DOBRA ENERGIA DLA WIDZEWA
Początek ligowej wiosny to czas Ernesta Terpiłowskiego. Ofensywny pomocnik Widzewa w dwóch zremisowanych meczach na wypełnionych po brzegi stadionach dał swojej drużynie konkretne liczby: jednego gola i dwie asysty. A to dokładnie tyle samo, ile miał przez całą rundę jesienną. W 2012 roku piłkarzami Lechii Dzierżoniów byli znajdujący się w różnym wieku, a więc i w różnym momencie sportowego rozwoju tacy ludzie, jak Krzysztof Piątek, Jarosław Jach, Patryk Klimala i Ernest Terpiłowski. Trzej pierwsi byli później bohaterami międzynarodowych transferów za kwoty od blisko 3 milionów euro wzwyż. Odchodzili z polskich klubów do ligi włoskiej, angielskiej i szkockiej. Przed Terpiłowskim jeszcze żadna droga nie jest zamknięta. W naszym ligowym standardzie ma status młodzieżowca i niewątpliwie się rozwija, a to, że wciąż gra w Polsce, jest okolicznością dla niego sprzyjającą, bo nadal potrzebuje czasu, aby stać się zawodnikiem w pełni ukształtowanym, takim naprawdę gotowym na piłkarski eksport. Chodzi więc o to, żeby wyjechać, owszem, zarobić niezłe pieniądze, ale przede wszystkim w nowym klubie grać. Bo z dzierżoniowskiej stajni jest przykład Piątka i jest przykład Jacha. Ten pierwszy wyjechał do Włoch i miał już dość walorów, aby sobie tam poradzić, jego wartość transferowa poszybowała do poziomu 35 mln euro. Ten drugi z entuzjazmem związał się z Crystal Palace, ale duża piłka bezwzględnie go zweryfikowała, obnażając mankamenty. Ten moment w jego karierze był tak istotny, że do dzisiaj nie może się pozbierać. Znowu jest w Zagłębiu Lubin, jak pięć lat temu, z tą jednak różnicą, że grzeje ławę, co jest całkiem zrozumiałe po jego wyczynach w jesiennych meczach.
Terpiłowski jesienią też miał problem, który jednak wynikał z urazu stawu skokowego. Wyłączyło go to z udziału w sześciu ligowych spotkaniach, nie mógł grać przez cały wrzesień. Miarą uporu i dobrego przygotowania fizycznego młodego piłkarza był fakt, że zdołał się odbudować i płynnie wrócić do pierwszego składu. Nie jest to jeszcze forma jednoznacznie stabilna i wysoka, ale wiele w niej wyczuwalnej jakości. Zagranie na wolne pole do rozpędzającego się Dominika Kuna, który za chwilę dał prowadzenie Widzewowi w meczu z Jagiellonią (1:1) pokazuje, że takiego „Terpiła” najzwyczajniej w świecie warto mieć na boisku. Jest we właściwym klubie, bo w Widzewie ceni się charakter do gry, a w grupie podobnie bojowo nastawionych i pozbawionych kompleksów chłopaków funkcjonuje się łatwiej. Oni wszyscy nawzajem się nakręcają, dzięki czemu ich mecze są widowiskami, nawet jeśli z perspektywy fanów Widzewa na koniec nie zawsze zgadza się wynik. To ciągle musi być faza rozwoju – Widzew, rozwijając skrzydła już w najwyższej klasie rozgrywkowej, korzysta z prawa do błędu. Oczywiście przyjdzie czas, kiedy ten margines będzie zawężany, ale jeżeli zespół jest zdecydowanie w górnej połowie tabeli, nie ma sensu tego procesu na siłę przyspieszać.
Młodzieżowiec jest w przyjaznym środowisku także z uwagi na trenera Janusza Niedźwiedzia, a nawet prezesa Mateusza Dróżdża. Obaj panowie współpracowali w Górniku Polkowice (doktor nauk prawnych Dróżdż był tam przewodniczącym rady nadzorczej) i dlatego Niedźwiedź dostał potem od niego szansę w Widzewie. A gdy się już zadomowił, zarekomendował sprowadzenie swojego byłego piłkarza. Terpiłowski uznał, że dla trenera Niedźwiedzia i firmowanego przez prezesa Dróżdża widzewskiego projektu warto zrobić sportowy krok w tył i przenieść z występującej wówczas w Ekstraklasie drużyny z Niecieczy do walczącego dopiero o awans wielkiego łódzkiego klubu. To jest właśnie pozytywny punkt zwrotny w jego dotychczasowej karierze. Umiał właściwie ocenić sytuację, w jakiej się znalazł, i posłuchać dobrych podpowiedzi. Perspektywa gry na energetycznym stadionie Widzewa, choćby i w pierwszej lidze, okazała się lepszym pomysłem, niż przebijanie się do składu walczącej o utrzymanie drużyny z podtarnowskiej miejscowości. Młody piłkarz na tej zmianie wiele zyskał, po roku może ją ocenić jako jedną z najlepszych decyzji w życiu.
Gdy już ochłonie po dynamicznym otwarciu piłkarskiej wiosny i przygotuje się do kolejnych wyzwań, na pewno nieraz przyjdzie mu do głowy refleksja na temat dzierżoniowskich początków. Znani piłkarze, którzy kiedyś uczyli się grać w piłkę Lechii, są dla niego motywacją, a największą zapewne wspominany Krzysztof Piątek. Warto więc zauważyć, że napastnik reprezentacji Polski wyjechał z kraju, mając skończone 23 lata, z liczbą ponad 100 meczów w Ekstraklasie. Terpiłowski w tej chwili jest od tamtego wyjeżdżającego Piątka o półtora roku młodszy, natomiast jeżeli też chciałby się choć zbliżyć do setki w krajowej elicie, musiałby w niej regularnie grać jeszcze co najmniej przez dwa lata. Ligowego doświadczenia i pożądanych kompetencji nie da się kupić. Najwyraźniej zapomniał o tym kiedyś Jarosław Jach i przeszarżował. Terpiłowski musi być cierpliwy, ale ma coś, co może mu w konsekwentnym budowaniu formy pomóc – gra w naładowanym pozytywnymi emocjami Widzewie.