UTALENTOWANY POLSKI SZERSZEN
Dawid Hamiga podbija młodzieżowe zespoły Watfordu. Skauci są nim zachwyceni, a sam miał możliwość ćwiczyć z byłym trenerem Cristiano Ronaldo. Jest szybki po babci, która była polską olimpijką. W sztafecie biegała między innymi z Ireną Szewińską.
Dariusz Hamiga do Anglii wyjechał w 2000 roku. W Polsce grał w ligach okręgowych, jednak do Wielkiej Brytanii przeniósł się w pogoni za pieniędzmi. Pięć lat później na świat przyszedł jego pierwszy syn – Dawid, któremu przekazał miłość i pasję do piłki nożnej. – Od razu wiedziałem, że ma do tego smykałkę. Nie znałem terenu wokół, jednak w tym czasie David Beckham otworzył swoją akademię. Zapisałem go, lecz miał zaledwie trzy lata. To miało więcej wspólnego z zabawą niż piłką nożną – wspomina Dariusz.
Sportowa rodzina
Dawid urodził się w angielskim mieście Slough, które oddalone jest od Londynu o niecałe 40 kilometrów. Ma również dwóch braci – trzynastoletniego Krystiana i sześcioletniego Artura. Każdy z nich kocha piłkę nożną, co bardzo cieszy babcię, czyli panią Genowefę Nowaczyk-błaszak, byłą polską olimpijkę. Dla pani Genowefy sport w życiu był sprawą kluczową, w tym reprezentowanie Polski na arenie międzynarodowej. Pomimo że Dawid i jego bracia mają podwójne obywatelstwo, to pani Genowefa nie wyobraża sobie, że ci mogliby, kiedykolwiek reprezentować kadrę Synów Albionu.
– Cała trójka będzie reprezentować Polskę, bo są Polakami! – mówi nam pani Genowefa Nowaczyk-błaszak, która wystąpiła w igrzyskach olimpijskich w 1988 roku w Seulu. – Cieszę się, że Dawid kocha sport, bo jego bracia również idą w jego ślady. Od 35 lat nic nie trenuję, ale staram się pomagać wnukom, bo kocham ich najbardziej na świecie. Nie znam się zbytnio na piłce, a bardziej na lekkoatletyce, ale wciąż się uczę – stwierdza była lekkoatletka.
Dawida cechuje dynamika, między innymi dlatego gra na pozycji skrzydłowego. Pani Genowefa sądzi, że to przez geny, gdyż sama biegała bardzo szybko. Jej rekord Polski na 400 metrów przez płotki
utrzymywał się 25 lat, a jej bieg bez płotków z czasem 50,7 s to jeden z najlepszych wyników w historii naszego kraju. Jest dwukrotną brązową medalistką mistrzostw Europy w sztafecie 4×400 metrów, a medal z 1978 roku w Pradze zdobyła wraz z legendarną Ireną Szewińską. Babcia Dawida do dziś żałuje, że na jej szyi nigdy nie zawisł medal olimpijski.
– Kiedy wchodziłam do kadry, wszystkie dziewczyny były ode mnie starsze o dziesięć lat. Irenę poznałam na mistrzostwach Europy w Rzymie, gdy miałam zaledwie 17 lat. Najczęściej odbywała treningi indywidualne, jednak kiedy przygotowywałyśmy się do sztafety, ćwiczyłyśmy razem – wspomina.
Szansa na Chelsea
W wieku siedmiu lat Dawid pomyślnie przeszedł testy w Wycombe Wanderes. Nie była to akademia, a bardziej centrum rozwoju. The Chairboys nie mogli podpisać kontraktu z Hamigą, gdyż w Anglii zawodnik wstępną umowę może podpisać dopiero w wieku dziewięciu lat. W międzyczasie jego tata prowadził zespół Thames Valley, w którego barwach grał Dawid. Kiedy ten miał już dziewięć lat, na niedzielne mecze zaczęli zjeżdżać się skauci z całej Anglii.
