Tanio kupić, drogo sprzedać
Przez lata Sassuolo stało się wzorem, jeśli chodzi o „produkcję” zdolnych piłkarzy, na których można zarobić wielką kasę.
Różne małe kluby kupują tanio, a są w stanie sprzedawać drogo. W ten sposób mogą całkiem dobrze funkcjonować. Udinese we Włoszech wskazało drogę w tym przypadku i dzięki takiemu podejściu do piłki rywalizuje w Serie A bez przerwy od prawie 30 lat. Niektóre drużyny poszły za przykładem Bianconerich, a wśród nich znajduje się Sassuolo. Z czasem zespół z Emilii stał się niemal kopalnią talentów. Od 2013 roku, od kiedy gra we włoskiej ekstraklasie, zanotował zysk kapitałowy na poziomie prawie 260 milionów euro. Ostatni znaczący transfer został wykonany w finałowym dniu zimowego okna, gdy włoski klub sprzedał Bournemouth za 30 milionów euro 22-letniego pomocnika Hameda Traore. Za niego Sassuolo zapłaciło Empoli 19 milionów, osiągając więc zysk 11 milionów euro.
Kopalnia talentów
Pierwsza bomba transferowa wybuchła w 2016 roku, kiedy za lewego obrońcę Šime Vrsaljko Sassuolo dostało od Atletico Madryt aż 18 milionów euro. W 2014 roku, żeby kupić Chorwata grającego w Genoi, Neroverdi wydali 4 miliony euro. Na tej transakcji zarobili więc 14 milionów euro. Latem 2016 roku Sassuolo sprzedało do Villarrealu Nicolę Sansone za 16 milionów euro, za którego zapłaciło dwa lata wcześniej raptem 5 milionów. Zysk wynosił więc 11 milionów euro. Można powiedzieć, że od tamtego momentu maszyna nigdy się nie zatrzymała, odnotowując w każdym oknie transferowym „plusvalenza” – włoskie słowo, które określa zysk kapitałowy. Warto wspomnieć to, co się wydarzyło latem 2022 roku, kiedy sprzedano do West Hamu Gianlucę Scamaccę (za
milionów euro plus 6 milionów po spełnieniu warunków bonusu) oraz do Napoli Giacomo Raspadoriego (za 35 milionów). A nie można też zapomnieć o transferach Stefano Sensiego oraz Matteo Politano do Interu (łącznie za 47,2 miliona euro), Lorenzo Pellegrinego do Romy za 10 milionów euro oraz Jeremiego Bogi do Atalanty (za 22 miliony euro). Łącznie klub zarobił za nich 156,2 miliona euro, a żeby ich pozyskaćm wydał zaledwie 14,4 miliona euro.
Doskonały rozwój
Od kiedy Sassuolo awansowało do Serie A, zawsze stawiało na trenerów, którzy wyróżniali się ofensywnym stylem gry swoich drużyn. Tymi szkoleniowcami są Eusebio Di Francesco, Roberto De Zerbi oraz Alessio Dionisi. Dzięki ich pomysłom mocne strony wielu zawodników zostały uwydatnione, szczególnie u pomocników i napastników. Ta praca pozwoliła odnieść sukcesy drużynie i sprzedać graczy do wielkich klubów. W związku z tym szefowie zawsze starali się kupić młodych zawodników: z czasem z półproduktów mogliby stać się produktami gotowymi. Weźmy na przykład Manuela Locatellego, który przyjechał do Sassuolo z Milanu w 2018 roku, kiedy miał 20 lat. Był bardzo utalentowanym piłkarzem, ale jeszcze nie wykorzystał w pełni swojego potencjału. De Zerbi uznał, że Locatelli najlepiej będzie wykorzystany jako pomocnik w ustawieniu 1-4-2-3-1. Pracował nad nim i w ciągu trzech lat zawodnik zadebiutował w reprezentacji, został z nią mistrzem Europy i trafił do Juventusu (w 2021 roku). Za niego Sassuolo zapłaciło 12 milionów euro, a Bianconeri, żeby go kupić, wpłacą na rachunek bankowy Neroverdich łącznie 37,5 miliona euro (25 przeleją latem po dwuletnim wypożyczeniu, a kolejnych 12,5 jako bonusy).
W Sassuolo transfery wykonują Giovanni Rossi (dyrektor sportowy) i Giovanni Carnevali (dyrektor zarządzający). Pierwszy przygotowuje teren, a drugi przychodzi na gotowe. Carnevali ma od wielu lat świetną relację z różnymi klubami oraz z Giuseppe Marottą, dyrektorem zarządzającym Interu (i Juventusu wcześniej). U jego boku zresztą się wychował. Sassuolo ma też dobre stosunki z Romą, bo stamtąd pochodzili tacy piłkarze jak Pellegrini oraz Politano. Zawodnicy chętnie przeprowadzają się do klubu z Emilii, ponieważ posiada on niesamowitą bazę treningową. Mapei Football Center rozciąga się na 35 308 metrach kwadratowych i ma sześć boisk.
Mapei, czyli właściciel i główny sponsor zespołu (produkcja klejów i chemii budowlanej), przekazał do futbolu swoje doświadczenie zbierane w kolarstwie – Mapei-quick Step był zawodowym zespołem od 1993 do 2002 roku.
Najlepsza akademia w okolicy
Gdy w 2002 roku Giovanni Squinzi, były właściciel Mapei, przejął Sassuolo, akademia jeszcze nie istniała. Jednak jak już powstała, to tak szybko się rozwijała, że w regionie Emilia zdystansowała bardziej znane wcześniej Parmę i Bolognę. Za jej rozwój odpowiedzialny był do śmierci w 2013 roku Gianni Soli. Jego następcą został Francesco „Checco” Pal36 mieri, były napastnik Sampdorii, który pracuje w Sassuolo od 2015 roku. Znany jest z tego, że przyszłościowego piłkarza rozpoznaje na pierwszy rzut oka. Doskonałym przykładem pracy akademii Sassuolo jest Raspadori, który trafił do Neroverdich gdy miał dziewięć lat, tam się rozwinął i zadebiutował w Serie A. Warto również wspomnieć o Domenico Berardim, który występował w klubowej akademii w latach 2010–12, a teraz jest kapitanem i symbolem Sassuolo. Palmieri organizuje też dział skautingu akademii, natomiast skautingiem pierwszej drużyny zajmuje się Davide Cangini. Szefem tego sektora był od 2013 do 2015 roku Pablo Longoria, który dwa lata temu został prezesem Olympique Marsylia. Zresztą we Francji agenci Sassuolo również działają i są bardzo aktywni. To właśnie z Ligue 1 trafili tu tacy zawodnicy jak Armand Lauriente (w 2022 roku z Lorient) i Maxime Lopez (z OM w 2020 roku). Po Sassuolo widać również, że myśli przyszłościowo i ponad bieżący sezon. Tylko dwaj zawodnicy mają kontrakty, które skończą się w czerwcu: drugi bramkarz Gianluca Pegolo (zresztą w marcu skończy 42 lata) i pomocnik Pedro Obiang (w ostatnich latach zmagał się z problemami serca). Umowy pięciu graczy upłyną natomiast dopiero w 2027 roku, a kontrakty pięciu innych – w 2026 roku.
A w Sassuolo wszyscy czekają teraz na następny zysk kapitałowy. Największych szans na zarobienie wielkich pieniędzy upatruje się w sprzedaży Davide Frattesiego, który został kupiony za 5 milionów euro z Romy, a dziś jest już wyceniony na 35 milionów. Trudno o lepszy przykład doskonałego zarządzania.