Mistrz na boisku i poza nim
Jeden z symboli Serie A obchodzi we wtorek 40. urodziny. Fabio Quagliarella planuje koniec kariery, ale może ją przedłuży.
Na Youtubie można znaleźć wiele filmików z golami kapitana Sampdorii. Opis jednego z nich idealnie definiuje tego piłkarza: „Facet niemożliwych bramek”. To właśnie Fabio Quagliarella, jeden z najbardziej cenionych włoskich napastników, którego kosmiczne bramki od zawsze oczarowują miłośników calcio. Piętą, z pierwszej piłki, przewrotką – symbol Blucerchiatich wpakuje piłkę do siatki w każdy sposób. We wtorek 31 stycznia świętuje 40. urodziny. Czas zakończenia kariery nieuchronnie się zbliża, ale były reprezentant Włoch jeszcze się nie poddaje. Wrócił do dyspozycji po kontuzji i chce pomóc drużynie w walce o utrzymanie w Serie A. Jak zdradził, chyba w czerwcu zrezygnuje z gry w piłkę, ale kto wie, może zmieni zdanie.
Wychowanek wielkiej akademii
Quagliarella pochodzi z południa Włoch, z Castellamare di Stabia, podneapolitańskiego miasteczka, ale jako piłkarz dorósł w Turynie, w północnej części kraju. Zawodnik jest wychowankiem Torino, do którego przeszedł w 1993 roku, gdy miał dziesięć lat. Wówczas akademia Granata była jedną z najlepszych w Italii – z niej wyszli tacy gracze, jak Dino Baggio czy Christian Vieri. „Twórcą” tej szkółki piłkarskiej był Sergio Vatta, szef tego działu od 1977 do 1991 roku. Już tam nie pracował, kiedy Quagliarella awansował do pierwszej drużyny ekipy ze stolicy Piemontu, ale efekty jego roboty miały wpływ na kolejne pokolenia trenerów oraz zawodników. W tym na Fabio, który grał w akademii, a potem zadebiutował w Serie A – to się wydarzyło 14 maja 2000 roku, gdy miał 17 lat. Wpuścił go na boisko Emiliano Mondonico, trener, który na początku lat 80. odegrał w Cremonese kapitalną rolę w szkoleniu innego napastnika, Gianluki Viallego. Tamtego dnia zaczęła niesamowita historia Quagliarelli we włoskiej ekstraklasie. Na tym poziomie rozegrał do dziś 546 meczów, strzelając 181 goli. Jeśli zdobędzie kolejne siedem bramek, będzie w pierwszej dziesiątce w tym zestawieniu razem z Beppe Signorim, Alessandro Del Piero oraz Alberto Gilardino. Do tego grona na pewno chciałby się załapać. Może dlatego będzie kontynuować grę?
Nowoczesny napastnik
Marco Giampaolo to pierwszy szkoleniowiec, który w Serie A stawiał na tego napastnika. Quaglia współpracował z nim w sezonie 2005/06 w Ascoli, w zespole, który latem nagle znalazł się w Serie A w efekcie afery Calciopoli. Drużyna niespodziewanie utrzymała się w ekstraklasie, a Quagliarella
strzelił premierową bramkę w lidze (21 grudnia 2005 roku w meczu z Treviso). Trener i piłkarz spotkali się ponownie w Sampdorii 11 lat później. Od 2016 do 2019 roku ta para przyczyniła się w dużej mierze do dobrych wyników osiąganych przez zespół, ale nie tylko. Dzięki grze Giampaolo napastnik w 2019 roku został po raz pierwszy i jedyny królem strzelców Serie A – zdobył tytuł w wieku 36 lat, strzelając 26 goli. Wtedy Giampaolo opuścił klub, ale wrócił do Dorii rok temu. Już go co prawda, tam nie ma, ale latem zdążył przekonać szefów drużyny, aby przedłużyli kontrakt piłkarza na kolejny rok.