– Skaut z Watfordu zaoferował Dawidowi sześciotygodniowe testy. Pojechaliśmy, a on w pierwszym meczu przeciwko Milton Keynes strzelił siedem goli. W drugim spotkaniu ze Stevenage zdobył osiem bramek. Po meczu od razu zadzwonił do mnie dyrektor akademii, który stwierdził, że nie chcą dłużej go testować, więc zaoferował nam umowę na rok z opcją przedłużenia o kolejne dwa. Ostatecznie testy trwały zaledwie dwa tygodnie – mówi tata Dawida.
Kilka dni po podpisaniu umowy z Szerszeniami dziewięciolatek pojechał na turniej, który odbywał się na obiektach Readingu. Teoretycznie Dawid nie powinien tam być, gdyż były to rozgrywki dla chłopaków, którzy nie mieli podpisanej umowy w żadnej akademii. Dawid został zapisany dużo wcześniej, na co Watford przymknął oko, a więc pojechał. W samym turnieju młody Polak błyszczał, zdobył kilkanaście bramek. – Dawid wpadł w oko skautowi Chelsea. Chodził za mną, lecz nie chciałem mu powiedzieć, że on już jest w jednej akademii. Ostatecznie dałem mu swój numer, po czym wysłał zaproszenie na testy dla mojego syna. Mówiłem Dawidowi: „zobacz, niewiele brakowało, a miałbyś szansę grać w akademii Chelsea”. Po tym turnieju Watforod zaoferowało mu jeszcze lepsze warunki. Załatwili szkołę, a nawet dojazdy do niej czy na treningi, a tylko nieliczni mieli taką opcję – wspomina Dariusz Hamiga.
Skuteczna pomoc prawnika
Dawid z powodzeniem grał w młodzieżowych zespołach Watfordu, jednak kiedy miał 14 lat, klub zamknął szkołę. Powód? Ta nie wyszlifowała żadnego piłkarskiego talentu, który później poradziłby sobie w piłce seniorskiej. Sama placówka rocznie kosztowała angielski klub około 120 tysięcy funtów. Wtedy zaczęły się problemy, gdyż Dariusz szukał dla syna szkoły na własną rękę. Warto dodać, że rodzinny dom Dawida i Watford dzieliło blisko 70 kilometrów. Początkowo jego tata starał się zrobić wszystko, aby nie zmieniać mu otoczenia, lecz nie mogli się dogadać z akademią.
– Chciałem zabrać Dawida z Watfordu i poszukać mu innego klubu. Od roku przebąkiwał mi, że chciałby coś zmienić. Zgodzili się, ale jego przyszła akademia musiałaby zapłacić ekwiwalent. Wtedy powiedziałem im, że robią krzywdę Dawidowi, bo następny klub może nie chcieć zapłacić około 10 tysięcy funtów. Wówczas zgłosiłem się do angielskiego FA, co mocno zdenerwowało Watford, a przecież początkowo starałem się to załatwić w łagodny sposób – opowiada Darek. Niedługo potem w Watfordzie nastąpiły liczne zmiany w sztabie szkoleniowym. Nowi trenerzy nie stawiali na Dawida, a jego tata podejrzewa, że mogła to być zemsta. Ostatecznie angielski prawnik pomógł wyciągnąć go z zespołu Szerszeni za darmo. Cała sytuacja zbiegła się z pandemią koronawirusa. Znalezienie nowej akademii dla Dawida graniczyło z cudem. Wszystko było zamknięte, a 14-latek nie mógł nawet wyjść na dwór, aby się poruszać. Stracił zapał i głód piłki. – Po roku restrykcje zostały poluzowane, a Dawid ponownie poczuł pasję do piłki. Non stop kopał futbolówkę, gdzie popadnie. Wiedziałem, że po takiej przerwie może mieć problem z dołączeniem do lepszych akademii, więc czekaliśmy. Zaczął jeszcze ciężej trenować, a w domu pojawiał się tylko na jedzenie i spanie. Niekiedy grał trzy mecze tygodniowo. Ochota na futbol wróciła i pozostała z nim do dziś – opowiada tata Dawida.
