinen, bo szkoleniowiec wymyślił sobie, że napastnik z Estonii, który niespecjalnie pokazał się w Piaście Gliwice, zabłyśnie u niego. W końcu jeśli dwa razy zostaje się królem strzelców choćby i ligi estońskiej, trzeba umieć strzelać gole, a Ekstraklasa to przy całym szacunku nie Premier League, różnica w poziomie ogromna, ale nie aż tak kosmiczna. No i Hamulić wcześniej walił bramki w lidze litewskiej, więc doszukiwanie się podobieństw jest jak bardziej sensowne. Trener ciągle szuka optymalnych rozwiązań skrojonych na miarę mizernych finansowych możliwości. Mógłby głośno narzekać, apelować na konferencjach prasowych, jak niegdyś pewien doświadczony szkoleniowiec, aby mu dać „pół napastnika”. Woli jednak rozwiązywać problemy i w tym zakresie wcielać się w rolę dyrektora sportowego. Mam wrażenie, że w Mielcu nic już go nie zdziwi. Dał się wtłoczyć w rolę permanentnego ratownika, który z imponującą cierpliwością usiłuje zbudować coś trwałego. Jego Stal wcale nie szuka desperacko tańszych i w gruncie rzeczy przeciętnych piłkarzy za granicą, bo w takiej sytuacji woli stawiać na Polaków. Dlatego pojawienie się każdego obcokrajowca w Mielcu to fakt godny uwagi, co doskonale pokazał przykład Hamulicia. Warto zatem uważnie spoglądać teraz na niemłodego już Hiszpana Aleksa Vallejo. Jeżeli 31-letni pomocnik wylądował w drużynie Majewskiego, jest duża szansa, że w piłkę grać potrafi nie gorzej od naszych czołowych ligowców.