Pasquale Marino może być uważany za drugiego trenera, który zmienił karierę bombardiera. Od 2007 do 2009 roku współpracowali w Udinese i zawodnik zdobył łącznie 33 bramki (8 z nich w Pucharze UEFA). Właśnie pod wodzą Marino zaczął występować jako dziewiątka. Wcześniej grał przede wszystkim jako skrzydłowy. – Fabio to kompletny napastnik – opowiada „PS” trener. – Jest mocny, szybki, obunożny, świetnie atakuje przestrzeń rywala, umożliwia drużynie dobrą grę – uważa Marino.
Zgadza się z tym stwierdzeniem Maurizio Domizzi, były kolega Quagliarelli w Ascoli oraz w Udinese. – W tamtym czasie był jednym z pierwszych nowoczesnych napastników – uważa. – Mógł odgrywać wszystkie role w linii ataku. Wyróżniał się wytrzymałością, dużo biegał, ale był też skuteczny i strzelał wiele goli. Niektóre z nich stały się kultowe – dodaje Domizzi.
Magia na boisku
Trudno wybrać najpiękniejszą bramkę zdobytą przez Quagliarellę, ale ta, która padła w meczu z Napoli we wrześniu 2018 roku, odebrała wszystkim mowę. Bartosz Bereszyński dośrodkował z prawej strony boiska w pole karne, a napastnik Sampdorii, który był pilnowany przez Kalidou Koulibaly’ego, stojąc plecami do bramki, skoczył i kopnął piłkę piętą. David Ospina mógł tylko patrzeć, jak futbolówka trafia do siatki. Także w barwach Blucerchiatich, 1 kwietnia 2007 roku, Quaglia pokonał bramkarza Chievo Verona Lorenzo Squizzi fenomenalnym uderzeniem z 40 metrów. Zaskoczył wszystkich, szczególnie trenera Dorii Waltera Novellino – innego szkoleniowca, który miał duży wpływ na karierę Quagliarelli. Podczas tamtego sezonu napastnik zaczął popisywać się niesamowitymi bramkami. Warto wspomnieć gola zdobytego z przewrotki w spotkaniu z Regginą 17 grudnia 2006 roku. A jeśli chodzi o reprezentację Włoch, w trzecim meczu, który piłkarz rozegrał w jej barwach, popisał się dwoma atomowymi uderzeniami spoza pola karnego. „Urodziła się gwiazda” – to tytuł w gazecie „La Repubblica” po tamtym spotkaniu z Litwą w Kownie (6 czerwca 2007).
Czy mógł osiągnąć więcej?
Wielu włoskich kibiców zastanawia się, czy Quagliarella w pełni wykorzystał swój potencjał. Prawdopodobnie tak, bo 40-letni napastnik trafił do wielkiego klubu (do Juventusu) dopiero w wieku 27 lat – i ponadto Bianconeri właśnie przechodzili trudne chwile związane z Calciopoli. Od 2010 do 2014 roku piłkarz wywalczył trzy tytuły, ale w 2011 roku doznał poważnej kontuzji i zadebiutował w Lidze Mistrzów dopiero w 2012 roku w wieku 29 lat (zaraz strzelił gola w Londynie z Chelsea). Warto pamiętać, że po sezonie 2009/10 został zmuszony opuścić Napoli i Neapol, bo miał stalkera (mężczyzna trafił do więzienia w 2019 roku). Z reprezentacją natomiast uczestniczył w ME w 2008 roku i w MŚ w 2010 roku, ale nigdy nie odgrywał wiodącej roli. Mimo to tifosi każdego klubu, dla którego grał, kochają go. – Podziwiam go – mówi Pasquale Marino – bo jest człowiekiem z klasą. Kiedy trenowałem Frosinone w sezonie 2016/17, Fabio właśnie osiągnął granicę 100 bramek w Serie A. Na stadion przyjechali jego rodzice, z którymi spotkałem się po meczu. Przynieśli mi specjalną koszulkę przygotowaną przez ich syna na tę okazję. Napisał na niej „Tym, którzy przyczynili się do tego sukcesu”. Nigdy tego nie zapomnę – opowiada trener. Jak widać, Fabio to prawdziwy mistrz, na boisku i poza nim.