Ten sam trener co Ronaldo
– Gdy poszedł do college’u, wybrał kurs sportowy. Wiedział, że jak nie zostanie zawodowym piłkarzem, to wciąż chciałby, aby jego przyszła praca związana była z futbolem – wspomina jego tata. Tam Dawid trafił do szkolnej drużyny United Select. Nie spodziewał się, że jego trenerem od przygotowania fizycznego będzie Craig Lewis, który w przeszłości współpracował między innymi z Cristiano Ronaldo, a drugim szkoleniowcem był skaut zespołu Chelsea do lat 21. Obaj bardzo wspierali Dawida, mówili, że ma ogromny talent, a zarazem potencjał. Te słowa od trenerów motywowały go do jeszcze cięższej pracy. Skaut The Blues powiedział Dawidowi, że jeżeli poprawi umiejętności, to zaprosi go na testy do londyńskiego zespołu.
– W międzyczasie reprezentował barwy Beaconsfield Town, gdzie grał co niedzielę. Któregoś dnia towarzysko rywalizowali z Milton Keynes. Na to spotkanie przyjechali skauci między innymi z Birmingham, Brentfordu, Watfordu, Chelsea, Swansea czy Cardiff, aby oglądać jednego z 17-latków, który zadebiutował już w seniorskim zespole Milton Keynes. Klub chciał za niego 220 tysięcy funja tów, a zainteresowanie jego talentem było spore. Zespół Dawida wygrał 3:1, a on strzelił dwa gole. Skauci łapali się za głowę i pytali „skąd jest ten chłopak!?”. Przyjechali oglądać zawodnika za spore pieniądze, a nagle okazało się, że jest ciekawy chłopak do wyciągnięcia za darmo, bo Dawid na szczęście nie był w Beaconsfield Town na żadnym kontrakcie. W tym meczu Dawid go przykrył – opowiada pan Dariusz. Od rana do taty Dawida wydzwaniali skauci z największych angielskich marek. Zjawił się również przedstawiciel z Watfordu. Dawid nie był zainteresowany tym wyborem ze względu na sytuację z przeszłości. Skaut powiedział, że chce go zobaczyć jeszcze w jednym meczu, a następnie umowa będzie leżała na stole. Dawid stwierdził, że spróbuje swoich sił w Fulham, które dzwoniło do jego taty już o ósmej rano. – Był tam jeden problem. Oni szukali środkowego napastnika, a Dawid jest skrzydłowym. Wpychali go na tę pozycję, ale on nie czuł się dobrze. Kiedy Watford dowiedział się, że mój syn jest na testach w Fulham, zadzwonili na drugi dzień. Mówili, że wiedzą, co działo się w przeszłości, ale podkreślali, że tych trenerów i ludzi, z którymi wtedy współpracowaliśmy, nie ma już w drużynie. Przekonali nas, bo jednak wiedzieliśmy, że wystarczy jeden mecz, a później będzie mógł podpisać kontrakt. W innych klubach musiałby przechodzić kilkutygodniowe testy – podkreśla pan Dariusz.
Marzenie babci
Dawid zdążył zrezygnować z Fulham, a już kilka dni później zagrał w FA Cup. Pomimo że ma 17 lat, to występuje w zespole do lat 21, czyli drugiej drużynie Szerszeni. Co prawda rozegrał pół godziny w meczu zespołu do lat 18 przeciwko West Bromwich Albion, jednak szybko został przeniesiony wyżej. Już w listopadzie podpisał profesjonalny kontrakt z Watfordem, jednak oficjalnie ich zawodnikiem jest od 1 stycznia, gdyż wcześniej okno transferowe było zamknięte. Zdążył poznać zawodników pierwszego zespołu, z którymi od czasu do czasu będzie trenował.
W Watfordzie Dawid najczęściej występuje na skrzydle, lecz nie ma znaczenia, czy po lewej, czy prawej stronie, bo jest obunożny. Na koszulce ma numer 7 jak jego idol Cristiano Ronaldo.
– Zawsze mówię Dawidowi, że trening to podstawa, żeby słuchał trenerów i taty, bo na pewno mu pomogą. Nie jest łatwo przebić się w piłce. Nie rozumiem, jak przez wiele tygodni można testować tak młodych chłopaków. Chciałabym móc zobaczyć, jak Dawidek wychodzi na boisko z orłem na piersi – mówi jego babcia.